I'm just waiting on friend.
Zo zong Mick Jagger en zijn rollende stenen eens in zijn liedje Waiting on a friend...
en zo voelde ik mij ook, toen ik, hoe kan het ook anders, wachtte op een vriend.
En niet op een schone dame, dat is nu even spijtig genoeg niet het geval.
Maar, daar komt wel verandering in, eenmaal die examens gedaan zijn
en een schone dame op mij zal staan wachten. Maar wachten, zal zij niet doen.
U bent gewaarschuwd!
Anyhow, toen ik wachtte op een vriend gebeurde er wel iets grappigs in feite,
zo had ik om een sigaretje (tzou ni mogen, ik weet het) te roken een vuurtje nodig,
en dit vroeg ik aan de eerste de beste voorbijganger.
Deze bleek niet één of ander voorbijganger te zijn, maar een ex-militair die nog in Congo gezeten had
en mij zei dat ik mijn leven niet mocht verprutsen en echt iets moest doen met mijn leven, hoor wie het zegt, dacht ik dan.
Ik nam mij voor om zo vlug mogelijk kortaf met het gesprek te maken en af te ronden.
Maar, hij nodigde mij uit voor een frisse pint.
Ik had natuurlijk wel zin in die frisse pint maar één die niet uitgenodigd was door hem.
Ik had ook helemaal geen zin om verder naar zijn gezever te luisteren, dus scheepte ik hem een beetje af.
Verbazingwekkend genoeg eindigde onze ontmoeting op een moment waarop ik ineens 5 euro rijker was,
en hij nog nariep :"als 't maar voor nen blanken is"
Waarom dan accepteren?
Hmmm, twas natuurlijk al te laat om zijn vijf euro terug te geven, hij was al lang weg en zou ze toch niet terug memen of was het omdat de vijf euro gewoon verbazend lekker in mijn handen voelde?
Ik weet het niet maar ik heb mijn maat en mijzelf toch goed getrakteerd met deze bewuste, behekste, racistische vijf euro.
Misschien ben ik toch een klein beetje hypocriet?
Maar, vijf euro is altijd leuk.
Ilja
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten