Goeie...(vul zelf in) iedereen,
ik weet niet of iemand nog op deze keicoole en hippe site komt,
maar dat doet er eigenlijk ook helemaal niet toe, wat er wel toe doet is dat het vr mij af en toe eens als uitlaatklep dient. En uitlaatkleppen zijn altijd handig. Zeker ivm auto's.
Nu, ik.
Ja ik is natuurlijk weer een voorspelbaar begin. Ikke ikke ikke en de rest kan stikken.
Ik hoor u al denken. Maar, geen nood, ik zal solidair zijn voor de altruisten onder jullie en beginnen met ki ipv ik.
Ki heb tot nu toe een zeer goede vakantie gehad en ki heb mij al zeer goed geamuseerd.
Ki weet het "ki" leest niet zo vlot. Dus wordt het terug "ik" (egocentrisch zijn mag af en toe wel eens).
En we zijn weer aan het afdwalen op paden die zelf niet meer in dezelfde richting zijn als waar we moesten zijn.
Dus, ik ben dit weekend naar reggae Geel geweest en ik vond het fijn.
Hoe? Met de auto
Hoeveel? Gratis, want mijn goede vriend Lennert had een backstage- (jazeker) ticket geregeld en dat betekent een frisse douche en geen stink-wc's. Je zou voor minder..
Wanneer? Heb ik al gezegd.
Waar? Spreekt voor zich, Reggae "Geel". Reggae groen zou natuurlijk eigenlijk iets meer voor de hand liggen, maar ja het festival vindt nu eenmaal plaats in Geel.
Anyway, twas fijn en plezierig om eens tussen rasta-medemensen te feesten en te roepen Jah rastafari, give it up for the Andalouze-sauce!
Ik heb dus daar een eigen soort Rastafari-achtig geloof opgericht dat draait rond frieten met allerhande sausen. Zo lekker vind ik dat.
Ik kwam op het idee doordat ik een pak friet met Andalouse zat te verorberen.
Dus, for all the Andalouze-sauce eaters out there, Give it up!
Haile Samurai-sauce I, King of fries and the Mayonaise of lords,
Rastafries!
Bo!
Big Up!
gegroet
Iljoslapje
zondag 3 augustus 2008
woensdag 2 juli 2008
Zwart en wit en andere kleuren.
Goeiendag,
Mijn vorige post was misschien een klein beetje zwart op wit.
Het leven is natuurlijk wat ge er zelf van maakt. Ge moogt mij ni verkeerd begrijpen.
Ik sta ook ni echt volledig achter da tekstje eigenlijk. Kzou et misschien een beetje anders moeten verwoorden.
Bvb dat het leven een pizza is die eigenlijk sowieso lekker is of lekker zou moeten zijn.
Natuurlijk is iedereen zijn pizza anders gemaakt...
't Was eigenlijk iets dat ik dacht nadat ik de film Salvador had gezien,
een film die gaat over een vrijheidsstrijder in het Spanje van Franco.
Heel mooie, ontroerende film.
greetz
Ilja
Mijn vorige post was misschien een klein beetje zwart op wit.
Het leven is natuurlijk wat ge er zelf van maakt. Ge moogt mij ni verkeerd begrijpen.
Ik sta ook ni echt volledig achter da tekstje eigenlijk. Kzou et misschien een beetje anders moeten verwoorden.
Bvb dat het leven een pizza is die eigenlijk sowieso lekker is of lekker zou moeten zijn.
Natuurlijk is iedereen zijn pizza anders gemaakt...
't Was eigenlijk iets dat ik dacht nadat ik de film Salvador had gezien,
een film die gaat over een vrijheidsstrijder in het Spanje van Franco.
Heel mooie, ontroerende film.
greetz
Ilja
dinsdag 24 juni 2008
Pizza.
Te makkelijk.
Het is te makkelijk.
Het leven is als een voorgeprepareerde pizza.
We moeten hem alleen in de oven steken,
En klaar is kees.
Hem in stukken snijden en opeten is het enige wat er moet gebeuren.
Zo gaat dat tegenwoordig.
Maar wat valt er dan te doen?
Er valt vanalles te doen.
Op de pizza kan men een eitje smijten, of wat meer kaas.
Zoals men het zelf wilt,
De keuze ligt bij jou.
En bij mij.
Er zijn nog zoveel pizza’s niet voorgeprepareerd.
Pizza’s die zelf geen pizza’s zijn maar gewoon stukjes deeg.
Pizza’s die nog voor ze in de oven liggen, al lang niet meer lekker zijn en rotten in de vuilbak.
Het is niet omdat ons leven al voorgeprepareerd is, dat andere levens niet voorgeprepareerd kunnen worden. Of nageprepareerd. Pizza’s die veel lekkerder kunnen worden dan ze er al uit zien.
Of lasagna’s...
"Maar ik zit zo goed."
Dacht ik bij mijzelf.
Ilja
Het is te makkelijk.
Het leven is als een voorgeprepareerde pizza.
We moeten hem alleen in de oven steken,
En klaar is kees.
Hem in stukken snijden en opeten is het enige wat er moet gebeuren.
Zo gaat dat tegenwoordig.
Maar wat valt er dan te doen?
Er valt vanalles te doen.
Op de pizza kan men een eitje smijten, of wat meer kaas.
Zoals men het zelf wilt,
De keuze ligt bij jou.
En bij mij.
Er zijn nog zoveel pizza’s niet voorgeprepareerd.
Pizza’s die zelf geen pizza’s zijn maar gewoon stukjes deeg.
Pizza’s die nog voor ze in de oven liggen, al lang niet meer lekker zijn en rotten in de vuilbak.
Het is niet omdat ons leven al voorgeprepareerd is, dat andere levens niet voorgeprepareerd kunnen worden. Of nageprepareerd. Pizza’s die veel lekkerder kunnen worden dan ze er al uit zien.
Of lasagna’s...
"Maar ik zit zo goed."
Dacht ik bij mijzelf.
Ilja
zondag 22 juni 2008
weer niets.
Weer niets.
Weer, niets.
Vandaag weer, wel iets.
Toch warm vandaag, dat weer.
Iets warms, maar ook wel winderig.
Na bonen, winderig.
driewerf hoera!
tot zover, mijn poëtische uitbarsting voor vandaag, 23 juni.
Geloof het of niet, helemaal uit mijn duim gezogen.
U zou voor minder denken dat u te maken heeft met een dicht-talent!
Ik weet het, het is alweer akelig stil geworden op deze blog.
Na al mijn beloften, zo stil.
Ik excuseer mij hiervoor en hoop dat het toch nog niet te laat is voor deze blog, och.
Het is omdat ik werk, zou ik kunnen zeggen.
Maar zo ongelofelijk veel werk ik nu ook weer niet,
volgende week alleszins toch niet.
Zo zal ik tijd hebben voor creatieve uitbarstingen van jewelste.
Liefst!
Graag!
Zeker weten zelfs!
Laten we hopen dat het weer geen loze belofte's zijn!
"BTW: Ik ga Spaans en Engels doen...
Zoals het een echt talent betaamt!"
Hoorde hij een fluisterend stemmetje stilletjes van achter het hoekje zeggen.
Tot de volgende,
lieve mensen!
En over roken gesproken, Turkije in de halve finale!
En ook nog,
alles voor de schetenwap!
Weer, niets.
Vandaag weer, wel iets.
Toch warm vandaag, dat weer.
Iets warms, maar ook wel winderig.
Na bonen, winderig.
driewerf hoera!
tot zover, mijn poëtische uitbarsting voor vandaag, 23 juni.
Geloof het of niet, helemaal uit mijn duim gezogen.
U zou voor minder denken dat u te maken heeft met een dicht-talent!
Ik weet het, het is alweer akelig stil geworden op deze blog.
Na al mijn beloften, zo stil.
Ik excuseer mij hiervoor en hoop dat het toch nog niet te laat is voor deze blog, och.
Het is omdat ik werk, zou ik kunnen zeggen.
Maar zo ongelofelijk veel werk ik nu ook weer niet,
volgende week alleszins toch niet.
Zo zal ik tijd hebben voor creatieve uitbarstingen van jewelste.
Liefst!
Graag!
Zeker weten zelfs!
Laten we hopen dat het weer geen loze belofte's zijn!
"BTW: Ik ga Spaans en Engels doen...
Zoals het een echt talent betaamt!"
Hoorde hij een fluisterend stemmetje stilletjes van achter het hoekje zeggen.
Tot de volgende,
lieve mensen!
En over roken gesproken, Turkije in de halve finale!
En ook nog,
alles voor de schetenwap!
donderdag 29 mei 2008
I'm not waiting on a lady,
I'm just waiting on friend.
Zo zong Mick Jagger en zijn rollende stenen eens in zijn liedje Waiting on a friend...
en zo voelde ik mij ook, toen ik, hoe kan het ook anders, wachtte op een vriend.
En niet op een schone dame, dat is nu even spijtig genoeg niet het geval.
Maar, daar komt wel verandering in, eenmaal die examens gedaan zijn
en een schone dame op mij zal staan wachten. Maar wachten, zal zij niet doen.
U bent gewaarschuwd!
Anyhow, toen ik wachtte op een vriend gebeurde er wel iets grappigs in feite,
zo had ik om een sigaretje (tzou ni mogen, ik weet het) te roken een vuurtje nodig,
en dit vroeg ik aan de eerste de beste voorbijganger.
Deze bleek niet één of ander voorbijganger te zijn, maar een ex-militair die nog in Congo gezeten had
en mij zei dat ik mijn leven niet mocht verprutsen en echt iets moest doen met mijn leven, hoor wie het zegt, dacht ik dan.
Ik nam mij voor om zo vlug mogelijk kortaf met het gesprek te maken en af te ronden.
Maar, hij nodigde mij uit voor een frisse pint.
Ik had natuurlijk wel zin in die frisse pint maar één die niet uitgenodigd was door hem.
Ik had ook helemaal geen zin om verder naar zijn gezever te luisteren, dus scheepte ik hem een beetje af.
Verbazingwekkend genoeg eindigde onze ontmoeting op een moment waarop ik ineens 5 euro rijker was,
en hij nog nariep :"als 't maar voor nen blanken is"
Waarom dan accepteren?
Hmmm, twas natuurlijk al te laat om zijn vijf euro terug te geven, hij was al lang weg en zou ze toch niet terug memen of was het omdat de vijf euro gewoon verbazend lekker in mijn handen voelde?
Ik weet het niet maar ik heb mijn maat en mijzelf toch goed getrakteerd met deze bewuste, behekste, racistische vijf euro.
Misschien ben ik toch een klein beetje hypocriet?
Maar, vijf euro is altijd leuk.
Ilja
Zo zong Mick Jagger en zijn rollende stenen eens in zijn liedje Waiting on a friend...
en zo voelde ik mij ook, toen ik, hoe kan het ook anders, wachtte op een vriend.
En niet op een schone dame, dat is nu even spijtig genoeg niet het geval.
Maar, daar komt wel verandering in, eenmaal die examens gedaan zijn
en een schone dame op mij zal staan wachten. Maar wachten, zal zij niet doen.
U bent gewaarschuwd!
Anyhow, toen ik wachtte op een vriend gebeurde er wel iets grappigs in feite,
zo had ik om een sigaretje (tzou ni mogen, ik weet het) te roken een vuurtje nodig,
en dit vroeg ik aan de eerste de beste voorbijganger.
Deze bleek niet één of ander voorbijganger te zijn, maar een ex-militair die nog in Congo gezeten had
en mij zei dat ik mijn leven niet mocht verprutsen en echt iets moest doen met mijn leven, hoor wie het zegt, dacht ik dan.
Ik nam mij voor om zo vlug mogelijk kortaf met het gesprek te maken en af te ronden.
Maar, hij nodigde mij uit voor een frisse pint.
Ik had natuurlijk wel zin in die frisse pint maar één die niet uitgenodigd was door hem.
Ik had ook helemaal geen zin om verder naar zijn gezever te luisteren, dus scheepte ik hem een beetje af.
Verbazingwekkend genoeg eindigde onze ontmoeting op een moment waarop ik ineens 5 euro rijker was,
en hij nog nariep :"als 't maar voor nen blanken is"
Waarom dan accepteren?
Hmmm, twas natuurlijk al te laat om zijn vijf euro terug te geven, hij was al lang weg en zou ze toch niet terug memen of was het omdat de vijf euro gewoon verbazend lekker in mijn handen voelde?
Ik weet het niet maar ik heb mijn maat en mijzelf toch goed getrakteerd met deze bewuste, behekste, racistische vijf euro.
Misschien ben ik toch een klein beetje hypocriet?
Maar, vijf euro is altijd leuk.
Ilja
vrijdag 23 mei 2008
Achteruitgang.
Zoals jullie weten of niet weten ben ik een klein beetje herboren teruggekomen
uit dat verre land dat zich eigenlijk alleen nog maar in mijn dromen bevindt.
Ik ben positiever geworden, socialer, opener enz...
Ik wil echt iets doen en ben klaar voor alles wat op mij af komt.
Ik ben er dus zo een beetje op vooruit gegaan.
Maar, spijtig genoeg is deze maatchappij er precies niet op aan het vooruit gaan,
maar zelfs aan het achteruit gaan.
Zo sloeg ik gisteren mijn krant open, en las ik dat Gent in een onderzoek van de Franstalige Katholieke universiteit over de meest leefbare gemeentenin Vlaanderen op één van de laatste plaatsen staat.
De meest leefbare gemeenten zijn blijkbaar gemeenten waar zo weinig mogelijk culturele diversiteit heerst en waar mensen zo veel mogelijk van hun rust (en verveling) kunnen genieten. Gemeenten als Brasschaat of Schilde, u kent het type.
Maar, uiteraard kan men of moet men de instelling die het onderzoek pleegde in vraag stellen.
Ik, die al heel mijn bescheiden leventje in Gent woon en met plezier, nam dit een beetje als een persoonlijke belediging en ik vond dit niet kunnen. Het is dan nog de vraag of dit wel een verantwoord onderzoek was en geen meningbeinvloedende rechtse zever. U mag uw keuze maken.
Dit heeft natuurlijk niet veel te maken met de huidige situatie in onze Belgische samenleving, maar het geeft wel een soort van beeld. Tegenwoordig wordt culturele diversiteit in het algemeen als iets negatief gezien. Terwijl het eigenlijk iets heel moois is. Eén van mijn eerste dagen hier, zat ik op de tram of op de bus, en merkte ik op dat het hier een culturele soep is met veel verschillende kruiden en smaken. En ik genoot ervan, geloof het of niet. Op dezelfde tram kan je soms tegelijkertijd Arabisch , Gents-Turks (Wallah len!) Spaans en Nederlands horen. In een land als Peru hoor je dit niet hoor. Daar hoor je Spaans, Spaans en Spaans. Naar mijn mening is diversiteit iets moois. Maar zo een mening is natuurlijk erg voor de hand liggend, en uiteraard als verschillende mensen samenkomen kan dit tot conflicten lijden, dat zit nu eenmaal in de natuur van de mens.
Maar, waar ik het nu wil over hebben is het volgende, de economische en politieke situatie in het huidige Belgie, pff tis allemaal erg ingewikkeld. Maar, ik merk dat prijzen stijgen, dat bedrijven moeten besparen, dat het in een stijgende lijn loopt en dat het er niet beter op wordt... De ongelijkheid wordt groter. Het is misschien niet te merken, maar het is wel een feit. Ook het verschil tussen allochtonen en autochtonen wordt groter en er zijn steeds minder allochtonen die een diploma hebben.
En als ongelijkheid groter wordt zijn conflicten bijna onvermijdelijk. Maar laten we alles niet te negatief bekijken, het komt wel allemaal in orde.
Maar, ik zou gewoon een algemene oproep willen doen om het hoofd niet te verliezen, om je niet te laten beinvloeden door algemene ideeen in de toekomst en vooral om positief te blijven...
Ilja
Ps: sorry voor mijn ongelofelijk voorspelbare en serieuze post, maar het moest er toch ooit van komen, niet waar?
Ik merk gewoon een beetje dat er iets aan de hand is, en ik wil dit eens aan jullie oren brengen of aan jullie ogen.
Zodat jullie voorbereid zijn, als het tijd is om met z'n allen naar Perú te vluchten....
uit dat verre land dat zich eigenlijk alleen nog maar in mijn dromen bevindt.
Ik ben positiever geworden, socialer, opener enz...
Ik wil echt iets doen en ben klaar voor alles wat op mij af komt.
Ik ben er dus zo een beetje op vooruit gegaan.
Maar, spijtig genoeg is deze maatchappij er precies niet op aan het vooruit gaan,
maar zelfs aan het achteruit gaan.
Zo sloeg ik gisteren mijn krant open, en las ik dat Gent in een onderzoek van de Franstalige Katholieke universiteit over de meest leefbare gemeentenin Vlaanderen op één van de laatste plaatsen staat.
De meest leefbare gemeenten zijn blijkbaar gemeenten waar zo weinig mogelijk culturele diversiteit heerst en waar mensen zo veel mogelijk van hun rust (en verveling) kunnen genieten. Gemeenten als Brasschaat of Schilde, u kent het type.
Maar, uiteraard kan men of moet men de instelling die het onderzoek pleegde in vraag stellen.
Ik, die al heel mijn bescheiden leventje in Gent woon en met plezier, nam dit een beetje als een persoonlijke belediging en ik vond dit niet kunnen. Het is dan nog de vraag of dit wel een verantwoord onderzoek was en geen meningbeinvloedende rechtse zever. U mag uw keuze maken.
Dit heeft natuurlijk niet veel te maken met de huidige situatie in onze Belgische samenleving, maar het geeft wel een soort van beeld. Tegenwoordig wordt culturele diversiteit in het algemeen als iets negatief gezien. Terwijl het eigenlijk iets heel moois is. Eén van mijn eerste dagen hier, zat ik op de tram of op de bus, en merkte ik op dat het hier een culturele soep is met veel verschillende kruiden en smaken. En ik genoot ervan, geloof het of niet. Op dezelfde tram kan je soms tegelijkertijd Arabisch , Gents-Turks (Wallah len!) Spaans en Nederlands horen. In een land als Peru hoor je dit niet hoor. Daar hoor je Spaans, Spaans en Spaans. Naar mijn mening is diversiteit iets moois. Maar zo een mening is natuurlijk erg voor de hand liggend, en uiteraard als verschillende mensen samenkomen kan dit tot conflicten lijden, dat zit nu eenmaal in de natuur van de mens.
Maar, waar ik het nu wil over hebben is het volgende, de economische en politieke situatie in het huidige Belgie, pff tis allemaal erg ingewikkeld. Maar, ik merk dat prijzen stijgen, dat bedrijven moeten besparen, dat het in een stijgende lijn loopt en dat het er niet beter op wordt... De ongelijkheid wordt groter. Het is misschien niet te merken, maar het is wel een feit. Ook het verschil tussen allochtonen en autochtonen wordt groter en er zijn steeds minder allochtonen die een diploma hebben.
En als ongelijkheid groter wordt zijn conflicten bijna onvermijdelijk. Maar laten we alles niet te negatief bekijken, het komt wel allemaal in orde.
Maar, ik zou gewoon een algemene oproep willen doen om het hoofd niet te verliezen, om je niet te laten beinvloeden door algemene ideeen in de toekomst en vooral om positief te blijven...
Ilja
Ps: sorry voor mijn ongelofelijk voorspelbare en serieuze post, maar het moest er toch ooit van komen, niet waar?
Ik merk gewoon een beetje dat er iets aan de hand is, en ik wil dit eens aan jullie oren brengen of aan jullie ogen.
Zodat jullie voorbereid zijn, als het tijd is om met z'n allen naar Perú te vluchten....
dinsdag 20 mei 2008
Alle tjoezeplekken op een stokske...
dacht ik op een gegeven moment.
Niet dat mijn gedachte ook maar iets te maken had met tjoezeplekken,
want 'tis al even geleden dat ik daar nog ervaring mee heb gehad,
gelukkig maar... Tjoezeplekken zijn nergens goed voor.
Maar, toch, alle tjoezeplekken op een stokske...
Waarom dan, vraagt u zich misschien af.
Wel, ik eigenlijk ook.
En toen begon ik te denken, en wat ik daar eigenlijk mee dacht,
is een gedachte van verbazing.
Hoe kan het toch dat alles terug zo gewoon normaal is geworden.
Dat mijn leven nu eigenlijk terug gewoon het leven is als ik had voor ik zo vertrokken ben.
Dat Perú en alles wat daar gebeurd is, zowat gereduceerd is tot een herinnering.
Dat dat allemaal wel erg spijtig is.
Zo vind ik het toch wel erg spijtig dat dat hoofdstuk weer gedaan is.
Maar, heb ik er iets van opgestoken? Ja natuurlijk.
Heel veel...
Ik ben, en ge zult da ni direct merken, toch wel een ander mens geworden.
Iemand die alles wel positiever bekijkt. Iemand met een andere visie.
Iemand anders.
Maar, in feite ben ik te weinig veranderd vind ik van mijzelf.
Ik ben, wel veranderd, maar zet niet om wat ik denk, in wat er moet gebeuren
Het is weer allemaal de nutteloze kant op aan het gaan.
Zo, niks doen en vooral niks te doen hebben, is eigenlijk ook nie dadde.
NIet dat ik niks doe, ja ik ga wel eens weg en ik ga bij vrienden ofzo,
maar iets nuttig, iets dat voor andere mensen waarde heeft of toch tenminste voor mijzelf waarde heeft,
dat ontbreekt.
En dat is wel spijtig zo.
Daarom dat het tijd is om actie te ondernemen.
Maarja, actie...
Wat is actie?
Er is actie en er is reactie...
en een reactie is iets dat komt uit een actie , een her-actie als ge het vertaalt.(re is latijn voor her, opnieuw)
Dus laten we zeggen dat er reactie moet worden ondernomen.
En reactie, shall it be.
Volgende week maandag begin ik op de haven te werken,
voor drie maanden, redelijk full-time...
Maar het wordt daar eens tijd voor, vind ik.
Daarna zien we wel wat voor reactie's of re-re-reactie's er plaatsvinden.
Trouwens ikk hoop dat mensen hier nog wel eens komen kijken,
men denkt waarschijnlijk wel, die jongen is niet meer in Perú, dusja die jongen
kan moeilijk blijven interessant zijn op die blog van hem.
Maar, daar hebt u u spijtig genoeg, of gelukkig maar (vul zelf in) in vergist,
ik zal nog altijd mijn persoonlijke gedachten en meningen en weet ik veel wat kwijtspelen op het wonderbaarlijke internet.
Daar is natuurlijk ook een risico aan verbonden, want wie weet wat voor slechtgeaarde hacker of ander gelijkaardig gespuis
komt in de macht van mijn literaire uitspattingen.
En wie weet wat dan gebeurt of gebeuren kan...
De gevolgen zijn niet te voorzien voor de mensheid.
Maar, zover zal het (nog) niet komen, hoop ik.
Tot mijn volgende uitbarsting van hersengeweld.
Ilja
Niet dat mijn gedachte ook maar iets te maken had met tjoezeplekken,
want 'tis al even geleden dat ik daar nog ervaring mee heb gehad,
gelukkig maar... Tjoezeplekken zijn nergens goed voor.
Maar, toch, alle tjoezeplekken op een stokske...
Waarom dan, vraagt u zich misschien af.
Wel, ik eigenlijk ook.
En toen begon ik te denken, en wat ik daar eigenlijk mee dacht,
is een gedachte van verbazing.
Hoe kan het toch dat alles terug zo gewoon normaal is geworden.
Dat mijn leven nu eigenlijk terug gewoon het leven is als ik had voor ik zo vertrokken ben.
Dat Perú en alles wat daar gebeurd is, zowat gereduceerd is tot een herinnering.
Dat dat allemaal wel erg spijtig is.
Zo vind ik het toch wel erg spijtig dat dat hoofdstuk weer gedaan is.
Maar, heb ik er iets van opgestoken? Ja natuurlijk.
Heel veel...
Ik ben, en ge zult da ni direct merken, toch wel een ander mens geworden.
Iemand die alles wel positiever bekijkt. Iemand met een andere visie.
Iemand anders.
Maar, in feite ben ik te weinig veranderd vind ik van mijzelf.
Ik ben, wel veranderd, maar zet niet om wat ik denk, in wat er moet gebeuren
Het is weer allemaal de nutteloze kant op aan het gaan.
Zo, niks doen en vooral niks te doen hebben, is eigenlijk ook nie dadde.
NIet dat ik niks doe, ja ik ga wel eens weg en ik ga bij vrienden ofzo,
maar iets nuttig, iets dat voor andere mensen waarde heeft of toch tenminste voor mijzelf waarde heeft,
dat ontbreekt.
En dat is wel spijtig zo.
Daarom dat het tijd is om actie te ondernemen.
Maarja, actie...
Wat is actie?
Er is actie en er is reactie...
en een reactie is iets dat komt uit een actie , een her-actie als ge het vertaalt.(re is latijn voor her, opnieuw)
Dus laten we zeggen dat er reactie moet worden ondernomen.
En reactie, shall it be.
Volgende week maandag begin ik op de haven te werken,
voor drie maanden, redelijk full-time...
Maar het wordt daar eens tijd voor, vind ik.
Daarna zien we wel wat voor reactie's of re-re-reactie's er plaatsvinden.
Trouwens ikk hoop dat mensen hier nog wel eens komen kijken,
men denkt waarschijnlijk wel, die jongen is niet meer in Perú, dusja die jongen
kan moeilijk blijven interessant zijn op die blog van hem.
Maar, daar hebt u u spijtig genoeg, of gelukkig maar (vul zelf in) in vergist,
ik zal nog altijd mijn persoonlijke gedachten en meningen en weet ik veel wat kwijtspelen op het wonderbaarlijke internet.
Daar is natuurlijk ook een risico aan verbonden, want wie weet wat voor slechtgeaarde hacker of ander gelijkaardig gespuis
komt in de macht van mijn literaire uitspattingen.
En wie weet wat dan gebeurt of gebeuren kan...
De gevolgen zijn niet te voorzien voor de mensheid.
Maar, zover zal het (nog) niet komen, hoop ik.
Tot mijn volgende uitbarsting van hersengeweld.
Ilja
vrijdag 9 mei 2008
En toen drong het tot mij door.
Geachte landgenoten,
De laatste dagen merk ik precies een paar dingen op.
Zo merk ik op dat alles ineens zo duur is. Dat mensen iets meer gereserveerd zijn,
dat ik geen nieuwe mensen leer kennen, dat ik ineens veel tijd heb, dat alles maar relatief is,
dat mensen een blanke huid hebben, dat er nog veel te doen valt, dat het prachtig weer is,
dat heel het stad hierdoor volzit, dat mensen beginnen te studeren, dat ik mij weer onder mijn zalig familie'tje bevind,
dat ik merk dat ik veel mensen precies al 7 maanden niet gezien heb, en zo zijn er wel ongelofelijk veel dingen in feite,
te gigantisch veel om allemaal onder woorden te brengen...
Ja, dingen. Zo een dingen merk ik dus. En merkte ik, tot ik ineens tot een besef kwam.
Een confronterend maar ook wel eigenlijk nog redelijk aangenamelijk besef, op bepaalde vlakken.
Dit besef luidt als volgt : het lijkt er zo een beetje op dat ik thuis ben.
Enja dus, beste mensen, ik ben terug. Terug in de westerse verwende wereld.
Terug in een rare mentaliteit die ik niet goed kan vatten. Maar ook terug thuis, wat wel mooi is, zo.
Toch doet het mij allemaal een beetje raar.
"Vertel ne keer"wordt mij dan gevraagd. Ja, vertel ne keer, er valt wel veel te vertellen lijkt mij zo.
Omdat het voor mij dus moeilijk is om zomaar even wat te vertellen over mijn avontura en el pais del inca, moet ik mij excuseren, dit zal niet zo goed lukken eigenlijk.
Maar, treur niet, ik zal sowieso mijn bloggieblog bijhouden. Vooral omdat ik het wel aangenaam vind om zo ne keer wa van mij af te schrijven, en ook om daar dan goeie commentaren over te krijgen. Zo heb ik toch wel al wat complimentjes gekregen.
Zo een dingen doen natuurlijk goed en stimuleren mij wel om verder te skraajven hier zo.
Dus, geef niet op, kijk maar af en toe eens hier, het leven verdwijnt hier zeker niet.
Ik denk zelf dat er leven zal ontstaan, blogbaby'tjes zullen er hopelijk in overvloed gemaakt worden...
Hou jullie goed, ik probeer hetzelfde te doen.
dag dag
vriendelijk groenten (liefst geserveerd met een lekker romig sausje)
van jullie Iljandgenootje
De laatste dagen merk ik precies een paar dingen op.
Zo merk ik op dat alles ineens zo duur is. Dat mensen iets meer gereserveerd zijn,
dat ik geen nieuwe mensen leer kennen, dat ik ineens veel tijd heb, dat alles maar relatief is,
dat mensen een blanke huid hebben, dat er nog veel te doen valt, dat het prachtig weer is,
dat heel het stad hierdoor volzit, dat mensen beginnen te studeren, dat ik mij weer onder mijn zalig familie'tje bevind,
dat ik merk dat ik veel mensen precies al 7 maanden niet gezien heb, en zo zijn er wel ongelofelijk veel dingen in feite,
te gigantisch veel om allemaal onder woorden te brengen...
Ja, dingen. Zo een dingen merk ik dus. En merkte ik, tot ik ineens tot een besef kwam.
Een confronterend maar ook wel eigenlijk nog redelijk aangenamelijk besef, op bepaalde vlakken.
Dit besef luidt als volgt : het lijkt er zo een beetje op dat ik thuis ben.
Enja dus, beste mensen, ik ben terug. Terug in de westerse verwende wereld.
Terug in een rare mentaliteit die ik niet goed kan vatten. Maar ook terug thuis, wat wel mooi is, zo.
Toch doet het mij allemaal een beetje raar.
"Vertel ne keer"wordt mij dan gevraagd. Ja, vertel ne keer, er valt wel veel te vertellen lijkt mij zo.
Omdat het voor mij dus moeilijk is om zomaar even wat te vertellen over mijn avontura en el pais del inca, moet ik mij excuseren, dit zal niet zo goed lukken eigenlijk.
Maar, treur niet, ik zal sowieso mijn bloggieblog bijhouden. Vooral omdat ik het wel aangenaam vind om zo ne keer wa van mij af te schrijven, en ook om daar dan goeie commentaren over te krijgen. Zo heb ik toch wel al wat complimentjes gekregen.
Zo een dingen doen natuurlijk goed en stimuleren mij wel om verder te skraajven hier zo.
Dus, geef niet op, kijk maar af en toe eens hier, het leven verdwijnt hier zeker niet.
Ik denk zelf dat er leven zal ontstaan, blogbaby'tjes zullen er hopelijk in overvloed gemaakt worden...
Hou jullie goed, ik probeer hetzelfde te doen.
dag dag
vriendelijk groenten (liefst geserveerd met een lekker romig sausje)
van jullie Iljandgenootje
zaterdag 26 april 2008
Van de jungle naar de bergen en terug, en nog eens naar de bergen.
Beste mede gringo-wezens en andere rare beesten,
Het is alweer even geleden en hiervoor wil ik mij excusereren.
Waarom? Omdat iedereen wel verdient iets te weten over de spannende avonturen van onze Ilja in dat verre land dat blijkbaar Perú noemt.
Nu, er is weer gigantisch veel gebeurd, en als er veel gebeurd is, is het moeilijk om te weten waar te beginnen. Misschien zal ik beginnen waar het het logischte is om te beginnen, namelijk waar ik geëindigd ben. En dat was in Iquitos.
Awel, daar zijn we dus, alweer al afscheid nemend vertrokken, alweer met pijn in het hart, naar Lima. Met het vliegtuig weliswaar. Na al dat ongemakkelijke reizen, mocht een beetje luxe wel. Was wel weer beseffend hoe zot een vliegtuig wel is. Zo een tocht waar ge normaal een week voor op de boot zit en dan nog eens 24 uur op de bus, deden wij zomaar eventjes in een uurtje. Nuja, van Lima dus direct naar Huancayo na daar een stapje gezet te hebben. In Huancayo zit dus de Wouter aka "el Walter", aka "Woody" aka "el leoncito". Nuja, een belgische lotgenoot dus die daar serieus verliefd is gewordenmop zijn gastzus en nu daar wel mooi zit en hierdoor een klein beetje terecht ni mee wou reizen met ons. Wij daar dus naartoe om hem misschien te overhalen mee te komen. Daar toegekomen, was het wel duidelijk dat dit onbegonnen werk was en dat de liefde ja serieus sterk kan zijn. Spijtig wel.
Huancayo zelf vond ik koud maar wel mooi. De koudte wordt verklaard doordat het in de bergen ligt en de schoonheid eigenlijk ook.
Daar twee trips gedaan, één naar de zoo, ik weet ook niet wat wij dachten, en één naar de sneeuw, geloof het of niet. De zoo was, uiteraard, niet de moeite en het was zelf erg om die arme beestjes in zo een kleine kooitjes te zien. Het was echt wel erg. Er zat daar dus een leeuw in een piepklein kooitje, een vos in een kippenhok en geen mensbeest. Serieuze teleurstelling dus wel. De sneeuw, daarentegen, was dus wel serieus de moeite. De tocht ernaartoe wel lastig, gedeeltelijk omdat het zo hoog was, meer als 4000 meter en gedeeltelijk omdat het serieus steil naar boven ging.
Daar aangekomen iets gedaan wat ik nooit dacht hier te doen, in de sneeuw gespeeld.
Stel u voor, op de amazone varen met een bootje in uw hemdje en drie dagen later in de sneeuw zitten, over een land met uitersten gesproken.
Vandaar, alweer met een beetje hartpijn, het pand moeten verlaten bij gebrek aan tijd en een helse rit naar Cuzco, de hoofdstad der Inca's, ondernomen. Weer een rit van meer als 30 uur, wel met tussenstops, maar toch. Het was ook wel een redelijk bewogen rit moet ik zeggen. Zo was het niet op verharde weg maar door de bergen, op redelijk mini-wegentjes. Wat betekent dat de bus dus heel de tijd trilde en dat het zelfs niet mogelijk was een boek te lezen, laat staan open te slaan.
In Cuzco aangekomen, serieus verbaasd door het aantal gringobeesten. In alle maten en kleuren. Blondharigen, bruinharigen, zwartharigen, roodharigen, dikkerds, dunnerds, lelijkerds en maar weinig interessanterds, mooierds en mooierdessen. Alle nationaliteiten ook, Amerikanen, Britten, Duitsers, veeel Israëlieten (inderdaad vond het ook een beetje raar, doordat ik eigenlijk nog nooit een echte Israëliet ontmoet had, toch geen Israëlitische Israëliet) en geen Belgen. Bij AFS daarentegen zitten er gigantisch veel. Wat ik ook een niet te verklaren fenomeen vind, maar waarom zou ik mij dat afvragen, ik ben zelf Belg (ik hoop alleszins dat ik dat nog ben). Ook serieus verbaasd over het toeristenoord-gehalte van Cuzco en het mooie centrum. En dan nog eens verbaasd (alweer?) door de hoge prijzen van het bezoeken en het gaan en terugkeren van het wereldwonder der wereldwonder, de Machu Picchu.
