Nieuw werk en andere perikelen in het huidige Perú.

Beste compañeros der lage landen,

ik heb nieuw werk!

En, het is echt wel aangenaam werk, wel een beetje vroeg opstaan maar dat stoort niet, zo krijg ik wel wat orde in mijn dagelijkse leven, men kan niet altijd de luilak uithangen, zeggen we daar dan over.
Het is dus een soort kinderenkamp met sport, dans, muziek en tekenen.
Een gratis kindersportkamp weliswaar. Eentje in een arm stadje in de buurt van Trujillo, waar vele kinderen anders hele dagen op straat rondhangen en wie weet wat er dan gebeurt bijvoorbeeld drugs -en ander delinquent gedoe. Ik vind het wel een mooi principe en het mooie ervan is, dat het volgens mij echt wel nut heeft om aan zo een kinderen een ritme, teken -en sportbasis te geven. Trouwens binnenkort ook een Engelse basis, daar zal ik voor in staan.
Het zal zeker een moeilijke taak zijn, omdat het echt wel ongeregelde crapuulkinderen zijn, maar wat wil je, er is helemaal niks te doen, in dorpjes als dit. Ik heb zo het gevoel dat zoiets wel meer nut heeft als in zo een weeshuis te werken waar eigenlijk maar zeven kinderen wonen.

Met heel dit goed-doen-aan-de-gemeenschap-gedoe probeer ik zowat mijn frustratie over alles dat hier gebeurd is en alles dat mij wel veel last bezorgd heeft te compenseren. Zo voel ik mij net als een klein kind, dat bijna niet buiten mag komen, en ik vind het echt geen fijn gevoel zo. Ook het vooruitzicht dat ik geen reizen in het weekend meer mag maken en eigenlijk helemaal niet meer mag reizen tot het eind van mijn programma plus andere overdreven sanctie's doen mij redelijk gefrustreerd voelen. Maarja zoals ze mij hier zeggen, is het mijn eigen schuld. Dat is natuurlijk wel een beetje zo, maar ik vind het toch allemaal serieus overdreven en ik vrees eigenlijk wel dat heel dat verdomd gedoe echt wel een donkere schaduw over mijn ervaring zal worden, wat ik eigenlijk echt wel spijtig zou en zal vinden.

Maar, men moet het leven altijd positief zien, dit is iets dat ik hier al langer geleerd heb, in Trujillo. En ook al zal het allemaal niet zijn wat ik ervan verwacht heb, ik zal zeker bijgeleerd hebben en veranderd zijn in de positieve zin, zoals ik nu al het gevoel heb eigenlijk.

En wees gerust, ik ben hier niet echt ongelukkig ofzo, gewoon dankbaar dat ik deze kans krijg, om hier te zitten en om zoiets te kunnen doen. Al het voorgaande geeft mij gewoon een irritant gevoel van frustratie dat om de paar dagen eens boven komt.

Maar, maak jullie vooral geen zorgen, zorg dat jullie goed studeren, werken, slapen, eten en van alles genieten waarvan te genieten valt, ook al zijn dit maar kleine vreugden. Want geloof mij, het leven in België is te mooi om waar te zijn.

(man man, zo een filosofische post vandaag vol met levenslessen en dergelijke, volgende keer probeer ik het wat luchtiger en vreugdevoller te maken, als ontspanning tijdens de zwaarte van de blokperiode, waar ik totaal geen idee van heb)

Zo gaat dat en zo is het. ;)

Ilja

Relativeren.

Beste menschen,

Die moeilijke tijden van de vorige post zijn natuurlijk zo relatief als maar zijn kan,
want het zijn eigenlijk totaal geen moeilijke tijden...
Zo is het echt al lang geleden dat ik mij zo op mijn gemakske gevoeld heb.
Ik steek eigenlijk hele dagen niet zo ongelofelijk veel uit, met dat ik nog geen werk heb, maar voor even geniet ik er wel van. Af en toe ga ik eens naar Huanchaco om van het strand te genieten en om eventjes te vissen, waar ik ondertussen toch wel relatief goed in ben geworden. Ik zeg wel relatief, want de meeste vissen die ik vang, trekken eigenlijk op niet veel, zowel van textuur als van kleur als van uitdrukking op het gezicht...

Dus, lieve mensen, maak jullie geen zorgen om mij, niet dat iemand dat doet, maar je weet nooit... Ik ben hier op het gemakske aan het leven en geniet van de kleine leuke dingen in het leven, zoals hierboven gezegd, vissen, of slapen, of nog meer slapen, of lekker eten, of mijn vissen die ik gevisd heb opeten enzovoort enzo verder...

Zo is er in dit huis ook een kindje geboren, het kindje van iemand die hier beneden woont, een soort kuisvrouw eigenlijk en raad eens wat zijn tweede naam is?
Jaja, u raad het goed, Georgeke...

Neenee, zijn tweede naam is Ilja geworden, Ilja Jr.
Het is niet zijn eerste naam geworden, die is Alex, omdat ze niet wisten hoe ze juist mijn naam moesten schrijven. Toch beschouw ik het als mijn naamgenootje en zal ik ooit nog eens terugkomen na mijn verblijf hier, om uit te zoeken wat er met de kleine Ilja van destijds is gebeurd (waarschijnlijk is hij een bekende Peruaanse zanger geworden en zal hij zich niet meer in Trujillo bevinden, maar de wereld aan het veroveren zijn, zo is het duidelijk dat iemand met zo een prachtige naam alleen maar tot grootse dingen in staat kan zijn). Ilja Alex Quispe Mendoza... Ilja Mendoza & The Quispes, ik zal zeker zijn platen kopen, wees daar maar zeker van.

Dus, beste mensen, u ziet maar, wat kleine dingen kunnen doen om een mens gelukkig en tevree te maken. Zoals ik me op dit moment voel, al rondlopend op mijn sletsen, terwijl het aan de andere kant van de wereld, in een duister hol dat België noemt, hoogstwaarchijnlijk bitter koud is...

Ocharme, Belgische medemensen...

Maar, wie het laatst lacht, best lacht en mijn tijd van zwoegen, studeren en zo vlug mogelijk naar huis gaan om de koude te ontvluchten zal zeker nog komen.

Ciao
Ilja

Bewogen tijden.

Dag beste mensen,
vandaag zal ik mij eindelijk een akoestische, echte Peruaanse, verdomd goedkope gitaar aanschaffen.
Dit is een mooi vooruitzicht.

Want het worden iets moeilijkere tijden hier, niet dat ik pessimistisch ben ofzo, maar ik heb het om het zo te zeggen toch(weer)serieus verknald.
Nogmaals, door op die bewuste plaats namelijk mijn voormalig werk(een weeshuis vol met kinderen), met alcohol in mijn bloed, te blijven slapen.

Zo werd ik, ik geloof de tweede januari, in de ochtend wakker gebeld door het hoofdkwartier van afs-Peru in Lima, met de doodgewone vermelding dat wat ik gedaan heb een serieuze fout en dat ik zo rap mogelijk zal terug gestuurd worden naar België.
Ik, natuurlijk serieus geschrokken van mijn actie en de gevolgen ervan, besloot om zo rap mogelijk actie(dan wel doordacht)te ondernemen.
Want, lieve mensen, ik voelde niet echt de behoefte, om mij onder jullie studerende en lijdende van de koude medemensen te bevinden in het geen-regering-maar-raad-van-wijzen-ofzoiets-nu-iets-met-octopus-hebbende België.

Ik ging dus zo rap mogelijk naar Sofia, afs-presidente van Trujillo, met de vermelding dat ik niet wenste terug te keren en dat mijn actie's me ongelofelijk spijtten en dat ik vanaf nu een ander mens zal zijn. Ze zei, niets voor mij te kunnen doen, omdat ze niet gelooft dat ik besef wat ik gedaan heb.
Ik, ervan overtuigd dat dit wel zo is gaf dus niet op en besloot naar de alleraller-bazin van AFS-Perú te bellen. Ze stelde mij voor om mijn bedenkingen in een e-mail naar haar te sturen en daarna te zien wat er zal gebeuren.

En ik geloof dat deze actie mij gered heeft...
Zo mag ik blijven in dit mooie land.
Met een paar voorwaarden, weliswaar, zoals
- Geen vakantie en dus reis van 15 dagen, om de toeristische trekpleisters van Perú te ontdekken (Machu Picchu, Cuzco, Nazca-lines enz..., ik zal dus iets langer wegblijven, voor diegenen die mij mogelijks missen)
- Een maand niet uitgaan naar feestjes of discotheken.
- Eem document ondertekenen waarin staat dat ik mij zal gedragen, zoniet vlieg ik direct terug.

