I'm just waiting on friend.
Zo zong Mick Jagger en zijn rollende stenen eens in zijn liedje Waiting on a friend...
en zo voelde ik mij ook, toen ik, hoe kan het ook anders, wachtte op een vriend.
En niet op een schone dame, dat is nu even spijtig genoeg niet het geval.
Maar, daar komt wel verandering in, eenmaal die examens gedaan zijn
en een schone dame op mij zal staan wachten. Maar wachten, zal zij niet doen.
U bent gewaarschuwd!
Anyhow, toen ik wachtte op een vriend gebeurde er wel iets grappigs in feite,
zo had ik om een sigaretje (tzou ni mogen, ik weet het) te roken een vuurtje nodig,
en dit vroeg ik aan de eerste de beste voorbijganger.
Deze bleek niet één of ander voorbijganger te zijn, maar een ex-militair die nog in Congo gezeten had
en mij zei dat ik mijn leven niet mocht verprutsen en echt iets moest doen met mijn leven, hoor wie het zegt, dacht ik dan.
Ik nam mij voor om zo vlug mogelijk kortaf met het gesprek te maken en af te ronden.
Maar, hij nodigde mij uit voor een frisse pint.
Ik had natuurlijk wel zin in die frisse pint maar één die niet uitgenodigd was door hem.
Ik had ook helemaal geen zin om verder naar zijn gezever te luisteren, dus scheepte ik hem een beetje af.
Verbazingwekkend genoeg eindigde onze ontmoeting op een moment waarop ik ineens 5 euro rijker was,
en hij nog nariep :"als 't maar voor nen blanken is"
Waarom dan accepteren?
Hmmm, twas natuurlijk al te laat om zijn vijf euro terug te geven, hij was al lang weg en zou ze toch niet terug memen of was het omdat de vijf euro gewoon verbazend lekker in mijn handen voelde?
Ik weet het niet maar ik heb mijn maat en mijzelf toch goed getrakteerd met deze bewuste, behekste, racistische vijf euro.
Misschien ben ik toch een klein beetje hypocriet?
Maar, vijf euro is altijd leuk.
Ilja
donderdag 29 mei 2008
vrijdag 23 mei 2008
Achteruitgang.
Zoals jullie weten of niet weten ben ik een klein beetje herboren teruggekomen
uit dat verre land dat zich eigenlijk alleen nog maar in mijn dromen bevindt.
Ik ben positiever geworden, socialer, opener enz...
Ik wil echt iets doen en ben klaar voor alles wat op mij af komt.
Ik ben er dus zo een beetje op vooruit gegaan.
Maar, spijtig genoeg is deze maatchappij er precies niet op aan het vooruit gaan,
maar zelfs aan het achteruit gaan.
Zo sloeg ik gisteren mijn krant open, en las ik dat Gent in een onderzoek van de Franstalige Katholieke universiteit over de meest leefbare gemeentenin Vlaanderen op één van de laatste plaatsen staat.
De meest leefbare gemeenten zijn blijkbaar gemeenten waar zo weinig mogelijk culturele diversiteit heerst en waar mensen zo veel mogelijk van hun rust (en verveling) kunnen genieten. Gemeenten als Brasschaat of Schilde, u kent het type.
Maar, uiteraard kan men of moet men de instelling die het onderzoek pleegde in vraag stellen.
Ik, die al heel mijn bescheiden leventje in Gent woon en met plezier, nam dit een beetje als een persoonlijke belediging en ik vond dit niet kunnen. Het is dan nog de vraag of dit wel een verantwoord onderzoek was en geen meningbeinvloedende rechtse zever. U mag uw keuze maken.
Dit heeft natuurlijk niet veel te maken met de huidige situatie in onze Belgische samenleving, maar het geeft wel een soort van beeld. Tegenwoordig wordt culturele diversiteit in het algemeen als iets negatief gezien. Terwijl het eigenlijk iets heel moois is. Eén van mijn eerste dagen hier, zat ik op de tram of op de bus, en merkte ik op dat het hier een culturele soep is met veel verschillende kruiden en smaken. En ik genoot ervan, geloof het of niet. Op dezelfde tram kan je soms tegelijkertijd Arabisch , Gents-Turks (Wallah len!) Spaans en Nederlands horen. In een land als Peru hoor je dit niet hoor. Daar hoor je Spaans, Spaans en Spaans. Naar mijn mening is diversiteit iets moois. Maar zo een mening is natuurlijk erg voor de hand liggend, en uiteraard als verschillende mensen samenkomen kan dit tot conflicten lijden, dat zit nu eenmaal in de natuur van de mens.