De prijzen zijn echt wel vreselijk duur, voor gewoon de trein te nemen van Cuzco naar daar is het al meer als 100 euro. Stel u voor in een land als Perú, zo een prijzen. De Peruvianen hebben wel hun eigen prijzen, en terecht, van ongeveer drie euro voor hetzelfde. Het verschil is logischerwijze wel iets te groot en hoe toeristen uitgebuit worden door het grote private treinbedrijf Perurail gaat er wel over vind ik dan. Wij, natuurlijk, niet bereid mee te doen aan zo een louche zaakjes, gingen op zoek naar een alternatieve route, die ook niet de Inca-trail is omdat die nog eens 10 keer duurder is. En natuurlijk hebben we die gevonden.
In de ochtend dus vertrokken naar Ollantaytambo, een mooi stadje dichtbij Cuzco om via daar de trein te nemen die zo goedkoper zou uitkomen. Daar geïnformeerd bij de plaatselijke Ollantaytambo'ers te weten gekomen dat de trein nemen eigenlijk helemaal niet noodzakelijk is. Er moet wel een serieuze omweg genomen worden. Geen probleem voor ons. Het avontuur tegemoet dus. Rond de avond zou er een bus passeren naar Santa Maria onze volgende stop. Die passeerde dus wel degelijk, spijtig genoeg was er geen plaats meer zodat ik mij op de grond moest plaatsen, maar een ramp was het niet, ik ben wel erger gewoon, en om eerlijk te zijn lag ik er eigenlijk wel goed. In Santa María namen we dan om vier uur 's ochtends de bus naar Santa Teresa om vandaaruit naar een treinstation te gaan daar. Daar aangekomen eerst een goed plaatselijk Inca-plateau'tje gegeten en dus vertrokken op weg naar de Machu Picchu.
Te voet, de treinsporen volgend.
En wat voor een tocht, echt prachtig, bijna heel de tijd geen volk, rust, weinig lotgenoten en prachtigissimos bergen. Ook was het daar warm en halve jungle. Wat ik eigenlijk totaal niet wist. Ik dacht dat het daar ijskoud ging zijn en had dus mijn rugzak vol warme pulls gestoken. Na zo drie uur de treinsporen gevolgd te hebben kwamen we dan aan in Aguas Calientes. Het dorpje van de Machu Picchu, met nog een hoger toeristenoord-gehalte als Ibiza. Geloof het of niet. Wij dus direct naar de Machu Picchu, met een bus, die we zo blijkt, weer moesten nemen en die natuurlijk veel te duur was. Maarja, we mogen ook niet gierig zijn, maar het is wel zo dat we door aan zo een dingen toe te geven, de Peruviaanse economie of de Peruviaanse mensen niet echt steunen, maar eerder grote bedrijven steunen die Peruviaanse mensen uitbuiten en in de meeste gevallen niet eens Peruviaans zijn. Bij de Machu Picchu gelukkig maar de halve prijs moeten betalen, door het AFS-studentenkaartje. Leve het AFS-studentenkaartje en de korting die ik hierdoor al veel gekregen heb!
De Machu Picchu zelf was wel serieus de moeite moet ik zeggen... Ik was echt wel verbaasd door de hoogte en de schoonheid van alles. Het gaf ook wel een serieus gevoel van rust vond ik, anyway het was hoe het moet zijn.
Terug in Aguas Calientes, horen we dat er geen trein meer terug is van het dorpje waar we van komen, weer zo een toeristen-in-de-zak-zetten-truukske. En, moe van alles die dag, waren we niet bereid om terug te stappen. Zo waren we dus eigenlijk verplicht ons daar te hospederen en te consumeren. Gelukkig hebben we wel een goedkoop hotelleke gevonden en was er een markt waar het relatief goedkoop was. Tip: als ge naar Perú komt, het eten op de markt is altijd vers, goed en spotgoedkoop. Vooral de menu'kes, 2,5 sol voor een soepke, een gerecht, meestal een stuk vlees of kip met rijst en wat groentjes en een zelfgemaakt limonade'ke. 2,5 sol is dus iets meer als nen halven euro. In Aguas Calientes was het wel 6 sol, maar toch, nog altijd niet veel.
Volgende morgen teruggestapt en weer heel de tour teruggedaan om dan rond 10 uur 's avonds aan te komen in Cuzco. Daar een goed hotelleke gevonden met warm water voor een goeie normale prijs. Warm water! Was ook al een paar maand geleden moet ik zeggen. En deugd dat het deed, manman! Hierna een stapje in de stad Cuzco gezet. En wat voor een teleurstelling dat da was. Een stapje in het uitgaansleven weliswaar, Cuzco zelf is wel prachtig. Nu, een stapje dus. Eerst een lekker Pizza'tje gegeten, echt wel de beste die ik hier al gegeten heb en ook wel goedkoop. Aan te raden..
Nu, het stapje dus. We hebben dus in feite alle gringo-discotheken bezocht van Cuzco, en Gringo-discotheken waren het zeker. Ik waande mij zelfs in België. Geen koppelgedans, geen salsa, merengue, cumbia of reggaeton en geloof het of niet, geen Peruvianen. Die geraakten heel moeilijk binnen. Schandalig vond ik het. In het eigen land mogen er geen bewoners van dat land binnen. Stel u voor, in België. "Nee sorry meneer, ge moogt ni binnen, ge ziet er te Belgisch uit." Zo wat het dus wel degelijk.
Wat het hebben van geld toch kan veranderen aan hoe mensen andere mensen behandelen.
Om triestig van te worden.
Tijd om triestig te worden is er wel niet, want het is tijd om the road te hitten, jack. It's time to move on. Time to leave the blond people behind. Tijd om terug te gaan naar het echte Perú. En dat zullen we dus zo vlug mogelijk doen. Onze volgende stop is dus Juliaca, vanwaar we het Titicaca-meer kunnen bewonderen. Vandaaruit gaan we naar Arequipa en van Arequipa gaan we naar Lima om daar in schoonheid af te sluiten en mijn verjaardag te vieren...
Tot blogs of tot e-mails,
Mr. Traveller
Het is alweer even geleden en hiervoor wil ik mij excusereren.
Waarom? Omdat iedereen wel verdient iets te weten over de spannende avonturen van onze Ilja in dat verre land dat blijkbaar Perú noemt.
Nu, er is weer gigantisch veel gebeurd, en als er veel gebeurd is, is het moeilijk om te weten waar te beginnen. Misschien zal ik beginnen waar het het logischte is om te beginnen, namelijk waar ik geëindigd ben. En dat was in Iquitos.
Awel, daar zijn we dus, alweer al afscheid nemend vertrokken, alweer met pijn in het hart, naar Lima. Met het vliegtuig weliswaar. Na al dat ongemakkelijke reizen, mocht een beetje luxe wel. Was wel weer beseffend hoe zot een vliegtuig wel is. Zo een tocht waar ge normaal een week voor op de boot zit en dan nog eens 24 uur op de bus, deden wij zomaar eventjes in een uurtje. Nuja, van Lima dus direct naar Huancayo na daar een stapje gezet te hebben. In Huancayo zit dus de Wouter aka "el Walter", aka "Woody" aka "el leoncito". Nuja, een belgische lotgenoot dus die daar serieus verliefd is gewordenmop zijn gastzus en nu daar wel mooi zit en hierdoor een klein beetje terecht ni mee wou reizen met ons. Wij daar dus naartoe om hem misschien te overhalen mee te komen. Daar toegekomen, was het wel duidelijk dat dit onbegonnen werk was en dat de liefde ja serieus sterk kan zijn. Spijtig wel.
Huancayo zelf vond ik koud maar wel mooi. De koudte wordt verklaard doordat het in de bergen ligt en de schoonheid eigenlijk ook.
Daar twee trips gedaan, één naar de zoo, ik weet ook niet wat wij dachten, en één naar de sneeuw, geloof het of niet. De zoo was, uiteraard, niet de moeite en het was zelf erg om die arme beestjes in zo een kleine kooitjes te zien. Het was echt wel erg. Er zat daar dus een leeuw in een piepklein kooitje, een vos in een kippenhok en geen mensbeest. Serieuze teleurstelling dus wel. De sneeuw, daarentegen, was dus wel serieus de moeite. De tocht ernaartoe wel lastig, gedeeltelijk omdat het zo hoog was, meer als 4000 meter en gedeeltelijk omdat het serieus steil naar boven ging.
Daar aangekomen iets gedaan wat ik nooit dacht hier te doen, in de sneeuw gespeeld.
Stel u voor, op de amazone varen met een bootje in uw hemdje en drie dagen later in de sneeuw zitten, over een land met uitersten gesproken.
Vandaar, alweer met een beetje hartpijn, het pand moeten verlaten bij gebrek aan tijd en een helse rit naar Cuzco, de hoofdstad der Inca's, ondernomen. Weer een rit van meer als 30 uur, wel met tussenstops, maar toch. Het was ook wel een redelijk bewogen rit moet ik zeggen. Zo was het niet op verharde weg maar door de bergen, op redelijk mini-wegentjes. Wat betekent dat de bus dus heel de tijd trilde en dat het zelfs niet mogelijk was een boek te lezen, laat staan open te slaan.
In Cuzco aangekomen, serieus verbaasd door het aantal gringobeesten. In alle maten en kleuren. Blondharigen, bruinharigen, zwartharigen, roodharigen, dikkerds, dunnerds, lelijkerds en maar weinig interessanterds, mooierds en mooierdessen. Alle nationaliteiten ook, Amerikanen, Britten, Duitsers, veeel Israëlieten (inderdaad vond het ook een beetje raar, doordat ik eigenlijk nog nooit een echte Israëliet ontmoet had, toch geen Israëlitische Israëliet) en geen Belgen. Bij AFS daarentegen zitten er gigantisch veel. Wat ik ook een niet te verklaren fenomeen vind, maar waarom zou ik mij dat afvragen, ik ben zelf Belg (ik hoop alleszins dat ik dat nog ben). Ook serieus verbaasd over het toeristenoord-gehalte van Cuzco en het mooie centrum. En dan nog eens verbaasd (alweer?) door de hoge prijzen van het bezoeken en het gaan en terugkeren van het wereldwonder der wereldwonder, de Machu Picchu.
De prijzen zijn echt wel vreselijk duur, voor gewoon de trein te nemen van Cuzco naar daar is het al meer als 100 euro. Stel u voor in een land als Perú, zo een prijzen. De Peruvianen hebben wel hun eigen prijzen, en terecht, van ongeveer drie euro voor hetzelfde. Het verschil is logischerwijze wel iets te groot en hoe toeristen uitgebuit worden door het grote private treinbedrijf Perurail gaat er wel over vind ik dan. Wij, natuurlijk, niet bereid mee te doen aan zo een louche zaakjes, gingen op zoek naar een alternatieve route, die ook niet de Inca-trail is omdat die nog eens 10 keer duurder is. En natuurlijk hebben we die gevonden.
In de ochtend dus vertrokken naar Ollantaytambo, een mooi stadje dichtbij Cuzco om via daar de trein te nemen die zo goedkoper zou uitkomen. Daar geïnformeerd bij de plaatselijke Ollantaytambo'ers te weten gekomen dat de trein nemen eigenlijk helemaal niet noodzakelijk is. Er moet wel een serieuze omweg genomen worden. Geen probleem voor ons. Het avontuur tegemoet dus. Rond de avond zou er een bus passeren naar Santa Maria onze volgende stop. Die passeerde dus wel degelijk, spijtig genoeg was er geen plaats meer zodat ik mij op de grond moest plaatsen, maar een ramp was het niet, ik ben wel erger gewoon, en om eerlijk te zijn lag ik er eigenlijk wel goed. In Santa María namen we dan om vier uur 's ochtends de bus naar Santa Teresa om vandaaruit naar een treinstation te gaan daar. Daar aangekomen eerst een goed plaatselijk Inca-plateau'tje gegeten en dus vertrokken op weg naar de Machu Picchu.
Te voet, de treinsporen volgend.
En wat voor een tocht, echt prachtig, bijna heel de tijd geen volk, rust, weinig lotgenoten en prachtigissimos bergen. Ook was het daar warm en halve jungle. Wat ik eigenlijk totaal niet wist. Ik dacht dat het daar ijskoud ging zijn en had dus mijn rugzak vol warme pulls gestoken. Na zo drie uur de treinsporen gevolgd te hebben kwamen we dan aan in Aguas Calientes. Het dorpje van de Machu Picchu, met nog een hoger toeristenoord-gehalte als Ibiza. Geloof het of niet. Wij dus direct naar de Machu Picchu, met een bus, die we zo blijkt, weer moesten nemen en die natuurlijk veel te duur was. Maarja, we mogen ook niet gierig zijn, maar het is wel zo dat we door aan zo een dingen toe te geven, de Peruviaanse economie of de Peruviaanse mensen niet echt steunen, maar eerder grote bedrijven steunen die Peruviaanse mensen uitbuiten en in de meeste gevallen niet eens Peruviaans zijn. Bij de Machu Picchu gelukkig maar de halve prijs moeten betalen, door het AFS-studentenkaartje. Leve het AFS-studentenkaartje en de korting die ik hierdoor al veel gekregen heb!
De Machu Picchu zelf was wel serieus de moeite moet ik zeggen... Ik was echt wel verbaasd door de hoogte en de schoonheid van alles. Het gaf ook wel een serieus gevoel van rust vond ik, anyway het was hoe het moet zijn.
Terug in Aguas Calientes, horen we dat er geen trein meer terug is van het dorpje waar we van komen, weer zo een toeristen-in-de-zak-zetten-truukske. En, moe van alles die dag, waren we niet bereid om terug te stappen. Zo waren we dus eigenlijk verplicht ons daar te hospederen en te consumeren. Gelukkig hebben we wel een goedkoop hotelleke gevonden en was er een markt waar het relatief goedkoop was. Tip: als ge naar Perú komt, het eten op de markt is altijd vers, goed en spotgoedkoop. Vooral de menu'kes, 2,5 sol voor een soepke, een gerecht, meestal een stuk vlees of kip met rijst en wat groentjes en een zelfgemaakt limonade'ke. 2,5 sol is dus iets meer als nen halven euro. In Aguas Calientes was het wel 6 sol, maar toch, nog altijd niet veel.
Volgende morgen teruggestapt en weer heel de tour teruggedaan om dan rond 10 uur 's avonds aan te komen in Cuzco. Daar een goed hotelleke gevonden met warm water voor een goeie normale prijs. Warm water! Was ook al een paar maand geleden moet ik zeggen. En deugd dat het deed, manman! Hierna een stapje in de stad Cuzco gezet. En wat voor een teleurstelling dat da was. Een stapje in het uitgaansleven weliswaar, Cuzco zelf is wel prachtig. Nu, een stapje dus. Eerst een lekker Pizza'tje gegeten, echt wel de beste die ik hier al gegeten heb en ook wel goedkoop. Aan te raden..
Nu, het stapje dus. We hebben dus in feite alle gringo-discotheken bezocht van Cuzco, en Gringo-discotheken waren het zeker. Ik waande mij zelfs in België. Geen koppelgedans, geen salsa, merengue, cumbia of reggaeton en geloof het of niet, geen Peruvianen. Die geraakten heel moeilijk binnen. Schandalig vond ik het. In het eigen land mogen er geen bewoners van dat land binnen. Stel u voor, in België. "Nee sorry meneer, ge moogt ni binnen, ge ziet er te Belgisch uit." Zo wat het dus wel degelijk.
Wat het hebben van geld toch kan veranderen aan hoe mensen andere mensen behandelen.
Om triestig van te worden.
Tijd om triestig te worden is er wel niet, want het is tijd om the road te hitten, jack. It's time to move on. Time to leave the blond people behind. Tijd om terug te gaan naar het echte Perú. En dat zullen we dus zo vlug mogelijk doen. Onze volgende stop is dus Juliaca, vanwaar we het Titicaca-meer kunnen bewonderen. Vandaaruit gaan we naar Arequipa en van Arequipa gaan we naar Lima om daar in schoonheid af te sluiten en mijn verjaardag te vieren...
Tot blogs of tot e-mails,
Mr. Traveller
maandag 14 april 2008
De verborgen stad.
Iquitos,
een stad midden in het amazone-woud op vele kilometers van de bewoonde wereld, zeker wel honderd. Een stad waar mensen zich nog dagelijks buiten bevinden. Een stad waar er zich meer moto's en mototaxi's per vierkante meter bevinden dan in een garage vol met moto's. De stad waar ik mij dus nu bevind. En hoe!
Zo zijn we hier dus toegekomen van de boot waar we een vriendelijke half-chinese kerel, Viktor Wong ontmoet hebben, om 3 uur 's nachts. Gelukkig was er slaapplaats doordat onze vriend, Viktor Wong ons een kamer bij zijn familie aanbood. Eerst, een beetje wantrouwend door het avontuur in de jungle, twijfelden we, maar na een tijdje ontstond er wel een soort vriendschap waaruit ook vertrouwen vloeide.
Nu, een paar dagen later, voel ik mij hier zo op mijn gemak dat ik eigenlijk nog wel iets langer zou willen blijven. Zo aangenaam is die gastvrije familie. De opa had een chifa (chinees restaurant) hier in Iquitos, op een plaats waar blijkbaar veel Colombiaanse drugshandelaars toekwamen en omdat die mensen geld hebben, groeide het budget en werd de man geleidelijk aan rijker en rijker. Maar, toen gebeurde het dat hij op een dag zijn geld op de bank zette en dat daarna, in onzekerdere tijden, de directeur van de bank ineens verdwenen was en, hoe zou je zelf zijn, het geld niet liet rotten. Geld weg van meneertje grootvader dus. Daarna heeft hij wel nog kunnen leven, maar niet zo vol weelde als ervoor.
Deze grootvader heeft zich dus een beetje zitten voortplanten en na een beetje en nog een beetje kwam de papa van Viktor Wong, onze chinese vriend, op de wereld.
