Porque lo bueno se comparte.

Dit is de slogan van het plaatselijke bier hier(Trujillo Pilsen), en betekent dat het mooie gedeeld wordt.

Nu ik hier toch al een paar maand zit, begin ik zo door te hebben dat delen een zeer mooie troef is van de Peruaanse cultuur. En dit geeft mij wel een goed gevoel, ook al hebben veel mensen niet zo veel, toch delen ze wat ze hebben.

Vorig weekend is er een Belgische maat afgekomen die hier ook zit met AFS en in Piura gehuisvest is voor het moment. Hij wou dus Trujillo zien, en terecht, maar, ik had andere plannen, namelijk om naar een religiues volksfeest te gaan in een dorpje in de bergen, op zo een twee uurtjes van hier met de bus, Otuzco. Het feest van de maagd van de deur, de deur was nergens te bespeuren.
Zo gezegd, zo gedaan dus, wij met z'n drieën naar Otuzco (Armel, ik en Florian)..
We wouden nog wandelen maar dat bleek na een halfuurtje niet zo een goed idee, alhoewel er wel veel Peruanen te voet zijn gegaan, of zelfs gelopen hebben tot daar, stel u voor, 72 km...
Eenmaal aangekomen in Otuzco viel er ons iets raars op, iedereen was precies bekaf van het feest aan het terugkeren.
Wij, natuurlijk in paniek dat er geen feest meer was en dat het afgelopen was enz...
Nu, na een lekker soepje in een plaatselijk restaurantje, bleek dat er toch feest was..

Dit bleek dus een avond te zijn die ik nooit zal vergeten.
Zo ben ik nog nooit ergens zo gastvrij ontvangen als daar. Zo deelde iedereen met ons, de enige gringo's in 50km, wat ze hadden, lekkere stukjes koeienhart, bier, vrouwen(er zei dus iemand, hier neem mijn dochter, ik ben er niet op ingegaan), noem het op, ze deelden het, natuurlijk gaven wij ook terug en hebben we allemaal samen het goede gedeeld...
Ook hebben wij meegedanst met de traditionele stoet, terwijl dat dat niet de bedoeling was geloof ik, hebben we gedanst in de kerk, tot groot jolijt van de kerkgangers, en hebben we nog meer gedanst.

Dit delen, vind ik dus iets heel moois hier. Voornamelijk omdat vele mensen nu niet zoveel hebben hier. Wanneer iemand iets koopt om te eten, wordt dit als vanzelfsprekend gedeeld... In België, vergeef mij, is dit toch wel anders vind ik.
Nog een voorbeeldje, hier wordt bier echt samen gedronken, zo legt iedereen samen en dan wordt de pint doorgegeven, in België moet iedereen maar zijn eigen pintje kopen.
En ik noem het, bierencommunisme!

Daarom wil ik toch iets meegeven aan alle trouwe lezers van al dit interessants, wees dankbaar voor wat je hebt. Hiermee wil ik ook eens even mijn ouders bedanken om mij de kans te geven hier te komen. Ook ik besef dat ik niet altijd even dankbaar ben voor wat ik krijg, maar ik zal dit dus vanaf nu meer proberen zijn.
Tot daar het sentimentele maar soms noodzakelijke deel.

Om nu even over iets anders te spreken, ik ben dus, de goederd als ik ben, panetones(een soort lekker brood dat met kerstmis gegeten wordt hier, met stukjes geconfijt fruit in) aan het verkopen sinds twee weken voor mijn hogartje de cristo.
Iets dat ik en de verkoper in mij, toch wel fijn vinden, zo ben ik nu heel de dag buiten, doe ik veel ervaring op op straat, beginnen de mensen mij te kennen, en wordt ik toch wel opener hier, allez ik durf meer vragen.
Het komt er dus op neer dat ik aan alle mensen moet vragen of ze geen zin hebben om het Hogar de Cristo te steunen door een panetonneke te kopen. Iets vergelijkbaars dus met wat ik gedaan heb in België voor 11.11.11.
En ik zei het toen al en zeg het nu nog eens, zoiets is het ideale excuus om nieuwsgierige meisjes aan te spreken,
leve het goede doel!

Zo, dit was het dan al weer voor deze week...
dank u wel om dit te lezen en tot de volgende.

Ahja, beste wensen enzo...

Groeten uit Trujilja

Ilja

Weekverslag.

Geachte compañeros(kameraden), amigos(vrienden), familia(familie), en natuurlijk ook mi mama, die overlaatst jarig was, voor diegenen die dit nog niet wisten.(Als je haar toevallig ziet, geef haar a big hug van mij, ik heb vele keren geprobeerd dit ook te doen, maar tevergeefs, ik vermoed dat het was omdat ik aan de andere kant van de wereld zit).

Nu, de voorbije week was erg plezant. Er zijn vele leuke dingen gebeurd.
Zo heb ik voor de eerste keer een soort van echt familiemoment gehad hier.(was al gebeurd maar niet zo aangenaam)
Het was dus de verjaardag van mijn Peruaanse pa, Don Pedro.
Ik dacht, njammie taart en coca cola of inka cola zoals altijd, maar toen zei don pedro :"Seg, Ilja, jij lust toch wel een biertje, niet?" waarop ik volmonds antwoordde"graag, Padre Familia"
Dat was het startschot van een leuk en gezellig festeintje met mijn familie. Zo hebben we zelf gedanst, iets dat ik nooit verwacht hier in dit huis te doen.(voor foto's, kijk bij foto's)

De volgende dag was er het grote afstudeerfeest waarvoor ik uitgenodigd was door een meisje dat ik niet kende, via de telefoon.
Spijtig genoeg, was dit meisje niet wat ik verwacht had, zo was ze niet zoo aantrekkelijk, kon ze niet zoo goed dansen en noemde ze Carolina. Misschien overdrijf ik een betje, ze was erg sympathiek hoor, daar niet van, maar ik had van zo een geheime telefoonuitnodiging iets anders verwacht, of op iets anders gehoopt.
Namelijk op een slanke zwartharige schone met flikkerende bruine ogen, mooie vormen, een prachtige stem, een magnifiek gevoel voor ritme en voor humor en een naam die toevallig Penelope Cruz luidt. Een man kan maar dromen denk ik dan.

Nu, het feest dus.
In het begin was het ongelofelijk saai, formeel en duurde het vreselijk lang(ik had namelijk grote honger).
Daarna echter, werd iedereen wat losser en werd het een uitermate fijne avond.

Welbedankt Carolina!

De avond daarna was er een feest van het beruchte goudmijnbedrijf van don pedro, Barrick Gold.
Het was alleen voor de werknemer en zijn vrouw, maar, don pedro werd onverwachts ziek en dus werd ik gevraagd om samen met mijn zussen en Peruaanse mama te gaan.
Ik zat met een dubbel gevoel, na alles wat ik op het internet gelezen had over Barrick en na de doorstuurmail hieromtrent ivm het Pascua Llama project in Chili en Argentini.

Als ik ging, betekende dat ook een beetje dat ik dus achter het bedrijf stond. Toen, echter, hoorde ik dat alles gratis zou zijn, en voor ik het wist zat ik op het feest te genieten van mijn biefstukske en een lekker wijntje.
Ik dacht dat een manier om te protesteren tegen het bedrijf ook misschien was om zoveel mogelijk te eten en drinken zodat ze misschien iets minder winst zouden maken, wat ik serieus betwijfel, maar toch. Gratis dingen krijgen is altijd leuk.
Ik was dus op het feest en wou dus toch iets doen tegen Barrikikik-en-de-peruanen-kunnen-stik-stik-stik.
Dus, heb ik maar heel even gedanst (mijn protest nummer twee, het eerste was dus zoveel mogelijk gratis proberen te verkrijgen). Ook heb ik niet meegeaplaudisseert toen bleek dat Barrick zoveel duizend ton goud had ontgonnen.(mijn protest nummer drie) en ben ik niet in sjieke kleding gegaan (nummer vier).

Als een moedige ridder heb ik dus gedaan wat ik kon en vooral mijn buikje meer dan rond gegeten.
Maar, om af te sluiten heb ik gevraagd aan een topman van Barrick, voor wie al dat goud nu eigenlijk is.
Hij antwoordde geschrokken dat hij geen Spaans sprak, in het Spaans.

Dat was het dan weer voor deze week, het wekelijkse verslag van jullie trouwe verslaggever in het verre Peru, Ilja Bracke,

Tot volgende week!

Cajamarca

Beste vrinden, familieleden, allochtone afs-peruanen en dergelijke,

Ik ben juist teruggekeerd uit Cajamarca, een stad in Peru(uiteraard) in de bergen.
Cajamarca is de stad waar de Inca Atehualpa vermoord is.

Voor diegenen die niet weten wie de Inca Atehualpa is (de meesten denk ik), een stukje geschiedenis...

Toen de Spaanse kolonisten naar Peru kwamen om het te veroveren, hebben ze heel veel mensen vermoord, een hele bevolking bijna, de Inca-bevolking... En Cajamarca was de stad waar de laatste Inca-koning Atehualpa ter dood werd gebracht aan de wurgpaal.
Wat het einde betekende van het Inca-koninkrijk.
Atehualpa probeerde zichzelf vrij te kopen, door een kamer van goud aan te bieden aan de spanjaarden (die ik dus werkelijk gezien heb, het goud was spijtig genoeg niet te zien).

Atehualpa was dus de laatste Inca.

Cajamarca daarentegen is de stad die ik bezocht heb en die erg mooi is.
Cajamarca in tegenstelling tot Peru (logisch, niet?), lijkt niet zo Peruaans, soms deed het mij zelf een beetje denken aan Zwitserland, maar aan de foto's die ik gepost heb, is dit niet te zien. Cajamarca was mooi maar toeristisch, zo waren er ongelofelijk veel schoolreizen toen wij er waren. Meisjes van 15-16 jaar dus..

Wat niet zo leuk was, omdat er toch wel veel meisjes op de foto wouden met de gringo's (wat haat ik dat woord nu), zo kon ik wel dertig sol verdiend hebben moest ik voor elke foto een sol gevraagd hebben.
Eerlijk gezegd vond ik dit niet zo ambetant, vrouwelijke aandacht is altijd leuk.

Toen heb ik dus het idee ontwikkeld om mij een gitaar te kopen en samen met mijn gringo-vriend een groepje op te starten, Grupo Gringo (een parodie op Grupo Cinco, zo ongeveer de meest beluisterde groep van Peru voor het moment). En dan parodieën te spelen van liedjes van Grupo Cinco.
Om dan op toeristische plekken geld te verdienen en zo langer te kunnen blijven in Peru...

Natuurlijk was dit maar een idee en zullen we dit nooit in werkelijkheid doen, maar kvond het wel een fijn plan.

Omdat mijn vorige post zo lang was, laat ik het hierbij.

Maar om af te sluiten, zet ik er toch een video'tje bij van Grupo Cinco, zodat jullie weten welke muziek ik hier overal hoor, en wat ik dus wil parodiëren.



Chao amigos
Ilja