Maar, waar ik het nu wil over hebben is het volgende, de economische en politieke situatie in het huidige Belgie, pff tis allemaal erg ingewikkeld. Maar, ik merk dat prijzen stijgen, dat bedrijven moeten besparen, dat het in een stijgende lijn loopt en dat het er niet beter op wordt... De ongelijkheid wordt groter. Het is misschien niet te merken, maar het is wel een feit. Ook het verschil tussen allochtonen en autochtonen wordt groter en er zijn steeds minder allochtonen die een diploma hebben.
En als ongelijkheid groter wordt zijn conflicten bijna onvermijdelijk. Maar laten we alles niet te negatief bekijken, het komt wel allemaal in orde.
Maar, ik zou gewoon een algemene oproep willen doen om het hoofd niet te verliezen, om je niet te laten beinvloeden door algemene ideeen in de toekomst en vooral om positief te blijven...
Ilja
Ps: sorry voor mijn ongelofelijk voorspelbare en serieuze post, maar het moest er toch ooit van komen, niet waar?
Ik merk gewoon een beetje dat er iets aan de hand is, en ik wil dit eens aan jullie oren brengen of aan jullie ogen.
Zodat jullie voorbereid zijn, als het tijd is om met z'n allen naar Perú te vluchten....
uit dat verre land dat zich eigenlijk alleen nog maar in mijn dromen bevindt.
Ik ben positiever geworden, socialer, opener enz...
Ik wil echt iets doen en ben klaar voor alles wat op mij af komt.
Ik ben er dus zo een beetje op vooruit gegaan.
Maar, spijtig genoeg is deze maatchappij er precies niet op aan het vooruit gaan,
maar zelfs aan het achteruit gaan.
Zo sloeg ik gisteren mijn krant open, en las ik dat Gent in een onderzoek van de Franstalige Katholieke universiteit over de meest leefbare gemeentenin Vlaanderen op één van de laatste plaatsen staat.
De meest leefbare gemeenten zijn blijkbaar gemeenten waar zo weinig mogelijk culturele diversiteit heerst en waar mensen zo veel mogelijk van hun rust (en verveling) kunnen genieten. Gemeenten als Brasschaat of Schilde, u kent het type.
Maar, uiteraard kan men of moet men de instelling die het onderzoek pleegde in vraag stellen.
Ik, die al heel mijn bescheiden leventje in Gent woon en met plezier, nam dit een beetje als een persoonlijke belediging en ik vond dit niet kunnen. Het is dan nog de vraag of dit wel een verantwoord onderzoek was en geen meningbeinvloedende rechtse zever. U mag uw keuze maken.
Dit heeft natuurlijk niet veel te maken met de huidige situatie in onze Belgische samenleving, maar het geeft wel een soort van beeld. Tegenwoordig wordt culturele diversiteit in het algemeen als iets negatief gezien. Terwijl het eigenlijk iets heel moois is. Eén van mijn eerste dagen hier, zat ik op de tram of op de bus, en merkte ik op dat het hier een culturele soep is met veel verschillende kruiden en smaken. En ik genoot ervan, geloof het of niet. Op dezelfde tram kan je soms tegelijkertijd Arabisch , Gents-Turks (Wallah len!) Spaans en Nederlands horen. In een land als Peru hoor je dit niet hoor. Daar hoor je Spaans, Spaans en Spaans. Naar mijn mening is diversiteit iets moois. Maar zo een mening is natuurlijk erg voor de hand liggend, en uiteraard als verschillende mensen samenkomen kan dit tot conflicten lijden, dat zit nu eenmaal in de natuur van de mens.
Maar, waar ik het nu wil over hebben is het volgende, de economische en politieke situatie in het huidige Belgie, pff tis allemaal erg ingewikkeld. Maar, ik merk dat prijzen stijgen, dat bedrijven moeten besparen, dat het in een stijgende lijn loopt en dat het er niet beter op wordt... De ongelijkheid wordt groter. Het is misschien niet te merken, maar het is wel een feit. Ook het verschil tussen allochtonen en autochtonen wordt groter en er zijn steeds minder allochtonen die een diploma hebben.