Deze man heb ik eigenlijk nog niet gezien, maar hij werkt aan de grens met Colombia. Wat hij daar doet, is mij ook een raadsel. Anyway, hij brengt brood op de plank.
Deze man, waarvan ik eigenlijk de naam niet weet was blijkbaar een echte vrouwenzot en heeft dus in het totaal twaalf kindjes gemaakt. Acht bij één vrouw en vier bij andere vrouwen. Bij die acht bevindt Viktor Wong, el chino zich. En bij vier van die acht zitten we nu. En ik moet zeggen, de papa is misschien wel een zatlap en een vrouwenzot, maar het zijn verdomd goede mensen. Mensen zoals het moeten zijn. Ze bieden ons alles aan, tonen ons de stad, geven ons eten en geven alles wat noodzakelijk of minder noodzakelijk is om te overleven. Ook heb ik hier al veel grappige verhalen gehoord, al veel gelachen en begin ik mij hier zelf wat thuis te voelen. Spijtig wel, want morgen zijn we voort. Om dan te denken dat we die mensen misschien nooit meer zullen zien. Maar, wie weet, zien we die wel nog terug. We zitten hier dus nu, in een huis dat eigenlijk niet veel voorstelt, maar wie heeft een schoon huis nodig als het hele dagen schoon weer is, alsof we hier al jaren wonen. Buiten op een stoeltje in het zonneke, als echte latino's, elkaar groetend, naar de meisjes fluitend en niets doend.
Iquitos zelf is wel een beetje een rare stad. Zo heb ik nog niet veel mannen tegengekomen die niet uitgebreid verhalen vertellen over welke vrouw of meestal welk meisje ze nu weer begeerd hebben. Zo heeft Viktor Wong al twee vrouwen gehad die nu alletwee door zijn, en heeft hij verschillende zonen en dochters. En hij is geen uitzondering. Een andere vierentwintig-jarige broer is nu met het buurmeisje van vijftien en heeft ook al een zoontje bij een ander, en is altijd op zoek naar een nieuw vuur. Vrouwenzotten zijn het. Maar, ze hebben wel een klein beetje gelijk, de vrouwen hier mogen er wel wezen...
Zo, is het dus, dat er weer vriendschappen gesmeed zijn. Banden geplakt en andere voorwerpen die niet te beschrijven zijn. Het zou voor mij ideaal geweest zijn, om hier met AFS terecht gekomen te zijn. Hier, waar het zonnetje altijd schijnt. Waar je permanent in u sletsen rondloopt in een t-shirtje zonder mouwen.
Manman, ik ga het mooie weer hier wel missen. Mooi weer maakt precies direct ook alles veel aangenamer. Maakt de mensen vriendelijker en aangenamer. Maakt eigenlijk alles wat een beetje onaangenaam is mooier.
Mooi weer, zo mooi.
vele groentjes en fruitjes
Mr Iljoski
een stad midden in het amazone-woud op vele kilometers van de bewoonde wereld, zeker wel honderd. Een stad waar mensen zich nog dagelijks buiten bevinden. Een stad waar er zich meer moto's en mototaxi's per vierkante meter bevinden dan in een garage vol met moto's. De stad waar ik mij dus nu bevind. En hoe!
Zo zijn we hier dus toegekomen van de boot waar we een vriendelijke half-chinese kerel, Viktor Wong ontmoet hebben, om 3 uur 's nachts. Gelukkig was er slaapplaats doordat onze vriend, Viktor Wong ons een kamer bij zijn familie aanbood. Eerst, een beetje wantrouwend door het avontuur in de jungle, twijfelden we, maar na een tijdje ontstond er wel een soort vriendschap waaruit ook vertrouwen vloeide.
Nu, een paar dagen later, voel ik mij hier zo op mijn gemak dat ik eigenlijk nog wel iets langer zou willen blijven. Zo aangenaam is die gastvrije familie. De opa had een chifa (chinees restaurant) hier in Iquitos, op een plaats waar blijkbaar veel Colombiaanse drugshandelaars toekwamen en omdat die mensen geld hebben, groeide het budget en werd de man geleidelijk aan rijker en rijker. Maar, toen gebeurde het dat hij op een dag zijn geld op de bank zette en dat daarna, in onzekerdere tijden, de directeur van de bank ineens verdwenen was en, hoe zou je zelf zijn, het geld niet liet rotten. Geld weg van meneertje grootvader dus. Daarna heeft hij wel nog kunnen leven, maar niet zo vol weelde als ervoor.
Deze grootvader heeft zich dus een beetje zitten voortplanten en na een beetje en nog een beetje kwam de papa van Viktor Wong, onze chinese vriend, op de wereld.
Deze man heb ik eigenlijk nog niet gezien, maar hij werkt aan de grens met Colombia. Wat hij daar doet, is mij ook een raadsel. Anyway, hij brengt brood op de plank.
Deze man, waarvan ik eigenlijk de naam niet weet was blijkbaar een echte vrouwenzot en heeft dus in het totaal twaalf kindjes gemaakt. Acht bij één vrouw en vier bij andere vrouwen. Bij die acht bevindt Viktor Wong, el chino zich. En bij vier van die acht zitten we nu. En ik moet zeggen, de papa is misschien wel een zatlap en een vrouwenzot, maar het zijn verdomd goede mensen. Mensen zoals het moeten zijn. Ze bieden ons alles aan, tonen ons de stad, geven ons eten en geven alles wat noodzakelijk of minder noodzakelijk is om te overleven. Ook heb ik hier al veel grappige verhalen gehoord, al veel gelachen en begin ik mij hier zelf wat thuis te voelen. Spijtig wel, want morgen zijn we voort. Om dan te denken dat we die mensen misschien nooit meer zullen zien. Maar, wie weet, zien we die wel nog terug. We zitten hier dus nu, in een huis dat eigenlijk niet veel voorstelt, maar wie heeft een schoon huis nodig als het hele dagen schoon weer is, alsof we hier al jaren wonen. Buiten op een stoeltje in het zonneke, als echte latino's, elkaar groetend, naar de meisjes fluitend en niets doend.
Iquitos zelf is wel een beetje een rare stad. Zo heb ik nog niet veel mannen tegengekomen die niet uitgebreid verhalen vertellen over welke vrouw of meestal welk meisje ze nu weer begeerd hebben. Zo heeft Viktor Wong al twee vrouwen gehad die nu alletwee door zijn, en heeft hij verschillende zonen en dochters. En hij is geen uitzondering. Een andere vierentwintig-jarige broer is nu met het buurmeisje van vijftien en heeft ook al een zoontje bij een ander, en is altijd op zoek naar een nieuw vuur. Vrouwenzotten zijn het. Maar, ze hebben wel een klein beetje gelijk, de vrouwen hier mogen er wel wezen...
Zo, is het dus, dat er weer vriendschappen gesmeed zijn. Banden geplakt en andere voorwerpen die niet te beschrijven zijn. Het zou voor mij ideaal geweest zijn, om hier met AFS terecht gekomen te zijn. Hier, waar het zonnetje altijd schijnt. Waar je permanent in u sletsen rondloopt in een t-shirtje zonder mouwen.
Manman, ik ga het mooie weer hier wel missen. Mooi weer maakt precies direct ook alles veel aangenamer. Maakt de mensen vriendelijker en aangenamer. Maakt eigenlijk alles wat een beetje onaangenaam is mooier.
Mooi weer, zo mooi.
vele groentjes en fruitjes
Mr Iljoski
woensdag 9 april 2008
Over bekerende joden, Jhonlenon, een dikkerdje en ander gespuis.
Beste geschrokkenen,
Mijn vorige post was uiteraard, hoe kan het ook anders, een beetje een uitgelopen 1april-grapje. Zo was ik juist op 1 april de laatste keer op het internet en juist die dag zijn we vertrokken en hebben we een hele trip ondergaan op plaatsen waar van internet nog lang geen sprake was, waar licht en elektriciteit maar een kwestie is van een paar uurtjes per dag en waar tonijn en rijst het dagelijkse eten is.
Maar eerst beginnen we bij het begin. Na de lange busreis dus.
De lange busreis is dus wel degelijk geëindigd, tot onze grote en blije verbazing want we zaten nog eens een uurtje vast daarna...
We kwamen dus aan in Chachapoyas, een stad in het begin van de jungle, een beetje het midden tussen Jungle en bergen. Hier bevinden zich vele Peru-wonderen die echt wel de moeite zijn en die we uiteraard bewonderd hebben, de hoofdzakelijke toch. Namelijk Kuelap, een oude ruïne van voor de Inca's nog en Gocta, de derde grootste waterval van de wereld. Twee dingen die echt wel serieus de moeite waren en die we volledig zonder toeristentour gedaan hebben, wat betekent veel geld uitgespaard.
Die tours trekken hier meestal toch op niet veel. 1 nadeel aan Chacha(zo noemden ze het daar) was dat alle transport heel moeilijk was, zo was er van de ene op de andere dag ineens geen doorgang meer ergens en konden vele mensen niet meer naar een bepaalde stad en waren ze dus verplicht daar te blijven. Ook was het er erg koud en voor de eerste keer in vele maanden heb ik weer een koude ervaren, zoals ik nog niet veel ervaren had. Maar erger zou het misschien nog worden. Wat nog opviel aan Chachapoyas is dat mensen er een erg raar accent hebben, ze spreken een soort Spaans met Russisch accent, vreemd maar wel grappig om te horen. Na een paar daagjes hier zijn we dus zonder problemen van deze plaats naar onze volgende stop geraakt. Tarapoto dus, vanwaar we de boot naar Iquitos zouden nemen. Eerst moesten we blijkbaar naar Neuva Cajamarca om daar de bus te nemen naar Tarapoto, een reis die natuurlijk langer duurde dan mensen ons hadden meegedeeld, het is hier dus zo dat als mensen je hier zeggen hoe lang een reis duurt, je er gerust wel een uurtje of misschien een uurtje en een half kan bijtellen.
Op weg naar Tarapoto, wat de vermoeidheid van het reizen verlicht, wel grappige mensen tegengekomen. Eerst op weg naar Neuva Cajamarca twee joden uit Lima tegengekomen die door de selva (jungle) van de ene stad naar de andere waren aan het gaan, om mensen te genezen van allerhande ziekten door hun geloof, zelfs aids, geloof het of niet. Ook deden ze, naar wat ze mij zeiden, aan orgaantransplantatie, zonder de hulp van dokters en zonder medische ervaring. Raar, leek het mij wel. Maar door te geloven is alles mogelijk. "Natuurlijk!", meneer de ninja-achtige jood met veel baard en weinig hoofdhaar...
In Tarapoto aangekomen, zijn we daar een nacht gebleven en hebben we uitgerust, toen was het 1 april. Die 1 april zelf vertrokken naar Yurimaguas, blijkbaar vertrokken de boten naar Iqtuitos vandaaruit en niet vanuit Tarapoto. Dat was natuurlijk weer een reis van een paar uur. Gelukkig werden we vergezeld door een lollige, iets te nieuwsgierige travestiet en een iets oudere reizer die ineens bij een tussenstop weg was, zo deed hij dat altijd, zei zijn compagnon. Het leek mij wel vreemd dat hij geen spullen bijhad. Maarja, wie heeft in godsnaam spullen nodig, als men gelooft. ;)
Vanuit Yurimaguas eindelijk op de boot naar Iquitos. Dat was de 2e april geloof ik. Daar een grappige dikkerd tegengekomen, die we blijkbaar te rap vertrouwd hebben. Zo stelde hij ons voor om met hem mee te gaan naar zijn geboortedorp omdat het daar erg mooi was en omdat het zogezegd veel goedkoper was. We zouden dus moeten afstappen op de eerste stop en daar meegaan met hem en zijn familie. Wij, betoverd door de woorden "veel goedkoper", de volgende morgen afgestapt. Daar toegekomen in een klein haventje, wat wel iets had in feite. Daar een bijna gratis ontbijtje gehad van familie van onze dikkerd en op het gemakje op de boot naar zijn geboortedorp, Jeberos gewacht. Na zo een paar uur gewacht te hebben, was hij daar. Uiteraard veel minder luxueus als onze boot van de vorige nacht. Eigenlijk bijna gewoon een boom op water. Maar wel een goed gemaakte boot op het water dan. Een pequepequepequepeque-bootje noemt dat blijkbaar. Péképéké uitgesproken. Daar eenmaal, leek het wel een aangenaam idee. Tot de god van de regen en de donder, Pechiepoenga, zijn duitje in het zakje, of ook wel zijn water in het péképéké'tje deed. En we zullen het geweten hebben en vooral gevoeld... Dit was dus de kou waar ik over sprak. Een kou, waarvan ik zelfs het bestaan niet meer vermoedde. Wanneer alles wat je aanhebt en ook wel hebt in uw rugzak nat wordt doordat je alleen maar een plastiek zak hebt om u te beschermen, is kou een omvermijdbaar kwaad. Omdat de temperatuur daar in de jungle wel nog meeviel, uiteindelijk in slaap gevallen. Het viel allemaal wel mee de volgende morgen, toen het opklaarde. Dat dachten we toch. Toen sloeg hij weer toe, mister regen... Erger zelfs, alles was dus in feite nog natter dan het al was. Eindelijk daar toegekomen, na 22 uur op onze boomstam, op zoek naar rust... Welverdiende rust.
Jeberos, blijkbaar, was eigenlijk niet zo speciaal. Maar de mensen waren wel gastvriendelijk en hebben zelf onze kleren gewassen en ons een slaapplaats aangeboden, waar we op het einde, zoals wij noodzakelijk vonden, toch wat geld voor bijeengebracht hebben. Er was namelijk iets raars aan de hand in dat dorpje, zo ver van de bewoonde wereld. Mensen hadden om te beginnen bijna alleen maar tonijn en rijst te eten, omdat het oogsten blijkbaar moeilijk gaat in die streken, vermoed ik. Toch het oogsten van basisbehoeften, zoals rijst, maïs en ander eten waarmee men runderen en ander beesten ook kan voeden. Bepaald fruit was er wel voldoende, maar daar heb je natuurlijk niet zomaar mee gegeten. Drie dagen daar geweest en drie dagen tonijn uit blik met rijst gegeten, plus op de péképéke... We zijn nog op zoek geweest naar een kip om klaar te maken maar tevergeefs, geen kippen te vinden. Blijkbaar leefden daar vele mensen van Yucca of in het nederlands cassave-wortel en een soort mengsel daarvan klaargemaakt.
Triestig dorpje wel, mensen deden er in feite ook helemaal niets. Werken was er niet aan de orde. Ik denk dat als mensen een te kort hebben aan eten en onderwijs, ze lui worden en niet veel energie hebben. Misschien heb ik het fout gezien, maar er was wel iets serieus mis aan het dorpje. Zo was alcohol er wel overal te verkrijgen, waar wij door de verveling weleens van geprofiteerd hebben, met mate natuurlijk...
Met een raar gevoel daar vertrokken. Beetje leeg van binnen op de boot terug gestapt naar het havenplaatsje, Lagunas. Gelukkig was de terugreis helemaal niet zo lang en in een min of meer comfortabele boot. Daar terug, wisten we niet goed wat te denken, hadden we nu tijd verloren, of iets bijgeleerd? Alles positief bekijkend besloten we het laatste. Na even uit te rusten en weer grappige mensen tegengekomen te zijn, onder andere een interessante man die veel wist en die zijn zoon John Lennon had genoemd, hij wist spìjtig genoeg niet hoe het te schrijven en op het paspoort van zijn zoon stond dus Jhonlenon. Misschien een idee voor mijn kindje met Karina? ;) (1 april) De volgende nacht de tweede keer de boot op naar Iquitos en de nacht daarna toegekomen in Iquitos. Waar we ons nu bevinden en logeren bij erg vriendelijke mensen.
Eindelijk in Iquitos, wat eigenlijk onze tweede stop moest zijn. Maar een paar tussenstops kan nooit kwaad. Ook omdat er een overschot aan tijd is. Zo keren we op 5 juni terug naar België. "Zoveel tijd bijgekomen?" Vraagt u zich waarschijnlijk verbaasd af. "Nu moet ik nog eens twee maand die lieve Ilja missen, mij zorgen maken en aan niets anders denken..." denkt u misschien ook wel. Ja, is dus het antwoord. "Waarom, dan?" vraagt u zich misschien af. Wel, eigenlijk wouden we de datum van 10 april verleggen met een maandje om goed te kunnen reizen, maar omdat we nooit in Lima zijn geraakt, was heel de maand mei volzet en zat er niets anders op dan ofwel op 10 april terug te keren of begin juni. Begin juni leek ons een goed idee dus omdat we dan goed veel konden zien en onze tijd ervoor nemen. Maar het kan ook zijn dat we al in mei terugkeren, omdat we op de wachtlijst staan. Laten we het hopen, want 5 juni is wel nog erg ver weg.
Maak jullie geen zorgen, ik let wel op mezelf en zal geen kindjes maken, beloofd.
Hou jullie goed.
Ilja
Mijn vorige post was uiteraard, hoe kan het ook anders, een beetje een uitgelopen 1april-grapje. Zo was ik juist op 1 april de laatste keer op het internet en juist die dag zijn we vertrokken en hebben we een hele trip ondergaan op plaatsen waar van internet nog lang geen sprake was, waar licht en elektriciteit maar een kwestie is van een paar uurtjes per dag en waar tonijn en rijst het dagelijkse eten is.
Maar eerst beginnen we bij het begin. Na de lange busreis dus.
De lange busreis is dus wel degelijk geëindigd, tot onze grote en blije verbazing want we zaten nog eens een uurtje vast daarna...
We kwamen dus aan in Chachapoyas, een stad in het begin van de jungle, een beetje het midden tussen Jungle en bergen. Hier bevinden zich vele Peru-wonderen die echt wel de moeite zijn en die we uiteraard bewonderd hebben, de hoofdzakelijke toch. Namelijk Kuelap, een oude ruïne van voor de Inca's nog en Gocta, de derde grootste waterval van de wereld. Twee dingen die echt wel serieus de moeite waren en die we volledig zonder toeristentour gedaan hebben, wat betekent veel geld uitgespaard.