Daarom dus de gitaar...

Manmanman het is me nogal wat, gelukkig ben ik optimistisch van nature, of heeft Perú me dat genaakt en zie ik het wel positief in en ben ik gewoon blij dat ik hier nog ben. Ik geniet dus erg veel van kleine dingen hier, en loop wel goed gezind...
Maak jullie dus geen zorgen, ik zal heus geen depressie of zenuwinzinking krijgen, zolang ik hier ben toch niet ;)

Anyhowie
Ciao
Ilja
PS: Gelukkig Nieuwjaar... en veel succes met de blok.

Aha, daar is het nieuwe jaar.

Dat dacht ik toen ik vanmorgen, of misschien beter vanmiddag wakker werd na een avondje, of beter gezegd nachtje uit.

En hoe.
En hoe snel is dit jaar weeral niet gegaan, de tijd vliegt, en vooral hier in Trupujipillopo. Zo begint het einde van mijn programma alsmaar dichterbij te komen, en beste mensen, geloof het of niet, ik kijk hier niet naar uit.
Want, Peperupu is voor mij als een nieuwe aangename geliefde. Ik wil er ondanks alles bijblijven.

Over 2007, het was een mooi jaar, met mooie maar ook minder mooie momenten.
Zo wens ik toch dat ik een paar dingen niet had gedaan, en één iets heel belangrijks hier in Trujillo.
Namelijk,
blijven slapen in het Hogar de Cristo na een nachtje uit. Sofia (baas van afs-Trujillo) is dit dus te weten gekomen en vond dit niet kunnen, wat als je erover nadenkt wel een beetje logisch is. Maar, zoals meerdere jonge mensen, dacht ik niet na over de mogelijke gevolgen van mijn actie's. Dikke pech, dus.

Zo heeft Sofia ervoor gezorgd dat ik geen stap meer alleen mag zetten op mijn werk.
Weg, Hogar de Cristo dus. Weg, panetones verkopen. Weg, Fredy, Cristian, Martin, Julio, Orlando, Jairo en José Luiz.
Weg, mama Sonia en haar familie.
Weg, verschil dat ik misschien kon gemaakt hebben.
Weg.

Ik heb er wel onder geleden om eerlijk te zijn, om zo ineens iets niet meer te hebben. Om iets te verliezen wat mij toch wel dierbaar begon te worden.
Vanaf nu ga ik werken in een ander vergelijkbaar weeshuis waar meer kinderen wonen,
blijkbaar iets van een tachtig.
Laten we het misschien een beetje positief bekijken, vernieuwing is altijd goed voor een mens.

Ik heb dus voor mijzelf voorgenomen om een beetje na te denken voor ik iets doe.
Voor de rest begon ik echt mooi mijn draai te vinden hier in Trujillo.
Spijtig genoeg zat er een gaatje in die draai.

Voor de rest heb ik een aangename kerstmis meegemaakt, weliswaar een beetje raar door het niet aanwezig zijn van koude, maar kvond het wel leuk. Zo werd er in mijn huis mooi gekaraoke't als dat al een werkwoord is. Spijtig genoeg was ik de enige die het lang aandurfde om het op een zingen te zetten, dit eindigde dus dat ik daar stond en dat mijn familie stond te dansen, grappig moment. Ook heb ik een mooie t-shirt gekregen.

Mijn nieuwjaar was vooral vroeg in de ochtend.
Maar kvond het wel erg de max, zo nieuwjaar vieren op het strand.
Het is eens iets anders, thuiskomen van een nieuwjaarfeest met zand in de schoenen.

En andere dingen, daar ben ik wel voor.

Het is eens iets anders, in Peru zitten, terwijl de meeste mensen die je kent in de koude zitten in een land waar een regering maar niet gevormd kan worden, eerder wordt er gesproken van een mij onbekend begrip genaamd interimregering, een begrip dat ik met mijn hoofd vol Peruaanse dingen toch moeilijk kan vatten.


Tot de volgende gringo's en consoorten der lage landen.

Ciaowiewaawie
Ilja