En als ongelijkheid groter wordt zijn conflicten bijna onvermijdelijk. Maar laten we alles niet te negatief bekijken, het komt wel allemaal in orde.
Maar, ik zou gewoon een algemene oproep willen doen om het hoofd niet te verliezen, om je niet te laten beinvloeden door algemene ideeen in de toekomst en vooral om positief te blijven...
Ilja
Ps: sorry voor mijn ongelofelijk voorspelbare en serieuze post, maar het moest er toch ooit van komen, niet waar?
Ik merk gewoon een beetje dat er iets aan de hand is, en ik wil dit eens aan jullie oren brengen of aan jullie ogen.
Zodat jullie voorbereid zijn, als het tijd is om met z'n allen naar Perú te vluchten....
dinsdag 20 mei 2008
Alle tjoezeplekken op een stokske...
dacht ik op een gegeven moment.
Niet dat mijn gedachte ook maar iets te maken had met tjoezeplekken,
want 'tis al even geleden dat ik daar nog ervaring mee heb gehad,
gelukkig maar... Tjoezeplekken zijn nergens goed voor.
Maar, toch, alle tjoezeplekken op een stokske...
Waarom dan, vraagt u zich misschien af.
Wel, ik eigenlijk ook.
En toen begon ik te denken, en wat ik daar eigenlijk mee dacht,
is een gedachte van verbazing.
Hoe kan het toch dat alles terug zo gewoon normaal is geworden.
Dat mijn leven nu eigenlijk terug gewoon het leven is als ik had voor ik zo vertrokken ben.
Dat Perú en alles wat daar gebeurd is, zowat gereduceerd is tot een herinnering.
Dat dat allemaal wel erg spijtig is.
Zo vind ik het toch wel erg spijtig dat dat hoofdstuk weer gedaan is.
Maar, heb ik er iets van opgestoken? Ja natuurlijk.
Heel veel...
Ik ben, en ge zult da ni direct merken, toch wel een ander mens geworden.
Iemand die alles wel positiever bekijkt. Iemand met een andere visie.
Iemand anders.
Maar, in feite ben ik te weinig veranderd vind ik van mijzelf.
Ik ben, wel veranderd, maar zet niet om wat ik denk, in wat er moet gebeuren
Het is weer allemaal de nutteloze kant op aan het gaan.
Zo, niks doen en vooral niks te doen hebben, is eigenlijk ook nie dadde.
NIet dat ik niks doe, ja ik ga wel eens weg en ik ga bij vrienden ofzo,
maar iets nuttig, iets dat voor andere mensen waarde heeft of toch tenminste voor mijzelf waarde heeft,
dat ontbreekt.
En dat is wel spijtig zo.
Daarom dat het tijd is om actie te ondernemen.
Maarja, actie...
Wat is actie?
Er is actie en er is reactie...
en een reactie is iets dat komt uit een actie , een her-actie als ge het vertaalt.(re is latijn voor her, opnieuw)
Dus laten we zeggen dat er reactie moet worden ondernomen.
En reactie, shall it be.
Volgende week maandag begin ik op de haven te werken,
voor drie maanden, redelijk full-time...
Maar het wordt daar eens tijd voor, vind ik.
Daarna zien we wel wat voor reactie's of re-re-reactie's er plaatsvinden.
Trouwens ikk hoop dat mensen hier nog wel eens komen kijken,
men denkt waarschijnlijk wel, die jongen is niet meer in Perú, dusja die jongen
kan moeilijk blijven interessant zijn op die blog van hem.
Maar, daar hebt u u spijtig genoeg, of gelukkig maar (vul zelf in) in vergist,
ik zal nog altijd mijn persoonlijke gedachten en meningen en weet ik veel wat kwijtspelen op het wonderbaarlijke internet.
Daar is natuurlijk ook een risico aan verbonden, want wie weet wat voor slechtgeaarde hacker of ander gelijkaardig gespuis
komt in de macht van mijn literaire uitspattingen.
En wie weet wat dan gebeurt of gebeuren kan...
De gevolgen zijn niet te voorzien voor de mensheid.