Die tours trekken hier meestal toch op niet veel. 1 nadeel aan Chacha(zo noemden ze het daar) was dat alle transport heel moeilijk was, zo was er van de ene op de andere dag ineens geen doorgang meer ergens en konden vele mensen niet meer naar een bepaalde stad en waren ze dus verplicht daar te blijven. Ook was het er erg koud en voor de eerste keer in vele maanden heb ik weer een koude ervaren, zoals ik nog niet veel ervaren had. Maar erger zou het misschien nog worden. Wat nog opviel aan Chachapoyas is dat mensen er een erg raar accent hebben, ze spreken een soort Spaans met Russisch accent, vreemd maar wel grappig om te horen. Na een paar daagjes hier zijn we dus zonder problemen van deze plaats naar onze volgende stop geraakt. Tarapoto dus, vanwaar we de boot naar Iquitos zouden nemen. Eerst moesten we blijkbaar naar Neuva Cajamarca om daar de bus te nemen naar Tarapoto, een reis die natuurlijk langer duurde dan mensen ons hadden meegedeeld, het is hier dus zo dat als mensen je hier zeggen hoe lang een reis duurt, je er gerust wel een uurtje of misschien een uurtje en een half kan bijtellen.
Op weg naar Tarapoto, wat de vermoeidheid van het reizen verlicht, wel grappige mensen tegengekomen. Eerst op weg naar Neuva Cajamarca twee joden uit Lima tegengekomen die door de selva (jungle) van de ene stad naar de andere waren aan het gaan, om mensen te genezen van allerhande ziekten door hun geloof, zelfs aids, geloof het of niet. Ook deden ze, naar wat ze mij zeiden, aan orgaantransplantatie, zonder de hulp van dokters en zonder medische ervaring. Raar, leek het mij wel. Maar door te geloven is alles mogelijk. "Natuurlijk!", meneer de ninja-achtige jood met veel baard en weinig hoofdhaar...
In Tarapoto aangekomen, zijn we daar een nacht gebleven en hebben we uitgerust, toen was het 1 april. Die 1 april zelf vertrokken naar Yurimaguas, blijkbaar vertrokken de boten naar Iqtuitos vandaaruit en niet vanuit Tarapoto. Dat was natuurlijk weer een reis van een paar uur. Gelukkig werden we vergezeld door een lollige, iets te nieuwsgierige travestiet en een iets oudere reizer die ineens bij een tussenstop weg was, zo deed hij dat altijd, zei zijn compagnon. Het leek mij wel vreemd dat hij geen spullen bijhad. Maarja, wie heeft in godsnaam spullen nodig, als men gelooft. ;)
Vanuit Yurimaguas eindelijk op de boot naar Iquitos. Dat was de 2e april geloof ik. Daar een grappige dikkerd tegengekomen, die we blijkbaar te rap vertrouwd hebben. Zo stelde hij ons voor om met hem mee te gaan naar zijn geboortedorp omdat het daar erg mooi was en omdat het zogezegd veel goedkoper was. We zouden dus moeten afstappen op de eerste stop en daar meegaan met hem en zijn familie. Wij, betoverd door de woorden "veel goedkoper", de volgende morgen afgestapt. Daar toegekomen in een klein haventje, wat wel iets had in feite. Daar een bijna gratis ontbijtje gehad van familie van onze dikkerd en op het gemakje op de boot naar zijn geboortedorp, Jeberos gewacht. Na zo een paar uur gewacht te hebben, was hij daar. Uiteraard veel minder luxueus als onze boot van de vorige nacht. Eigenlijk bijna gewoon een boom op water. Maar wel een goed gemaakte boot op het water dan. Een pequepequepequepeque-bootje noemt dat blijkbaar. Péképéké uitgesproken. Daar eenmaal, leek het wel een aangenaam idee. Tot de god van de regen en de donder, Pechiepoenga, zijn duitje in het zakje, of ook wel zijn water in het péképéké'tje deed. En we zullen het geweten hebben en vooral gevoeld... Dit was dus de kou waar ik over sprak. Een kou, waarvan ik zelfs het bestaan niet meer vermoedde. Wanneer alles wat je aanhebt en ook wel hebt in uw rugzak nat wordt doordat je alleen maar een plastiek zak hebt om u te beschermen, is kou een omvermijdbaar kwaad. Omdat de temperatuur daar in de jungle wel nog meeviel, uiteindelijk in slaap gevallen. Het viel allemaal wel mee de volgende morgen, toen het opklaarde. Dat dachten we toch. Toen sloeg hij weer toe, mister regen... Erger zelfs, alles was dus in feite nog natter dan het al was. Eindelijk daar toegekomen, na 22 uur op onze boomstam, op zoek naar rust... Welverdiende rust.
Jeberos, blijkbaar, was eigenlijk niet zo speciaal. Maar de mensen waren wel gastvriendelijk en hebben zelf onze kleren gewassen en ons een slaapplaats aangeboden, waar we op het einde, zoals wij noodzakelijk vonden, toch wat geld voor bijeengebracht hebben. Er was namelijk iets raars aan de hand in dat dorpje, zo ver van de bewoonde wereld. Mensen hadden om te beginnen bijna alleen maar tonijn en rijst te eten, omdat het oogsten blijkbaar moeilijk gaat in die streken, vermoed ik. Toch het oogsten van basisbehoeften, zoals rijst, maïs en ander eten waarmee men runderen en ander beesten ook kan voeden. Bepaald fruit was er wel voldoende, maar daar heb je natuurlijk niet zomaar mee gegeten. Drie dagen daar geweest en drie dagen tonijn uit blik met rijst gegeten, plus op de péképéke... We zijn nog op zoek geweest naar een kip om klaar te maken maar tevergeefs, geen kippen te vinden. Blijkbaar leefden daar vele mensen van Yucca of in het nederlands cassave-wortel en een soort mengsel daarvan klaargemaakt.
Triestig dorpje wel, mensen deden er in feite ook helemaal niets. Werken was er niet aan de orde. Ik denk dat als mensen een te kort hebben aan eten en onderwijs, ze lui worden en niet veel energie hebben. Misschien heb ik het fout gezien, maar er was wel iets serieus mis aan het dorpje. Zo was alcohol er wel overal te verkrijgen, waar wij door de verveling weleens van geprofiteerd hebben, met mate natuurlijk...
Met een raar gevoel daar vertrokken. Beetje leeg van binnen op de boot terug gestapt naar het havenplaatsje, Lagunas. Gelukkig was de terugreis helemaal niet zo lang en in een min of meer comfortabele boot. Daar terug, wisten we niet goed wat te denken, hadden we nu tijd verloren, of iets bijgeleerd? Alles positief bekijkend besloten we het laatste. Na even uit te rusten en weer grappige mensen tegengekomen te zijn, onder andere een interessante man die veel wist en die zijn zoon John Lennon had genoemd, hij wist spìjtig genoeg niet hoe het te schrijven en op het paspoort van zijn zoon stond dus Jhonlenon. Misschien een idee voor mijn kindje met Karina? ;) (1 april) De volgende nacht de tweede keer de boot op naar Iquitos en de nacht daarna toegekomen in Iquitos. Waar we ons nu bevinden en logeren bij erg vriendelijke mensen.
Eindelijk in Iquitos, wat eigenlijk onze tweede stop moest zijn. Maar een paar tussenstops kan nooit kwaad. Ook omdat er een overschot aan tijd is. Zo keren we op 5 juni terug naar België. "Zoveel tijd bijgekomen?" Vraagt u zich waarschijnlijk verbaasd af. "Nu moet ik nog eens twee maand die lieve Ilja missen, mij zorgen maken en aan niets anders denken..." denkt u misschien ook wel. Ja, is dus het antwoord. "Waarom, dan?" vraagt u zich misschien af. Wel, eigenlijk wouden we de datum van 10 april verleggen met een maandje om goed te kunnen reizen, maar omdat we nooit in Lima zijn geraakt, was heel de maand mei volzet en zat er niets anders op dan ofwel op 10 april terug te keren of begin juni. Begin juni leek ons een goed idee dus omdat we dan goed veel konden zien en onze tijd ervoor nemen. Maar het kan ook zijn dat we al in mei terugkeren, omdat we op de wachtlijst staan. Laten we het hopen, want 5 juni is wel nog erg ver weg.
Maak jullie geen zorgen, ik let wel op mezelf en zal geen kindjes maken, beloofd.
Hou jullie goed.
Ilja
dinsdag 1 april 2008
Verplichtingen enzo.
Beste mensen,
ik zou jullie graag vertellen over wat ik hier de laatste dagen van schoons heb gezien, welke grappige mensen ik ben tegengekomen en al mijn andere avonturen.
Maar, op dit moment zijn er andere prioriteiten.
Zo is er eigenlijk iets dat ik jullie wil meedelen, iets dat mijn leven serieus zal veranderen, en dat misschien ook wel een beetje een inpak op een paar onder jullie zal hebben. Ik heb hier namelijk een serieus probleem. Of laten we het misschien eerder een verplichting aan mijzelf noemen.
Het begon allemaal toen ik nog in Trujillo zat. Daar ging ik dus met mijn afs-kameraden en kameradinnen graag eens weg. Er is daar ook wel een aangename discotheek die Mecano noemt. Nu, op een zaterdag, één van mijn eerste zaterdagen daar, gingen we daar dus heen. Ik, nog niet bekend met het uitgaansgegeven in Peru, werd op een bepaald moment, uitgenodigd om te dansen. Door een aantrekkelijk meisje dan nog wel. Uiteraard, bakte ik er niets van, want vergis u niet, het is niet makkelijk als je er niet bekend mee bent, zo latino-dansen. Het meisje zag blijkbaar iets in mij, want ze werd niet afgeschrokken door wat ik niet kon. Ze was zelfs bereid het mij wat te leren. Ik vond dit natuurlijk erg aangenaam en vroeg naar haar naam. Karina, noemde ze. Mooie naam, mooi meisje en een goed ritmegevoel. Ik bevond mij ineens hoog boven de wolken, zwevend op een plaats waar geen slechte dingen bestaan, alleen ik en ja Karina natuurlijk.
Nuja, zoals dat wel eens gaat met mensen die klikken, kwam van het één het ander en voor ik het wist bevond ik mij op een plaats nog hoger boven de wolken en was er een kus. En wat voor één... Blijkbaar vond zij het ook aangenaam en wou ze mij beter leren kennen. Spijtig genoeg moest ik op dat moment door en gaf ze dus haar gsm-nummer. Ik "moest" haar bellen da volgende dag, zei ze. Ik, die nacht op wolkjes naar huis waarna ik nog nooit zo goed geslapen had.
Goed, de volgende dag, zodra ik op stond zo rap mogelijk gebeld, en ja ze was mij nog niet vergeten. Ik, direct afgesproken en die middag zaten we lekker cebiche te eten met ons twee. Zo had ik de weken die volgden af en toe zo een afspraakje met Karina. En van het één komt ook het ander en van het ander komt nog meer.
Dusja, ik moet er geloof ik geen tekeningetjes bij maken.
Na een weekje of drie, geraakte ik spijtig genoeg mijn gsm kwijt, weg nummer van Karina. Weg Karina. Ik kon haar dus niet meer bellen en zij mij ook niet omdat ze alleen het nummer van mijn gsm had die kwijtgeraakt was.
Ik, heel erg triestig, uiteraard, het beetje extra was verdwenen uit mijn leven. Het snuifje zout ontbrak aan mijn omeletje. Het schuim ontbrak aan mijn pintje. Weg vuur.
Ik, dus onrustig, overal op zoek naar Karina, naar mijn Karina, tevergeefs, ik heb haar niet meer gezien. Totdat ik voor een paar dagen terugkwam naar Trujillo, om spullen op te halen en ik een vriend belde om voor de laatste keer mecano te bezoeken in de hoop Karina nog eens te zien. Enja, daar stond ze, mooier dan ooit,
met een wit kleedje aan, wat een perfect contrast gaf met haar bruine huid, ze leek wel uit een andere wereld te komen. Mijn vuurtje was weer aangewakkerd, meer dan ooit zelf. We vlogen in elkaars armen. Het leven leek mooier dan ik ooit kon denken.
Spijtig genoeg moest ik de volgende dag weg en kon ik niet in Trujillo blijven omdat ik geen plaats had waar ik kon blijven. Het werd dus een zwaar afscheid de volgende dag waar ik nog altijd niet goed van ben. Nuja, ik ging haar op de hoogte houden en er werden nummers en e-mails uitgewisseld. Ik beloofde haar zelf dat ik misschien wel eens zou terugkomen, alleen voor haar.
Toen ik terug in Piura was, bedacht ik dat dat eigenlijk niet zo een goed idee was, omdat ik na een paar maanden toch terug naar België moest en dus was het misschien slimmer geweest gewoon voor altijd afscheid te nemen. Ik deed dus met pijn in mijn hart het contact vervagen en ik vergat haar zelfs bijna.
Tot vandaag dus. Vandaag kreeg ik dus een telefoontje van haar met de boodschap dat ze in verwachting is en dat haar ouders dus verwachten dat ik met haar moet trouwen en bij haar kom inwonen. Ik, die wel vind dat wanneer ge uw gat verbrandt ge ook op de bladeren moet zitten heb dus vandaag besloten om op haar verzoek in te gaan, te trouwen en hier te blijven. Ik ben van het principe dat je de consequentie's van uw daden moet dragen.
Dus, lieve mensen, met spijt in het hart moet ik jullie meedelen, dat ik hier wel nog even zal blijven omdat ik hier mijn verplichtingen heb en omdat diegene van wie ik hou hier zit, met een kind van mij. Maar, wie weet breng ik haar op een dag mee en vestigen we ons wel in onze mooie Gentse stad. En ik verzeker jullie, wie haar zal zien, zal mij volledig begrijpen en mij zelf gelijk geven.
Tot ziens,
Ilja
ik zou jullie graag vertellen over wat ik hier de laatste dagen van schoons heb gezien, welke grappige mensen ik ben tegengekomen en al mijn andere avonturen.
Maar, op dit moment zijn er andere prioriteiten.
Zo is er eigenlijk iets dat ik jullie wil meedelen, iets dat mijn leven serieus zal veranderen, en dat misschien ook wel een beetje een inpak op een paar onder jullie zal hebben. Ik heb hier namelijk een serieus probleem. Of laten we het misschien eerder een verplichting aan mijzelf noemen.
Het begon allemaal toen ik nog in Trujillo zat. Daar ging ik dus met mijn afs-kameraden en kameradinnen graag eens weg. Er is daar ook wel een aangename discotheek die Mecano noemt. Nu, op een zaterdag, één van mijn eerste zaterdagen daar, gingen we daar dus heen. Ik, nog niet bekend met het uitgaansgegeven in Peru, werd op een bepaald moment, uitgenodigd om te dansen. Door een aantrekkelijk meisje dan nog wel. Uiteraard, bakte ik er niets van, want vergis u niet, het is niet makkelijk als je er niet bekend mee bent, zo latino-dansen. Het meisje zag blijkbaar iets in mij, want ze werd niet afgeschrokken door wat ik niet kon. Ze was zelfs bereid het mij wat te leren. Ik vond dit natuurlijk erg aangenaam en vroeg naar haar naam. Karina, noemde ze. Mooie naam, mooi meisje en een goed ritmegevoel. Ik bevond mij ineens hoog boven de wolken, zwevend op een plaats waar geen slechte dingen bestaan, alleen ik en ja Karina natuurlijk.
Nuja, zoals dat wel eens gaat met mensen die klikken, kwam van het één het ander en voor ik het wist bevond ik mij op een plaats nog hoger boven de wolken en was er een kus. En wat voor één... Blijkbaar vond zij het ook aangenaam en wou ze mij beter leren kennen. Spijtig genoeg moest ik op dat moment door en gaf ze dus haar gsm-nummer. Ik "moest" haar bellen da volgende dag, zei ze. Ik, die nacht op wolkjes naar huis waarna ik nog nooit zo goed geslapen had.
Goed, de volgende dag, zodra ik op stond zo rap mogelijk gebeld, en ja ze was mij nog niet vergeten. Ik, direct afgesproken en die middag zaten we lekker cebiche te eten met ons twee. Zo had ik de weken die volgden af en toe zo een afspraakje met Karina. En van het één komt ook het ander en van het ander komt nog meer.
Dusja, ik moet er geloof ik geen tekeningetjes bij maken.
Na een weekje of drie, geraakte ik spijtig genoeg mijn gsm kwijt, weg nummer van Karina. Weg Karina. Ik kon haar dus niet meer bellen en zij mij ook niet omdat ze alleen het nummer van mijn gsm had die kwijtgeraakt was.
Ik, heel erg triestig, uiteraard, het beetje extra was verdwenen uit mijn leven. Het snuifje zout ontbrak aan mijn omeletje. Het schuim ontbrak aan mijn pintje. Weg vuur.
Ik, dus onrustig, overal op zoek naar Karina, naar mijn Karina, tevergeefs, ik heb haar niet meer gezien. Totdat ik voor een paar dagen terugkwam naar Trujillo, om spullen op te halen en ik een vriend belde om voor de laatste keer mecano te bezoeken in de hoop Karina nog eens te zien. Enja, daar stond ze, mooier dan ooit,
met een wit kleedje aan, wat een perfect contrast gaf met haar bruine huid, ze leek wel uit een andere wereld te komen. Mijn vuurtje was weer aangewakkerd, meer dan ooit zelf. We vlogen in elkaars armen. Het leven leek mooier dan ik ooit kon denken.
