Ride My Llama.

I'm gonna ride my llama, from Peru to Texarkana..

zong Neil Young en daar dacht ik aan bij het begin van onze reis door Peru, die nu woensdag gestart is.
Natuurlijk zal dat niet op een lama zijn, maar via bussen en natuurlijk zullen we ook niet tot Texarkana, Texas geraken, maar in Zuid-Amerika blijven.

Zo vertrokken we dus. Afscheid genomen van het tijdelijke werk daar in Piura, met twee certificaten op zak, afscheid genomen van de familie, die ik zoveel wou bedanken tot ik eigenlijk besefte dat ik te weinig bedankt had. Ma soit, een nieuwe mixer cadeau doen is ook al een mooie bedanking vond ik dan. Alles geeindigd dus. Onze zakken gemaakt en met veel goeie moed vertrokken. Het plan van onze eerste reis was dus eerst naar Chachapoyas gaan, om de derde grootste waterval ter wereld te bewonderen, dan nr Tarapoto, een stad in de jungle die de moeite schijnt te zijn, en dan het deel waar ik het meest naar uitkijk, met de boot naar Iquitos, wat echt wel ver is.
Dat wordt dus een reis van drie dagen recht door de amazone met de boot.

Nuja, daar zijn we dus belange nog niet. Zo moesten we om nr Chachapoyas te gaan eerst nr Chiclayo waar de bussen vertrekken naar daar. Spijtig genoeg zijn we daar een nacht moeten blijven omdat de taxichauffeur ons overtuigd had dat er geen plaats meer was op de bus en dat alletwee de busmaatschappijen vol zijn en dat we dus een nacht moeten blijven, toevallig kende hij ook juist een goed hotel waar we konden blijven. Op het eerste zicht dus ne goeie, behulpzame mens. Met een gevoel van "dju man, pech gehad, nu moeten we hier blijven, maar toch vriendelijke kerel" bleven we dus in Chiclayo. Na even na gedacht te hebben en uit ervaring hadden we toch wel rap door dat we erg in de zak waren gezet, dat er van de gringo's geprofiteerd was, dat we het slachtoffer waren geweest van typische toeristen-afzetterij en vooral met het besef dat we nog niet ver geraakt waren en eigenlijk een dag gingen verliezen, gingen we dus een kippetje met frietjes eten. Positief blijven is belangrijk.

Met een nutteloze dag vertraging toch vertrokken naar Chachapoyas. De bus op, en met veel goede moed voor de tweede keer gedacht "I'm gonna ride my llama...etc.."
Eindelijk, deftig vertrokken.
Voor niet lang blijkbaar. De bus stond namelijk ineens midden in de nacht stil, er was geen doorgang, er waren stukken van de berg op de weg blijven liggen.
Weer pech dus. Na een paar uur dan blijkbaar toch doorgekunnen. Wakker geworden toen iedereen aan het uitstappen was. We waren er.

Of dat dachten we ten minste. Zo bleek dus dat er weer geen doorgang was en dat we moesten wachten tot na het middageten tot we doorkunnen. Waarschijnlijk zal dat naar Peruviaanse traditie wel een paar uur later zijn. Nu zitten we hier dus in een klein dorp/stadje in het begin van het oerwoud, waar er toch nog wel hoge bergen zijn. Het is hier echt mooi daar niet van, maar veel vertraging hebben dus wel opgelopen.
Wel een vertraging van een dag of twee. Nu al 15 uur op de bus gezeten terwijl dat da eigenlijk 8 uur nr Chachapoyas is. Nu zal er waarschijnlijk nog vier uur bijkomen.

Maar klagen is nergens goed voor, en Chachapoyas zal zeker de moeite zijn. Het is maar een van de vele dingen die je hier wel eens voor kan hebben. Reizen is hier relatief goedkoop en ook wel veilig maar het verloopt niet altijd even vlot als het zou moeten. Maar er staat nog veel moois te wachten en daar kan niks tegen op.

Bon, ik zal mij maar eens On The Road Again bevinden en mijn bus opstappen al hopend dat er niet veel meer vertraging bijkomt met mijn trouwe vriend het boek in de hand.
Ik heb dus recent het plezier van lezen terug ontdekt en ben zelfs af en toe een spaans boek aan het lezen. Goed zo Ilja, hoor ik jullie denken.
Inderdaad.

Tot de volgende lieve mensen,
nu houd ik het zeker iets meer bij, nu er wat gereisd zal worden.
Ilja

Ecuador, here we come...

Lieve mensen aan de andere kant van de wereld,

er is hier weer veel veranderd.
Maar dan wel op een goede manier.
Zo woon ik niet langer in Trujillo, omdat ik niet bij mijn familie daar kon blijven doordat Sofia gebeld had naar die familie, smerige bedoening dus.
Ik ben dus naar Piura getrokken, waar twee vrienden van mij zitten.
Daar kon ik, tot mijn verbazing even bij de familie van Florian gaan wonen, waar nu in het totaal drie belgische jongens wonen.
Super goede mensen dus, die zeker een grote bedanking verdienen, een zeer grote bedanking.

Daar heb ik dus de laatste week gewoond, and guess what, I liiikee...
Piura is niet zo mooi of speciaal ofzo, maar het gevoel gewoon te mogen staan en gaan waar ik wil is toch wel geniaal. Ook ga ik nu mee met florian werken, die in het hogar de cristo van Piura werkt. Ivm met hogar de cristo, ik denk dat het in orde zal komen daar in Trujillo, ik heb een financieerderclubje gevonden van rijke, religieuze vrouwen om de huur te kunnen betalen.

Na een paar dagen daar te werken, besloten we om naar Ecuador te gaan.
En, dus zit ik nu in Ecuador.
Mooi land, echt wel. Het verschil met Peru is echt wel te merken.
Veel properder en beschaafder precies.
Ik zit hier nu in Guayaquil en het lijkt bijna een europese stad.
Echt wel een beetje een cultuurschok voor mij. Ik heb even niet meer het gevoel dat ik in Zuid-Amerika zit.
Ik vind het wel aangenaam, zo een ander land.
Er zijn hier ook echt veel mooie meisjes.
Echt wel.

Straks gaan we naar een strand hier dat echt de moeite schijnt te zijn.
En ik zie het echt zitten. Foto's komen later, want ik kan hier nergens foto's op een computer zetten ofzo.

Vele groeten en ik kom hoogstwaarschijnlijk later dan 10 april terug.
Eind april zal dat zijn.

Ciao
Iljos