Maar, zover zal het (nog) niet komen, hoop ik.
Tot mijn volgende uitbarsting van hersengeweld.
Ilja
Niet dat mijn gedachte ook maar iets te maken had met tjoezeplekken,
want 'tis al even geleden dat ik daar nog ervaring mee heb gehad,
gelukkig maar... Tjoezeplekken zijn nergens goed voor.
Maar, toch, alle tjoezeplekken op een stokske...
Waarom dan, vraagt u zich misschien af.
Wel, ik eigenlijk ook.
En toen begon ik te denken, en wat ik daar eigenlijk mee dacht,
is een gedachte van verbazing.
Hoe kan het toch dat alles terug zo gewoon normaal is geworden.
Dat mijn leven nu eigenlijk terug gewoon het leven is als ik had voor ik zo vertrokken ben.
Dat Perú en alles wat daar gebeurd is, zowat gereduceerd is tot een herinnering.
Dat dat allemaal wel erg spijtig is.
Zo vind ik het toch wel erg spijtig dat dat hoofdstuk weer gedaan is.
Maar, heb ik er iets van opgestoken? Ja natuurlijk.
Heel veel...
Ik ben, en ge zult da ni direct merken, toch wel een ander mens geworden.
Iemand die alles wel positiever bekijkt. Iemand met een andere visie.
Iemand anders.
Maar, in feite ben ik te weinig veranderd vind ik van mijzelf.
Ik ben, wel veranderd, maar zet niet om wat ik denk, in wat er moet gebeuren
Het is weer allemaal de nutteloze kant op aan het gaan.
Zo, niks doen en vooral niks te doen hebben, is eigenlijk ook nie dadde.
NIet dat ik niks doe, ja ik ga wel eens weg en ik ga bij vrienden ofzo,
maar iets nuttig, iets dat voor andere mensen waarde heeft of toch tenminste voor mijzelf waarde heeft,
dat ontbreekt.
En dat is wel spijtig zo.
Daarom dat het tijd is om actie te ondernemen.
Maarja, actie...
Wat is actie?
Er is actie en er is reactie...
en een reactie is iets dat komt uit een actie , een her-actie als ge het vertaalt.(re is latijn voor her, opnieuw)
Dus laten we zeggen dat er reactie moet worden ondernomen.
En reactie, shall it be.
Volgende week maandag begin ik op de haven te werken,
voor drie maanden, redelijk full-time...
Maar het wordt daar eens tijd voor, vind ik.
Daarna zien we wel wat voor reactie's of re-re-reactie's er plaatsvinden.
Trouwens ikk hoop dat mensen hier nog wel eens komen kijken,
men denkt waarschijnlijk wel, die jongen is niet meer in Perú, dusja die jongen
kan moeilijk blijven interessant zijn op die blog van hem.
Maar, daar hebt u u spijtig genoeg, of gelukkig maar (vul zelf in) in vergist,
ik zal nog altijd mijn persoonlijke gedachten en meningen en weet ik veel wat kwijtspelen op het wonderbaarlijke internet.
Daar is natuurlijk ook een risico aan verbonden, want wie weet wat voor slechtgeaarde hacker of ander gelijkaardig gespuis
komt in de macht van mijn literaire uitspattingen.
En wie weet wat dan gebeurt of gebeuren kan...
De gevolgen zijn niet te voorzien voor de mensheid.
Maar, zover zal het (nog) niet komen, hoop ik.
Tot mijn volgende uitbarsting van hersengeweld.
Ilja
vrijdag 9 mei 2008
En toen drong het tot mij door.
Geachte landgenoten,
De laatste dagen merk ik precies een paar dingen op.
Zo merk ik op dat alles ineens zo duur is. Dat mensen iets meer gereserveerd zijn,
dat ik geen nieuwe mensen leer kennen, dat ik ineens veel tijd heb, dat alles maar relatief is,
dat mensen een blanke huid hebben, dat er nog veel te doen valt, dat het prachtig weer is,
dat heel het stad hierdoor volzit, dat mensen beginnen te studeren, dat ik mij weer onder mijn zalig familie'tje bevind,
dat ik merk dat ik veel mensen precies al 7 maanden niet gezien heb, en zo zijn er wel ongelofelijk veel dingen in feite,
te gigantisch veel om allemaal onder woorden te brengen...