Spijtig genoeg moest ik de volgende dag weg en kon ik niet in Trujillo blijven omdat ik geen plaats had waar ik kon blijven. Het werd dus een zwaar afscheid de volgende dag waar ik nog altijd niet goed van ben. Nuja, ik ging haar op de hoogte houden en er werden nummers en e-mails uitgewisseld. Ik beloofde haar zelf dat ik misschien wel eens zou terugkomen, alleen voor haar.
Toen ik terug in Piura was, bedacht ik dat dat eigenlijk niet zo een goed idee was, omdat ik na een paar maanden toch terug naar België moest en dus was het misschien slimmer geweest gewoon voor altijd afscheid te nemen. Ik deed dus met pijn in mijn hart het contact vervagen en ik vergat haar zelfs bijna.
Tot vandaag dus. Vandaag kreeg ik dus een telefoontje van haar met de boodschap dat ze in verwachting is en dat haar ouders dus verwachten dat ik met haar moet trouwen en bij haar kom inwonen. Ik, die wel vind dat wanneer ge uw gat verbrandt ge ook op de bladeren moet zitten heb dus vandaag besloten om op haar verzoek in te gaan, te trouwen en hier te blijven. Ik ben van het principe dat je de consequentie's van uw daden moet dragen.
Dus, lieve mensen, met spijt in het hart moet ik jullie meedelen, dat ik hier wel nog even zal blijven omdat ik hier mijn verplichtingen heb en omdat diegene van wie ik hou hier zit, met een kind van mij. Maar, wie weet breng ik haar op een dag mee en vestigen we ons wel in onze mooie Gentse stad. En ik verzeker jullie, wie haar zal zien, zal mij volledig begrijpen en mij zelf gelijk geven.
Tot ziens,
Ilja
vrijdag 28 maart 2008
Ride My Llama.
I'm gonna ride my llama, from Peru to Texarkana..
zong Neil Young en daar dacht ik aan bij het begin van onze reis door Peru, die nu woensdag gestart is.
Natuurlijk zal dat niet op een lama zijn, maar via bussen en natuurlijk zullen we ook niet tot Texarkana, Texas geraken, maar in Zuid-Amerika blijven.
Zo vertrokken we dus. Afscheid genomen van het tijdelijke werk daar in Piura, met twee certificaten op zak, afscheid genomen van de familie, die ik zoveel wou bedanken tot ik eigenlijk besefte dat ik te weinig bedankt had. Ma soit, een nieuwe mixer cadeau doen is ook al een mooie bedanking vond ik dan. Alles geeindigd dus. Onze zakken gemaakt en met veel goeie moed vertrokken. Het plan van onze eerste reis was dus eerst naar Chachapoyas gaan, om de derde grootste waterval ter wereld te bewonderen, dan nr Tarapoto, een stad in de jungle die de moeite schijnt te zijn, en dan het deel waar ik het meest naar uitkijk, met de boot naar Iquitos, wat echt wel ver is.
Dat wordt dus een reis van drie dagen recht door de amazone met de boot.
Nuja, daar zijn we dus belange nog niet. Zo moesten we om nr Chachapoyas te gaan eerst nr Chiclayo waar de bussen vertrekken naar daar. Spijtig genoeg zijn we daar een nacht moeten blijven omdat de taxichauffeur ons overtuigd had dat er geen plaats meer was op de bus en dat alletwee de busmaatschappijen vol zijn en dat we dus een nacht moeten blijven, toevallig kende hij ook juist een goed hotel waar we konden blijven. Op het eerste zicht dus ne goeie, behulpzame mens. Met een gevoel van "dju man, pech gehad, nu moeten we hier blijven, maar toch vriendelijke kerel" bleven we dus in Chiclayo. Na even na gedacht te hebben en uit ervaring hadden we toch wel rap door dat we erg in de zak waren gezet, dat er van de gringo's geprofiteerd was, dat we het slachtoffer waren geweest van typische toeristen-afzetterij en vooral met het besef dat we nog niet ver geraakt waren en eigenlijk een dag gingen verliezen, gingen we dus een kippetje met frietjes eten. Positief blijven is belangrijk.
Met een nutteloze dag vertraging toch vertrokken naar Chachapoyas. De bus op, en met veel goede moed voor de tweede keer gedacht "I'm gonna ride my llama...etc.."
Eindelijk, deftig vertrokken.
Voor niet lang blijkbaar. De bus stond namelijk ineens midden in de nacht stil, er was geen doorgang, er waren stukken van de berg op de weg blijven liggen.
Weer pech dus. Na een paar uur dan blijkbaar toch doorgekunnen. Wakker geworden toen iedereen aan het uitstappen was. We waren er.
Of dat dachten we ten minste. Zo bleek dus dat er weer geen doorgang was en dat we moesten wachten tot na het middageten tot we doorkunnen. Waarschijnlijk zal dat naar Peruviaanse traditie wel een paar uur later zijn. Nu zitten we hier dus in een klein dorp/stadje in het begin van het oerwoud, waar er toch nog wel hoge bergen zijn. Het is hier echt mooi daar niet van, maar veel vertraging hebben dus wel opgelopen.
Wel een vertraging van een dag of twee. Nu al 15 uur op de bus gezeten terwijl dat da eigenlijk 8 uur nr Chachapoyas is. Nu zal er waarschijnlijk nog vier uur bijkomen.
Maar klagen is nergens goed voor, en Chachapoyas zal zeker de moeite zijn. Het is maar een van de vele dingen die je hier wel eens voor kan hebben. Reizen is hier relatief goedkoop en ook wel veilig maar het verloopt niet altijd even vlot als het zou moeten. Maar er staat nog veel moois te wachten en daar kan niks tegen op.
Bon, ik zal mij maar eens On The Road Again bevinden en mijn bus opstappen al hopend dat er niet veel meer vertraging bijkomt met mijn trouwe vriend het boek in de hand.
Ik heb dus recent het plezier van lezen terug ontdekt en ben zelfs af en toe een spaans boek aan het lezen. Goed zo Ilja, hoor ik jullie denken.
Inderdaad.
Tot de volgende lieve mensen,
nu houd ik het zeker iets meer bij, nu er wat gereisd zal worden.
Ilja
zong Neil Young en daar dacht ik aan bij het begin van onze reis door Peru, die nu woensdag gestart is.
Natuurlijk zal dat niet op een lama zijn, maar via bussen en natuurlijk zullen we ook niet tot Texarkana, Texas geraken, maar in Zuid-Amerika blijven.
Zo vertrokken we dus. Afscheid genomen van het tijdelijke werk daar in Piura, met twee certificaten op zak, afscheid genomen van de familie, die ik zoveel wou bedanken tot ik eigenlijk besefte dat ik te weinig bedankt had. Ma soit, een nieuwe mixer cadeau doen is ook al een mooie bedanking vond ik dan. Alles geeindigd dus. Onze zakken gemaakt en met veel goeie moed vertrokken. Het plan van onze eerste reis was dus eerst naar Chachapoyas gaan, om de derde grootste waterval ter wereld te bewonderen, dan nr Tarapoto, een stad in de jungle die de moeite schijnt te zijn, en dan het deel waar ik het meest naar uitkijk, met de boot naar Iquitos, wat echt wel ver is.
Dat wordt dus een reis van drie dagen recht door de amazone met de boot.
Nuja, daar zijn we dus belange nog niet. Zo moesten we om nr Chachapoyas te gaan eerst nr Chiclayo waar de bussen vertrekken naar daar. Spijtig genoeg zijn we daar een nacht moeten blijven omdat de taxichauffeur ons overtuigd had dat er geen plaats meer was op de bus en dat alletwee de busmaatschappijen vol zijn en dat we dus een nacht moeten blijven, toevallig kende hij ook juist een goed hotel waar we konden blijven. Op het eerste zicht dus ne goeie, behulpzame mens. Met een gevoel van "dju man, pech gehad, nu moeten we hier blijven, maar toch vriendelijke kerel" bleven we dus in Chiclayo. Na even na gedacht te hebben en uit ervaring hadden we toch wel rap door dat we erg in de zak waren gezet, dat er van de gringo's geprofiteerd was, dat we het slachtoffer waren geweest van typische toeristen-afzetterij en vooral met het besef dat we nog niet ver geraakt waren en eigenlijk een dag gingen verliezen, gingen we dus een kippetje met frietjes eten. Positief blijven is belangrijk.
Met een nutteloze dag vertraging toch vertrokken naar Chachapoyas. De bus op, en met veel goede moed voor de tweede keer gedacht "I'm gonna ride my llama...etc.."
Eindelijk, deftig vertrokken.
Voor niet lang blijkbaar. De bus stond namelijk ineens midden in de nacht stil, er was geen doorgang, er waren stukken van de berg op de weg blijven liggen.
Weer pech dus. Na een paar uur dan blijkbaar toch doorgekunnen. Wakker geworden toen iedereen aan het uitstappen was. We waren er.
Of dat dachten we ten minste. Zo bleek dus dat er weer geen doorgang was en dat we moesten wachten tot na het middageten tot we doorkunnen. Waarschijnlijk zal dat naar Peruviaanse traditie wel een paar uur later zijn. Nu zitten we hier dus in een klein dorp/stadje in het begin van het oerwoud, waar er toch nog wel hoge bergen zijn. Het is hier echt mooi daar niet van, maar veel vertraging hebben dus wel opgelopen.
Wel een vertraging van een dag of twee. Nu al 15 uur op de bus gezeten terwijl dat da eigenlijk 8 uur nr Chachapoyas is. Nu zal er waarschijnlijk nog vier uur bijkomen.
Maar klagen is nergens goed voor, en Chachapoyas zal zeker de moeite zijn. Het is maar een van de vele dingen die je hier wel eens voor kan hebben. Reizen is hier relatief goedkoop en ook wel veilig maar het verloopt niet altijd even vlot als het zou moeten. Maar er staat nog veel moois te wachten en daar kan niks tegen op.
Bon, ik zal mij maar eens On The Road Again bevinden en mijn bus opstappen al hopend dat er niet veel meer vertraging bijkomt met mijn trouwe vriend het boek in de hand.
Ik heb dus recent het plezier van lezen terug ontdekt en ben zelfs af en toe een spaans boek aan het lezen. Goed zo Ilja, hoor ik jullie denken.
Inderdaad.
Tot de volgende lieve mensen,
nu houd ik het zeker iets meer bij, nu er wat gereisd zal worden.
Ilja
vrijdag 7 maart 2008
Ecuador, here we come...
Lieve mensen aan de andere kant van de wereld,
er is hier weer veel veranderd.
Maar dan wel op een goede manier.
Zo woon ik niet langer in Trujillo, omdat ik niet bij mijn familie daar kon blijven doordat Sofia gebeld had naar die familie, smerige bedoening dus.
Ik ben dus naar Piura getrokken, waar twee vrienden van mij zitten.
Daar kon ik, tot mijn verbazing even bij de familie van Florian gaan wonen, waar nu in het totaal drie belgische jongens wonen.
Super goede mensen dus, die zeker een grote bedanking verdienen, een zeer grote bedanking.
Daar heb ik dus de laatste week gewoond, and guess what, I liiikee...
Piura is niet zo mooi of speciaal ofzo, maar het gevoel gewoon te mogen staan en gaan waar ik wil is toch wel geniaal. Ook ga ik nu mee met florian werken, die in het hogar de cristo van Piura werkt. Ivm met hogar de cristo, ik denk dat het in orde zal komen daar in Trujillo, ik heb een financieerderclubje gevonden van rijke, religieuze vrouwen om de huur te kunnen betalen.
Na een paar dagen daar te werken, besloten we om naar Ecuador te gaan.
En, dus zit ik nu in Ecuador.
Mooi land, echt wel. Het verschil met Peru is echt wel te merken.
Veel properder en beschaafder precies.
Ik zit hier nu in Guayaquil en het lijkt bijna een europese stad.
Echt wel een beetje een cultuurschok voor mij. Ik heb even niet meer het gevoel dat ik in Zuid-Amerika zit.
Ik vind het wel aangenaam, zo een ander land.
Er zijn hier ook echt veel mooie meisjes.
Echt wel.
Straks gaan we naar een strand hier dat echt de moeite schijnt te zijn.
En ik zie het echt zitten. Foto's komen later, want ik kan hier nergens foto's op een computer zetten ofzo.
Vele groeten en ik kom hoogstwaarschijnlijk later dan 10 april terug.
Eind april zal dat zijn.
Ciao
Iljos
er is hier weer veel veranderd.
Maar dan wel op een goede manier.
Zo woon ik niet langer in Trujillo, omdat ik niet bij mijn familie daar kon blijven doordat Sofia gebeld had naar die familie, smerige bedoening dus.
Ik ben dus naar Piura getrokken, waar twee vrienden van mij zitten.
Daar kon ik, tot mijn verbazing even bij de familie van Florian gaan wonen, waar nu in het totaal drie belgische jongens wonen.
Super goede mensen dus, die zeker een grote bedanking verdienen, een zeer grote bedanking.
Daar heb ik dus de laatste week gewoond, and guess what, I liiikee...
Piura is niet zo mooi of speciaal ofzo, maar het gevoel gewoon te mogen staan en gaan waar ik wil is toch wel geniaal. Ook ga ik nu mee met florian werken, die in het hogar de cristo van Piura werkt. Ivm met hogar de cristo, ik denk dat het in orde zal komen daar in Trujillo, ik heb een financieerderclubje gevonden van rijke, religieuze vrouwen om de huur te kunnen betalen.
Na een paar dagen daar te werken, besloten we om naar Ecuador te gaan.
En, dus zit ik nu in Ecuador.
Mooi land, echt wel. Het verschil met Peru is echt wel te merken.
Veel properder en beschaafder precies.
Ik zit hier nu in Guayaquil en het lijkt bijna een europese stad.
Echt wel een beetje een cultuurschok voor mij. Ik heb even niet meer het gevoel dat ik in Zuid-Amerika zit.
Ik vind het wel aangenaam, zo een ander land.
Er zijn hier ook echt veel mooie meisjes.
Echt wel.
Straks gaan we naar een strand hier dat echt de moeite schijnt te zijn.
En ik zie het echt zitten. Foto's komen later, want ik kan hier nergens foto's op een computer zetten ofzo.
Vele groeten en ik kom hoogstwaarschijnlijk later dan 10 april terug.
Eind april zal dat zijn.
Ciao
Iljos
woensdag 27 februari 2008
Times they are a-changing...
Zoals Bob Dylan het al lang geleden zei,
zijn de tijden aan het veranderen.
Bob Dylan bedoelde het natuurlijk anders en bedoelde het in het algemeen,
dat de tijdsgeest aan het veranderen is.
Ik bedoel het, dat alles wat ik hier vroeger had, mijn familie, vrienden, AFS-gedoe enz... vandaag zal veranderen en eigenlijk al lang veranderd is.
Zo is mijn grootste nieuws eigenlijk dat ik AFS verlaten heb.
De reden hiervoor is enerzijds het wanbeleid van de beruchte presidente en anderzijds een heel verhaal die je mij maar eens persoonlijk moet vragen in een mail of een comment.
Ik kon dus niet meer bij mijn familie blijven, maar vond gelukkig een vervangingsfamilie voor even en hier zit ik dan nu.
Nog altijd in Trujillo, maar dan in vrijheid...
Wat mij nu dus eigenlijk bezighoudt is terug het hogar de cristo, dat weeshuis waar die kindjes zitten. Ge zou denken, ja normaal die kindjes zijn daar gewoon nog, ze zullen wel eten hebben enzo.
Ja dat is inderdaad het geval en ze zijn er nog alle 7.
Het probleem is nu, dat er geen huis meer zal zijn.
De vrouw van wie het huis werkelijk is, waar ze nu wonen, wil terug in het huis.
Nu is iedereen daar dus hard aan het zoeken naar een nieuw huis.
Maar, dat is niet het enige probleem. Ook is er geen geld om de huur van dat nieuwe huis te betalen.
Dus zou ik willen vragen of niemand uit die verre Westerse Wereld daar, bereid is om een financiële steun te leveren, die sowieso goed terecht komt en rechtstreeks geïnvesteerd wordt. Ge moogt mij op mijn woord geloven.
The times could be changing more...
zijn de tijden aan het veranderen.
Bob Dylan bedoelde het natuurlijk anders en bedoelde het in het algemeen,
dat de tijdsgeest aan het veranderen is.
Ik bedoel het, dat alles wat ik hier vroeger had, mijn familie, vrienden, AFS-gedoe enz... vandaag zal veranderen en eigenlijk al lang veranderd is.
Zo is mijn grootste nieuws eigenlijk dat ik AFS verlaten heb.
De reden hiervoor is enerzijds het wanbeleid van de beruchte presidente en anderzijds een heel verhaal die je mij maar eens persoonlijk moet vragen in een mail of een comment.
Ik kon dus niet meer bij mijn familie blijven, maar vond gelukkig een vervangingsfamilie voor even en hier zit ik dan nu.
Nog altijd in Trujillo, maar dan in vrijheid...
Wat mij nu dus eigenlijk bezighoudt is terug het hogar de cristo, dat weeshuis waar die kindjes zitten. Ge zou denken, ja normaal die kindjes zijn daar gewoon nog, ze zullen wel eten hebben enzo.
Ja dat is inderdaad het geval en ze zijn er nog alle 7.
Het probleem is nu, dat er geen huis meer zal zijn.
De vrouw van wie het huis werkelijk is, waar ze nu wonen, wil terug in het huis.
Nu is iedereen daar dus hard aan het zoeken naar een nieuw huis.
Maar, dat is niet het enige probleem. Ook is er geen geld om de huur van dat nieuwe huis te betalen.
Dus zou ik willen vragen of niemand uit die verre Westerse Wereld daar, bereid is om een financiële steun te leveren, die sowieso goed terecht komt en rechtstreeks geïnvesteerd wordt. Ge moogt mij op mijn woord geloven.
The times could be changing more...
dinsdag 5 februari 2008
Er was eens...
Beste caballeros in het verre Westen,
Er was eens een Peruaan.
Deze Peruaan moest zoals alle Peruanen trachten te overleven en zijn brood te verdienen om zijn vrouw en vele kindertjes te onderhouden.
Hij ging dus aan het werk bij een groot buitenlands bedrijf, op het land, in de mijn, of in een fabriek, dat herinner ik mij niet meer honderd procent.(Je moet weten, het minimumloon hier is 550 sol per maand en men mag maximum 8 uur per dag werken. Dat erbetekent dus ongeveer 137 euro, maar dat is natuurlijk niet in vergelijking met de prijzen van hier van bvb een brood enz..., je weet wel wat ik bedoel. Ge kunt het eigenlijk zo zien dat de prijzen ongeveer hetzelfde zijn, maar dan in sol, een koek kost ongeveer 50 cent, in belgié 50 eurocent enz... Zo zou het minimumloon dus ongeveer 550 euro zijn, wat nog altijd erg weinig is ivm de 1200 euro in België.)
Maar wat gebeurt er nu, en is zoo typisch Peru. Het bedrijf zegt tegen de Peruaan, "zeg manneke wat denkte gij wel, maar acht uur werken per dag, gij werkt ier 12 uur en ook op zaterdag voor hetzelfde loon". Oneerlijke toestanden dus..
Natuurlijk, lieve mensen, zorgt de Peruaanse regering hiervoor. Zo komt de controleur geregeld langs.
Onze arme Peruaan beslist dus dat het nu wel genoeg geweest is en wil zijn stem verheffen, doch twijfelt hij zeer omdat hij zijn job niet kwijt wil zijn. De rebellie in zijn hart, en de moeheid van het werken, doen hem beseffen dat hij het beu is, er moet eens iets gebeuren hier. Dit onrecht kan niet blijven doorgaan.
Hij besluit dus om, als de controleur komt het onrecht bekend te maken, zo kan dit niet.
Nu, zo gezegd zo gedaan. De dag dat meneer de controleur op bezoek komt zegt hij dus wat al vele jaren op zijn hart ligt. De controleur natuurlijk geschrokken, zo een dingen kunnen niet in het huidige Peru, denkt hij voor even. Onmiddelijk roept hij de directeur erbij en vraagt hem wat dit te betekenen heeft. Waarop de directeur hem antwoordt, "man man maak je geen zorgen, die trabajador liegt". "Zo een dingen gebeuren hier niet" zegt hij, waarna hij de controleur een handdruk geeft met zomaar eventjes 1000 sol in. Waarna de controleur zijn winst naar de meest afgelegen holten van zijn portefeuille begeleidt.
"Zoals altijd, geen problemen in dit betrouwbare bedrijf", waren zijn laatste woorden.
Waarna hij huiswaarts rijdt en onderweg zich een mooi cadeau'tje voor zijn knappe vrouw verschaft.
De Peruaan trekt ook huiswaarts, weliswaar iets verder en in de hobbelige micro.
De volgende morgen vroegen zijn kameraden zich af, waarom hij niet op het werk was...
En de morgen daarop...
Dit is een voorbeeld van een typisch scenario hier in Perú. Zo is het dus ongeveer in elke institutie, zo ook in de regering. En is het niet zelden gebeurd in de geschiedenis dat een Peruaanse president betrapt werd op het beroven van staatsgeld en dergelijke activiteiten, zie Fujimori. Maar ook de huidige president, Alan Garcia was in 85-86 aan de macht en heeft toen ook vergelijkbare dingen uitgehaald. Doch is hij nu terug president. De corruptie zit dus overal. En dat merk je alle dagen. Wat ik wil zeggen is dat niet alleen buitenlandse bedrijven de Peruanen in de zak zetten, ook Peruanen zetten elkaar in de zak. Waarom vroeg ik me af.
De huidige Peruaanse cultuur is er één met een recente koloniale geschiedenis.
Een onderdrukt volk dus. Een onderdrukt volk is een volk dat van dag tot dag leeft omdat het geen keuze had of heeft, wat nog altijd doorschijnt in het heden. Peruanen denken in het algemeen niet aan de toekomst, ze zijn blij als ze hun eten hebben en daar stopt het ongeveer. Zo zijn de meeste mensen gewoon blij dat ze eten hebben, en de rijken blij dat ze rijker zijn dan de est. Ook de president is blij dat hij president is, een president verdient namelijk erg veel geld...
Soms denk ik dat er vooruitgang is en het engeltje in mijn hoofd gelooft daar wel in. Maar het duiveltje komt af en toe eens boven met de boodschap dat niets verandert, en meer en meer begin ik dit bevestigd te zien.
Er mist constructief denken.
Er mist structuur.
En er mist onderwijs...
Dit merk ik elke dag op mijn werk. Sommige kinderen van 10 jaar kunnen met moeite schrijven.
Er missen algemene waarden. De scholen proberen die wel aan te leren, maar als de kinderen dan thuiskomen worden die weer tegengesproken door het gedrag van de vader, die een rolmodel zou moeten zijn.
Zo is het allemaal een vicieuze cirkel. Als er dan iets gebeurt om de situatie te verbeteren, dan profiteert er iemand van en verandert er helemaal niets. Er worden wel oplossingen gegeven maar geen middelen. Er wordt veel gezegd maar niets gedaan. Zo is er wel overal op straat propaganda om je vuilnis niet op straat te gooien, maar zijn er geen vuilnisbakken. Zo staat wel in de bus dat je je centuur moet aandoen, maar zijn er geen centuren.
Maarja, wat kan één iemand eraan doen,
hoor ik weer een Peruaan zeggen.
Ilja
Er was eens een Peruaan.
Deze Peruaan moest zoals alle Peruanen trachten te overleven en zijn brood te verdienen om zijn vrouw en vele kindertjes te onderhouden.
Hij ging dus aan het werk bij een groot buitenlands bedrijf, op het land, in de mijn, of in een fabriek, dat herinner ik mij niet meer honderd procent.(Je moet weten, het minimumloon hier is 550 sol per maand en men mag maximum 8 uur per dag werken. Dat erbetekent dus ongeveer 137 euro, maar dat is natuurlijk niet in vergelijking met de prijzen van hier van bvb een brood enz..., je weet wel wat ik bedoel. Ge kunt het eigenlijk zo zien dat de prijzen ongeveer hetzelfde zijn, maar dan in sol, een koek kost ongeveer 50 cent, in belgié 50 eurocent enz... Zo zou het minimumloon dus ongeveer 550 euro zijn, wat nog altijd erg weinig is ivm de 1200 euro in België.)
Maar wat gebeurt er nu, en is zoo typisch Peru. Het bedrijf zegt tegen de Peruaan, "zeg manneke wat denkte gij wel, maar acht uur werken per dag, gij werkt ier 12 uur en ook op zaterdag voor hetzelfde loon". Oneerlijke toestanden dus..
Natuurlijk, lieve mensen, zorgt de Peruaanse regering hiervoor. Zo komt de controleur geregeld langs.
Onze arme Peruaan beslist dus dat het nu wel genoeg geweest is en wil zijn stem verheffen, doch twijfelt hij zeer omdat hij zijn job niet kwijt wil zijn. De rebellie in zijn hart, en de moeheid van het werken, doen hem beseffen dat hij het beu is, er moet eens iets gebeuren hier. Dit onrecht kan niet blijven doorgaan.
Hij besluit dus om, als de controleur komt het onrecht bekend te maken, zo kan dit niet.
Nu, zo gezegd zo gedaan. De dag dat meneer de controleur op bezoek komt zegt hij dus wat al vele jaren op zijn hart ligt. De controleur natuurlijk geschrokken, zo een dingen kunnen niet in het huidige Peru, denkt hij voor even. Onmiddelijk roept hij de directeur erbij en vraagt hem wat dit te betekenen heeft. Waarop de directeur hem antwoordt, "man man maak je geen zorgen, die trabajador liegt". "Zo een dingen gebeuren hier niet" zegt hij, waarna hij de controleur een handdruk geeft met zomaar eventjes 1000 sol in. Waarna de controleur zijn winst naar de meest afgelegen holten van zijn portefeuille begeleidt.
"Zoals altijd, geen problemen in dit betrouwbare bedrijf", waren zijn laatste woorden.
Waarna hij huiswaarts rijdt en onderweg zich een mooi cadeau'tje voor zijn knappe vrouw verschaft.
De Peruaan trekt ook huiswaarts, weliswaar iets verder en in de hobbelige micro.
De volgende morgen vroegen zijn kameraden zich af, waarom hij niet op het werk was...
En de morgen daarop...
Dit is een voorbeeld van een typisch scenario hier in Perú. Zo is het dus ongeveer in elke institutie, zo ook in de regering. En is het niet zelden gebeurd in de geschiedenis dat een Peruaanse president betrapt werd op het beroven van staatsgeld en dergelijke activiteiten, zie Fujimori. Maar ook de huidige president, Alan Garcia was in 85-86 aan de macht en heeft toen ook vergelijkbare dingen uitgehaald. Doch is hij nu terug president. De corruptie zit dus overal. En dat merk je alle dagen. Wat ik wil zeggen is dat niet alleen buitenlandse bedrijven de Peruanen in de zak zetten, ook Peruanen zetten elkaar in de zak. Waarom vroeg ik me af.
De huidige Peruaanse cultuur is er één met een recente koloniale geschiedenis.
Een onderdrukt volk dus. Een onderdrukt volk is een volk dat van dag tot dag leeft omdat het geen keuze had of heeft, wat nog altijd doorschijnt in het heden. Peruanen denken in het algemeen niet aan de toekomst, ze zijn blij als ze hun eten hebben en daar stopt het ongeveer. Zo zijn de meeste mensen gewoon blij dat ze eten hebben, en de rijken blij dat ze rijker zijn dan de est. Ook de president is blij dat hij president is, een president verdient namelijk erg veel geld...
Soms denk ik dat er vooruitgang is en het engeltje in mijn hoofd gelooft daar wel in. Maar het duiveltje komt af en toe eens boven met de boodschap dat niets verandert, en meer en meer begin ik dit bevestigd te zien.
Er mist constructief denken.
Er mist structuur.
En er mist onderwijs...
Dit merk ik elke dag op mijn werk. Sommige kinderen van 10 jaar kunnen met moeite schrijven.
Er missen algemene waarden. De scholen proberen die wel aan te leren, maar als de kinderen dan thuiskomen worden die weer tegengesproken door het gedrag van de vader, die een rolmodel zou moeten zijn.
Zo is het allemaal een vicieuze cirkel. Als er dan iets gebeurt om de situatie te verbeteren, dan profiteert er iemand van en verandert er helemaal niets. Er worden wel oplossingen gegeven maar geen middelen. Er wordt veel gezegd maar niets gedaan. Zo is er wel overal op straat propaganda om je vuilnis niet op straat te gooien, maar zijn er geen vuilnisbakken. Zo staat wel in de bus dat je je centuur moet aandoen, maar zijn er geen centuren.
Maarja, wat kan één iemand eraan doen,
hoor ik weer een Peruaan zeggen.
Ilja
zaterdag 26 januari 2008
Nieuw werk en andere perikelen in het huidige Perú.
Beste compañeros der lage landen,
ik heb nieuw werk!
En, het is echt wel aangenaam werk, wel een beetje vroeg opstaan maar dat stoort niet, zo krijg ik wel wat orde in mijn dagelijkse leven, men kan niet altijd de luilak uithangen, zeggen we daar dan over.
Het is dus een soort kinderenkamp met sport, dans, muziek en tekenen.
Een gratis kindersportkamp weliswaar. Eentje in een arm stadje in de buurt van Trujillo, waar vele kinderen anders hele dagen op straat rondhangen en wie weet wat er dan gebeurt bijvoorbeeld drugs -en ander delinquent gedoe. Ik vind het wel een mooi principe en het mooie ervan is, dat het volgens mij echt wel nut heeft om aan zo een kinderen een ritme, teken -en sportbasis te geven. Trouwens binnenkort ook een Engelse basis, daar zal ik voor in staan.
Het zal zeker een moeilijke taak zijn, omdat het echt wel ongeregelde crapuulkinderen zijn, maar wat wil je, er is helemaal niks te doen, in dorpjes als dit. Ik heb zo het gevoel dat zoiets wel meer nut heeft als in zo een weeshuis te werken waar eigenlijk maar zeven kinderen wonen.
Met heel dit goed-doen-aan-de-gemeenschap-gedoe probeer ik zowat mijn frustratie over alles dat hier gebeurd is en alles dat mij wel veel last bezorgd heeft te compenseren. Zo voel ik mij net als een klein kind, dat bijna niet buiten mag komen, en ik vind het echt geen fijn gevoel zo. Ook het vooruitzicht dat ik geen reizen in het weekend meer mag maken en eigenlijk helemaal niet meer mag reizen tot het eind van mijn programma plus andere overdreven sanctie's doen mij redelijk gefrustreerd voelen. Maarja zoals ze mij hier zeggen, is het mijn eigen schuld. Dat is natuurlijk wel een beetje zo, maar ik vind het toch allemaal serieus overdreven en ik vrees eigenlijk wel dat heel dat verdomd gedoe echt wel een donkere schaduw over mijn ervaring zal worden, wat ik eigenlijk echt wel spijtig zou en zal vinden.
Maar, men moet het leven altijd positief zien, dit is iets dat ik hier al langer geleerd heb, in Trujillo. En ook al zal het allemaal niet zijn wat ik ervan verwacht heb, ik zal zeker bijgeleerd hebben en veranderd zijn in de positieve zin, zoals ik nu al het gevoel heb eigenlijk.
En wees gerust, ik ben hier niet echt ongelukkig ofzo, gewoon dankbaar dat ik deze kans krijg, om hier te zitten en om zoiets te kunnen doen. Al het voorgaande geeft mij gewoon een irritant gevoel van frustratie dat om de paar dagen eens boven komt.
Maar, maak jullie vooral geen zorgen, zorg dat jullie goed studeren, werken, slapen, eten en van alles genieten waarvan te genieten valt, ook al zijn dit maar kleine vreugden. Want geloof mij, het leven in België is te mooi om waar te zijn.
(man man, zo een filosofische post vandaag vol met levenslessen en dergelijke, volgende keer probeer ik het wat luchtiger en vreugdevoller te maken, als ontspanning tijdens de zwaarte van de blokperiode, waar ik totaal geen idee van heb)
Zo gaat dat en zo is het. ;)
Ilja
ik heb nieuw werk!
En, het is echt wel aangenaam werk, wel een beetje vroeg opstaan maar dat stoort niet, zo krijg ik wel wat orde in mijn dagelijkse leven, men kan niet altijd de luilak uithangen, zeggen we daar dan over.
Het is dus een soort kinderenkamp met sport, dans, muziek en tekenen.
Een gratis kindersportkamp weliswaar. Eentje in een arm stadje in de buurt van Trujillo, waar vele kinderen anders hele dagen op straat rondhangen en wie weet wat er dan gebeurt bijvoorbeeld drugs -en ander delinquent gedoe. Ik vind het wel een mooi principe en het mooie ervan is, dat het volgens mij echt wel nut heeft om aan zo een kinderen een ritme, teken -en sportbasis te geven. Trouwens binnenkort ook een Engelse basis, daar zal ik voor in staan.
Het zal zeker een moeilijke taak zijn, omdat het echt wel ongeregelde crapuulkinderen zijn, maar wat wil je, er is helemaal niks te doen, in dorpjes als dit. Ik heb zo het gevoel dat zoiets wel meer nut heeft als in zo een weeshuis te werken waar eigenlijk maar zeven kinderen wonen.
Met heel dit goed-doen-aan-de-gemeenschap-gedoe probeer ik zowat mijn frustratie over alles dat hier gebeurd is en alles dat mij wel veel last bezorgd heeft te compenseren. Zo voel ik mij net als een klein kind, dat bijna niet buiten mag komen, en ik vind het echt geen fijn gevoel zo. Ook het vooruitzicht dat ik geen reizen in het weekend meer mag maken en eigenlijk helemaal niet meer mag reizen tot het eind van mijn programma plus andere overdreven sanctie's doen mij redelijk gefrustreerd voelen. Maarja zoals ze mij hier zeggen, is het mijn eigen schuld. Dat is natuurlijk wel een beetje zo, maar ik vind het toch allemaal serieus overdreven en ik vrees eigenlijk wel dat heel dat verdomd gedoe echt wel een donkere schaduw over mijn ervaring zal worden, wat ik eigenlijk echt wel spijtig zou en zal vinden.
Maar, men moet het leven altijd positief zien, dit is iets dat ik hier al langer geleerd heb, in Trujillo. En ook al zal het allemaal niet zijn wat ik ervan verwacht heb, ik zal zeker bijgeleerd hebben en veranderd zijn in de positieve zin, zoals ik nu al het gevoel heb eigenlijk.
En wees gerust, ik ben hier niet echt ongelukkig ofzo, gewoon dankbaar dat ik deze kans krijg, om hier te zitten en om zoiets te kunnen doen. Al het voorgaande geeft mij gewoon een irritant gevoel van frustratie dat om de paar dagen eens boven komt.
Maar, maak jullie vooral geen zorgen, zorg dat jullie goed studeren, werken, slapen, eten en van alles genieten waarvan te genieten valt, ook al zijn dit maar kleine vreugden. Want geloof mij, het leven in België is te mooi om waar te zijn.
(man man, zo een filosofische post vandaag vol met levenslessen en dergelijke, volgende keer probeer ik het wat luchtiger en vreugdevoller te maken, als ontspanning tijdens de zwaarte van de blokperiode, waar ik totaal geen idee van heb)
Zo gaat dat en zo is het. ;)
Ilja
donderdag 17 januari 2008
Relativeren.
Beste menschen,
Die moeilijke tijden van de vorige post zijn natuurlijk zo relatief als maar zijn kan,
want het zijn eigenlijk totaal geen moeilijke tijden...