Ja, dingen. Zo een dingen merk ik dus. En merkte ik, tot ik ineens tot een besef kwam.
Een confronterend maar ook wel eigenlijk nog redelijk aangenamelijk besef, op bepaalde vlakken.
Dit besef luidt als volgt : het lijkt er zo een beetje op dat ik thuis ben.
Enja dus, beste mensen, ik ben terug. Terug in de westerse verwende wereld.
Terug in een rare mentaliteit die ik niet goed kan vatten. Maar ook terug thuis, wat wel mooi is, zo.
Toch doet het mij allemaal een beetje raar.
"Vertel ne keer"wordt mij dan gevraagd. Ja, vertel ne keer, er valt wel veel te vertellen lijkt mij zo.
Omdat het voor mij dus moeilijk is om zomaar even wat te vertellen over mijn avontura en el pais del inca, moet ik mij excuseren, dit zal niet zo goed lukken eigenlijk.
Maar, treur niet, ik zal sowieso mijn bloggieblog bijhouden. Vooral omdat ik het wel aangenaam vind om zo ne keer wa van mij af te schrijven, en ook om daar dan goeie commentaren over te krijgen. Zo heb ik toch wel al wat complimentjes gekregen.
Zo een dingen doen natuurlijk goed en stimuleren mij wel om verder te skraajven hier zo.
Dus, geef niet op, kijk maar af en toe eens hier, het leven verdwijnt hier zeker niet.
Ik denk zelf dat er leven zal ontstaan, blogbaby'tjes zullen er hopelijk in overvloed gemaakt worden...
Hou jullie goed, ik probeer hetzelfde te doen.
dag dag
vriendelijk groenten (liefst geserveerd met een lekker romig sausje)
van jullie Iljandgenootje
De laatste dagen merk ik precies een paar dingen op.
Zo merk ik op dat alles ineens zo duur is. Dat mensen iets meer gereserveerd zijn,
dat ik geen nieuwe mensen leer kennen, dat ik ineens veel tijd heb, dat alles maar relatief is,
dat mensen een blanke huid hebben, dat er nog veel te doen valt, dat het prachtig weer is,
dat heel het stad hierdoor volzit, dat mensen beginnen te studeren, dat ik mij weer onder mijn zalig familie'tje bevind,
dat ik merk dat ik veel mensen precies al 7 maanden niet gezien heb, en zo zijn er wel ongelofelijk veel dingen in feite,
te gigantisch veel om allemaal onder woorden te brengen...
Ja, dingen. Zo een dingen merk ik dus. En merkte ik, tot ik ineens tot een besef kwam.
Een confronterend maar ook wel eigenlijk nog redelijk aangenamelijk besef, op bepaalde vlakken.
Dit besef luidt als volgt : het lijkt er zo een beetje op dat ik thuis ben.
Enja dus, beste mensen, ik ben terug. Terug in de westerse verwende wereld.
Terug in een rare mentaliteit die ik niet goed kan vatten. Maar ook terug thuis, wat wel mooi is, zo.
Toch doet het mij allemaal een beetje raar.
"Vertel ne keer"wordt mij dan gevraagd. Ja, vertel ne keer, er valt wel veel te vertellen lijkt mij zo.
Omdat het voor mij dus moeilijk is om zomaar even wat te vertellen over mijn avontura en el pais del inca, moet ik mij excuseren, dit zal niet zo goed lukken eigenlijk.
Maar, treur niet, ik zal sowieso mijn bloggieblog bijhouden. Vooral omdat ik het wel aangenaam vind om zo ne keer wa van mij af te schrijven, en ook om daar dan goeie commentaren over te krijgen. Zo heb ik toch wel al wat complimentjes gekregen.
Zo een dingen doen natuurlijk goed en stimuleren mij wel om verder te skraajven hier zo.
Dus, geef niet op, kijk maar af en toe eens hier, het leven verdwijnt hier zeker niet.
Ik denk zelf dat er leven zal ontstaan, blogbaby'tjes zullen er hopelijk in overvloed gemaakt worden...
Hou jullie goed, ik probeer hetzelfde te doen.
dag dag
vriendelijk groenten (liefst geserveerd met een lekker romig sausje)
van jullie Iljandgenootje
Abonneren op:
Posts (Atom)