Zo is het echt al lang geleden dat ik mij zo op mijn gemakske gevoeld heb.
Ik steek eigenlijk hele dagen niet zo ongelofelijk veel uit, met dat ik nog geen werk heb, maar voor even geniet ik er wel van. Af en toe ga ik eens naar Huanchaco om van het strand te genieten en om eventjes te vissen, waar ik ondertussen toch wel relatief goed in ben geworden. Ik zeg wel relatief, want de meeste vissen die ik vang, trekken eigenlijk op niet veel, zowel van textuur als van kleur als van uitdrukking op het gezicht...
Dus, lieve mensen, maak jullie geen zorgen om mij, niet dat iemand dat doet, maar je weet nooit... Ik ben hier op het gemakske aan het leven en geniet van de kleine leuke dingen in het leven, zoals hierboven gezegd, vissen, of slapen, of nog meer slapen, of lekker eten, of mijn vissen die ik gevisd heb opeten enzovoort enzo verder...
Zo is er in dit huis ook een kindje geboren, het kindje van iemand die hier beneden woont, een soort kuisvrouw eigenlijk en raad eens wat zijn tweede naam is?
Jaja, u raad het goed, Georgeke...
Neenee, zijn tweede naam is Ilja geworden, Ilja Jr.
Het is niet zijn eerste naam geworden, die is Alex, omdat ze niet wisten hoe ze juist mijn naam moesten schrijven. Toch beschouw ik het als mijn naamgenootje en zal ik ooit nog eens terugkomen na mijn verblijf hier, om uit te zoeken wat er met de kleine Ilja van destijds is gebeurd (waarschijnlijk is hij een bekende Peruaanse zanger geworden en zal hij zich niet meer in Trujillo bevinden, maar de wereld aan het veroveren zijn, zo is het duidelijk dat iemand met zo een prachtige naam alleen maar tot grootse dingen in staat kan zijn). Ilja Alex Quispe Mendoza... Ilja Mendoza & The Quispes, ik zal zeker zijn platen kopen, wees daar maar zeker van.
Dus, beste mensen, u ziet maar, wat kleine dingen kunnen doen om een mens gelukkig en tevree te maken. Zoals ik me op dit moment voel, al rondlopend op mijn sletsen, terwijl het aan de andere kant van de wereld, in een duister hol dat België noemt, hoogstwaarchijnlijk bitter koud is...
Ocharme, Belgische medemensen...
Maar, wie het laatst lacht, best lacht en mijn tijd van zwoegen, studeren en zo vlug mogelijk naar huis gaan om de koude te ontvluchten zal zeker nog komen.
Ciao
Ilja
Die moeilijke tijden van de vorige post zijn natuurlijk zo relatief als maar zijn kan,
want het zijn eigenlijk totaal geen moeilijke tijden...
Zo is het echt al lang geleden dat ik mij zo op mijn gemakske gevoeld heb.
Ik steek eigenlijk hele dagen niet zo ongelofelijk veel uit, met dat ik nog geen werk heb, maar voor even geniet ik er wel van. Af en toe ga ik eens naar Huanchaco om van het strand te genieten en om eventjes te vissen, waar ik ondertussen toch wel relatief goed in ben geworden. Ik zeg wel relatief, want de meeste vissen die ik vang, trekken eigenlijk op niet veel, zowel van textuur als van kleur als van uitdrukking op het gezicht...
Dus, lieve mensen, maak jullie geen zorgen om mij, niet dat iemand dat doet, maar je weet nooit... Ik ben hier op het gemakske aan het leven en geniet van de kleine leuke dingen in het leven, zoals hierboven gezegd, vissen, of slapen, of nog meer slapen, of lekker eten, of mijn vissen die ik gevisd heb opeten enzovoort enzo verder...
Zo is er in dit huis ook een kindje geboren, het kindje van iemand die hier beneden woont, een soort kuisvrouw eigenlijk en raad eens wat zijn tweede naam is?
Jaja, u raad het goed, Georgeke...
Neenee, zijn tweede naam is Ilja geworden, Ilja Jr.
Het is niet zijn eerste naam geworden, die is Alex, omdat ze niet wisten hoe ze juist mijn naam moesten schrijven. Toch beschouw ik het als mijn naamgenootje en zal ik ooit nog eens terugkomen na mijn verblijf hier, om uit te zoeken wat er met de kleine Ilja van destijds is gebeurd (waarschijnlijk is hij een bekende Peruaanse zanger geworden en zal hij zich niet meer in Trujillo bevinden, maar de wereld aan het veroveren zijn, zo is het duidelijk dat iemand met zo een prachtige naam alleen maar tot grootse dingen in staat kan zijn). Ilja Alex Quispe Mendoza... Ilja Mendoza & The Quispes, ik zal zeker zijn platen kopen, wees daar maar zeker van.
Dus, beste mensen, u ziet maar, wat kleine dingen kunnen doen om een mens gelukkig en tevree te maken. Zoals ik me op dit moment voel, al rondlopend op mijn sletsen, terwijl het aan de andere kant van de wereld, in een duister hol dat België noemt, hoogstwaarchijnlijk bitter koud is...
Ocharme, Belgische medemensen...
Maar, wie het laatst lacht, best lacht en mijn tijd van zwoegen, studeren en zo vlug mogelijk naar huis gaan om de koude te ontvluchten zal zeker nog komen.
Ciao
Ilja
dinsdag 8 januari 2008
Bewogen tijden.
Dag beste mensen,
vandaag zal ik mij eindelijk een akoestische, echte Peruaanse, verdomd goedkope gitaar aanschaffen.
Dit is een mooi vooruitzicht.
Want het worden iets moeilijkere tijden hier, niet dat ik pessimistisch ben ofzo, maar ik heb het om het zo te zeggen toch(weer)serieus verknald.
Nogmaals, door op die bewuste plaats namelijk mijn voormalig werk(een weeshuis vol met kinderen), met alcohol in mijn bloed, te blijven slapen.
Zo werd ik, ik geloof de tweede januari, in de ochtend wakker gebeld door het hoofdkwartier van afs-Peru in Lima, met de doodgewone vermelding dat wat ik gedaan heb een serieuze fout en dat ik zo rap mogelijk zal terug gestuurd worden naar België.
Ik, natuurlijk serieus geschrokken van mijn actie en de gevolgen ervan, besloot om zo rap mogelijk actie(dan wel doordacht)te ondernemen.
Want, lieve mensen, ik voelde niet echt de behoefte, om mij onder jullie studerende en lijdende van de koude medemensen te bevinden in het geen-regering-maar-raad-van-wijzen-ofzoiets-nu-iets-met-octopus-hebbende België.
Ik ging dus zo rap mogelijk naar Sofia, afs-presidente van Trujillo, met de vermelding dat ik niet wenste terug te keren en dat mijn actie's me ongelofelijk spijtten en dat ik vanaf nu een ander mens zal zijn. Ze zei, niets voor mij te kunnen doen, omdat ze niet gelooft dat ik besef wat ik gedaan heb.
Ik, ervan overtuigd dat dit wel zo is gaf dus niet op en besloot naar de alleraller-bazin van AFS-Perú te bellen. Ze stelde mij voor om mijn bedenkingen in een e-mail naar haar te sturen en daarna te zien wat er zal gebeuren.
En ik geloof dat deze actie mij gered heeft...
Zo mag ik blijven in dit mooie land.
Met een paar voorwaarden, weliswaar, zoals
- Geen vakantie en dus reis van 15 dagen, om de toeristische trekpleisters van Perú te ontdekken (Machu Picchu, Cuzco, Nazca-lines enz..., ik zal dus iets langer wegblijven, voor diegenen die mij mogelijks missen)
- Een maand niet uitgaan naar feestjes of discotheken.
- Eem document ondertekenen waarin staat dat ik mij zal gedragen, zoniet vlieg ik direct terug.
Daarom dus de gitaar...
Manmanman het is me nogal wat, gelukkig ben ik optimistisch van nature, of heeft Perú me dat genaakt en zie ik het wel positief in en ben ik gewoon blij dat ik hier nog ben. Ik geniet dus erg veel van kleine dingen hier, en loop wel goed gezind...
Maak jullie dus geen zorgen, ik zal heus geen depressie of zenuwinzinking krijgen, zolang ik hier ben toch niet ;)
Anyhowie
Ciao
Ilja
PS: Gelukkig Nieuwjaar... en veel succes met de blok.
vandaag zal ik mij eindelijk een akoestische, echte Peruaanse, verdomd goedkope gitaar aanschaffen.
Dit is een mooi vooruitzicht.
Want het worden iets moeilijkere tijden hier, niet dat ik pessimistisch ben ofzo, maar ik heb het om het zo te zeggen toch(weer)serieus verknald.
Nogmaals, door op die bewuste plaats namelijk mijn voormalig werk(een weeshuis vol met kinderen), met alcohol in mijn bloed, te blijven slapen.
Zo werd ik, ik geloof de tweede januari, in de ochtend wakker gebeld door het hoofdkwartier van afs-Peru in Lima, met de doodgewone vermelding dat wat ik gedaan heb een serieuze fout en dat ik zo rap mogelijk zal terug gestuurd worden naar België.
Ik, natuurlijk serieus geschrokken van mijn actie en de gevolgen ervan, besloot om zo rap mogelijk actie(dan wel doordacht)te ondernemen.
Want, lieve mensen, ik voelde niet echt de behoefte, om mij onder jullie studerende en lijdende van de koude medemensen te bevinden in het geen-regering-maar-raad-van-wijzen-ofzoiets-nu-iets-met-octopus-hebbende België.
Ik ging dus zo rap mogelijk naar Sofia, afs-presidente van Trujillo, met de vermelding dat ik niet wenste terug te keren en dat mijn actie's me ongelofelijk spijtten en dat ik vanaf nu een ander mens zal zijn. Ze zei, niets voor mij te kunnen doen, omdat ze niet gelooft dat ik besef wat ik gedaan heb.
Ik, ervan overtuigd dat dit wel zo is gaf dus niet op en besloot naar de alleraller-bazin van AFS-Perú te bellen. Ze stelde mij voor om mijn bedenkingen in een e-mail naar haar te sturen en daarna te zien wat er zal gebeuren.
En ik geloof dat deze actie mij gered heeft...
Zo mag ik blijven in dit mooie land.
Met een paar voorwaarden, weliswaar, zoals
- Geen vakantie en dus reis van 15 dagen, om de toeristische trekpleisters van Perú te ontdekken (Machu Picchu, Cuzco, Nazca-lines enz..., ik zal dus iets langer wegblijven, voor diegenen die mij mogelijks missen)
- Een maand niet uitgaan naar feestjes of discotheken.
- Eem document ondertekenen waarin staat dat ik mij zal gedragen, zoniet vlieg ik direct terug.
Daarom dus de gitaar...
Manmanman het is me nogal wat, gelukkig ben ik optimistisch van nature, of heeft Perú me dat genaakt en zie ik het wel positief in en ben ik gewoon blij dat ik hier nog ben. Ik geniet dus erg veel van kleine dingen hier, en loop wel goed gezind...
Maak jullie dus geen zorgen, ik zal heus geen depressie of zenuwinzinking krijgen, zolang ik hier ben toch niet ;)
Anyhowie
Ciao
Ilja
PS: Gelukkig Nieuwjaar... en veel succes met de blok.
dinsdag 1 januari 2008
Aha, daar is het nieuwe jaar.
Dat dacht ik toen ik vanmorgen, of misschien beter vanmiddag wakker werd na een avondje, of beter gezegd nachtje uit.
En hoe.
En hoe snel is dit jaar weeral niet gegaan, de tijd vliegt, en vooral hier in Trupujipillopo. Zo begint het einde van mijn programma alsmaar dichterbij te komen, en beste mensen, geloof het of niet, ik kijk hier niet naar uit.
Want, Peperupu is voor mij als een nieuwe aangename geliefde. Ik wil er ondanks alles bijblijven.
Over 2007, het was een mooi jaar, met mooie maar ook minder mooie momenten.
Zo wens ik toch dat ik een paar dingen niet had gedaan, en één iets heel belangrijks hier in Trujillo.
Namelijk,
blijven slapen in het Hogar de Cristo na een nachtje uit. Sofia (baas van afs-Trujillo) is dit dus te weten gekomen en vond dit niet kunnen, wat als je erover nadenkt wel een beetje logisch is. Maar, zoals meerdere jonge mensen, dacht ik niet na over de mogelijke gevolgen van mijn actie's. Dikke pech, dus.
Zo heeft Sofia ervoor gezorgd dat ik geen stap meer alleen mag zetten op mijn werk.
Weg, Hogar de Cristo dus. Weg, panetones verkopen. Weg, Fredy, Cristian, Martin, Julio, Orlando, Jairo en José Luiz.
Weg, mama Sonia en haar familie.
Weg, verschil dat ik misschien kon gemaakt hebben.
Weg.
Ik heb er wel onder geleden om eerlijk te zijn, om zo ineens iets niet meer te hebben. Om iets te verliezen wat mij toch wel dierbaar begon te worden.
Vanaf nu ga ik werken in een ander vergelijkbaar weeshuis waar meer kinderen wonen,
blijkbaar iets van een tachtig.
Laten we het misschien een beetje positief bekijken, vernieuwing is altijd goed voor een mens.
Ik heb dus voor mijzelf voorgenomen om een beetje na te denken voor ik iets doe.
Voor de rest begon ik echt mooi mijn draai te vinden hier in Trujillo.
Spijtig genoeg zat er een gaatje in die draai.
Voor de rest heb ik een aangename kerstmis meegemaakt, weliswaar een beetje raar door het niet aanwezig zijn van koude, maar kvond het wel leuk. Zo werd er in mijn huis mooi gekaraoke't als dat al een werkwoord is. Spijtig genoeg was ik de enige die het lang aandurfde om het op een zingen te zetten, dit eindigde dus dat ik daar stond en dat mijn familie stond te dansen, grappig moment. Ook heb ik een mooie t-shirt gekregen.
Mijn nieuwjaar was vooral vroeg in de ochtend.
Maar kvond het wel erg de max, zo nieuwjaar vieren op het strand.
Het is eens iets anders, thuiskomen van een nieuwjaarfeest met zand in de schoenen.
En andere dingen, daar ben ik wel voor.
Het is eens iets anders, in Peru zitten, terwijl de meeste mensen die je kent in de koude zitten in een land waar een regering maar niet gevormd kan worden, eerder wordt er gesproken van een mij onbekend begrip genaamd interimregering, een begrip dat ik met mijn hoofd vol Peruaanse dingen toch moeilijk kan vatten.
Tot de volgende gringo's en consoorten der lage landen.
Ciaowiewaawie
Ilja
En hoe.
En hoe snel is dit jaar weeral niet gegaan, de tijd vliegt, en vooral hier in Trupujipillopo. Zo begint het einde van mijn programma alsmaar dichterbij te komen, en beste mensen, geloof het of niet, ik kijk hier niet naar uit.
Want, Peperupu is voor mij als een nieuwe aangename geliefde. Ik wil er ondanks alles bijblijven.
Over 2007, het was een mooi jaar, met mooie maar ook minder mooie momenten.
Zo wens ik toch dat ik een paar dingen niet had gedaan, en één iets heel belangrijks hier in Trujillo.
Namelijk,
blijven slapen in het Hogar de Cristo na een nachtje uit. Sofia (baas van afs-Trujillo) is dit dus te weten gekomen en vond dit niet kunnen, wat als je erover nadenkt wel een beetje logisch is. Maar, zoals meerdere jonge mensen, dacht ik niet na over de mogelijke gevolgen van mijn actie's. Dikke pech, dus.
Zo heeft Sofia ervoor gezorgd dat ik geen stap meer alleen mag zetten op mijn werk.
Weg, Hogar de Cristo dus. Weg, panetones verkopen. Weg, Fredy, Cristian, Martin, Julio, Orlando, Jairo en José Luiz.
Weg, mama Sonia en haar familie.
Weg, verschil dat ik misschien kon gemaakt hebben.
Weg.
Ik heb er wel onder geleden om eerlijk te zijn, om zo ineens iets niet meer te hebben. Om iets te verliezen wat mij toch wel dierbaar begon te worden.
Vanaf nu ga ik werken in een ander vergelijkbaar weeshuis waar meer kinderen wonen,
blijkbaar iets van een tachtig.
Laten we het misschien een beetje positief bekijken, vernieuwing is altijd goed voor een mens.
Ik heb dus voor mijzelf voorgenomen om een beetje na te denken voor ik iets doe.
Voor de rest begon ik echt mooi mijn draai te vinden hier in Trujillo.
Spijtig genoeg zat er een gaatje in die draai.
Voor de rest heb ik een aangename kerstmis meegemaakt, weliswaar een beetje raar door het niet aanwezig zijn van koude, maar kvond het wel leuk. Zo werd er in mijn huis mooi gekaraoke't als dat al een werkwoord is. Spijtig genoeg was ik de enige die het lang aandurfde om het op een zingen te zetten, dit eindigde dus dat ik daar stond en dat mijn familie stond te dansen, grappig moment. Ook heb ik een mooie t-shirt gekregen.
Mijn nieuwjaar was vooral vroeg in de ochtend.
Maar kvond het wel erg de max, zo nieuwjaar vieren op het strand.
Het is eens iets anders, thuiskomen van een nieuwjaarfeest met zand in de schoenen.
En andere dingen, daar ben ik wel voor.
Het is eens iets anders, in Peru zitten, terwijl de meeste mensen die je kent in de koude zitten in een land waar een regering maar niet gevormd kan worden, eerder wordt er gesproken van een mij onbekend begrip genaamd interimregering, een begrip dat ik met mijn hoofd vol Peruaanse dingen toch moeilijk kan vatten.
Tot de volgende gringo's en consoorten der lage landen.
Ciaowiewaawie
Ilja
Abonneren op:
Posts (Atom)
