Zoals Bob Dylan het al lang geleden zei,
zijn de tijden aan het veranderen.
Bob Dylan bedoelde het natuurlijk anders en bedoelde het in het algemeen,
dat de tijdsgeest aan het veranderen is.
Ik bedoel het, dat alles wat ik hier vroeger had, mijn familie, vrienden, AFS-gedoe enz... vandaag zal veranderen en eigenlijk al lang veranderd is.
Zo is mijn grootste nieuws eigenlijk dat ik AFS verlaten heb.
De reden hiervoor is enerzijds het wanbeleid van de beruchte presidente en anderzijds een heel verhaal die je mij maar eens persoonlijk moet vragen in een mail of een comment.
Ik kon dus niet meer bij mijn familie blijven, maar vond gelukkig een vervangingsfamilie voor even en hier zit ik dan nu.
Nog altijd in Trujillo, maar dan in vrijheid...
Wat mij nu dus eigenlijk bezighoudt is terug het hogar de cristo, dat weeshuis waar die kindjes zitten. Ge zou denken, ja normaal die kindjes zijn daar gewoon nog, ze zullen wel eten hebben enzo.
Ja dat is inderdaad het geval en ze zijn er nog alle 7.
Het probleem is nu, dat er geen huis meer zal zijn.
De vrouw van wie het huis werkelijk is, waar ze nu wonen, wil terug in het huis.
Nu is iedereen daar dus hard aan het zoeken naar een nieuw huis.
Maar, dat is niet het enige probleem. Ook is er geen geld om de huur van dat nieuwe huis te betalen.
Dus zou ik willen vragen of niemand uit die verre Westerse Wereld daar, bereid is om een financiële steun te leveren, die sowieso goed terecht komt en rechtstreeks geïnvesteerd wordt. Ge moogt mij op mijn woord geloven.
The times could be changing more...
woensdag 27 februari 2008
dinsdag 5 februari 2008
Er was eens...
Beste caballeros in het verre Westen,
Er was eens een Peruaan.
Deze Peruaan moest zoals alle Peruanen trachten te overleven en zijn brood te verdienen om zijn vrouw en vele kindertjes te onderhouden.
Hij ging dus aan het werk bij een groot buitenlands bedrijf, op het land, in de mijn, of in een fabriek, dat herinner ik mij niet meer honderd procent.(Je moet weten, het minimumloon hier is 550 sol per maand en men mag maximum 8 uur per dag werken. Dat erbetekent dus ongeveer 137 euro, maar dat is natuurlijk niet in vergelijking met de prijzen van hier van bvb een brood enz..., je weet wel wat ik bedoel. Ge kunt het eigenlijk zo zien dat de prijzen ongeveer hetzelfde zijn, maar dan in sol, een koek kost ongeveer 50 cent, in belgié 50 eurocent enz... Zo zou het minimumloon dus ongeveer 550 euro zijn, wat nog altijd erg weinig is ivm de 1200 euro in België.)
Maar wat gebeurt er nu, en is zoo typisch Peru. Het bedrijf zegt tegen de Peruaan, "zeg manneke wat denkte gij wel, maar acht uur werken per dag, gij werkt ier 12 uur en ook op zaterdag voor hetzelfde loon". Oneerlijke toestanden dus..
Natuurlijk, lieve mensen, zorgt de Peruaanse regering hiervoor. Zo komt de controleur geregeld langs.
Onze arme Peruaan beslist dus dat het nu wel genoeg geweest is en wil zijn stem verheffen, doch twijfelt hij zeer omdat hij zijn job niet kwijt wil zijn. De rebellie in zijn hart, en de moeheid van het werken, doen hem beseffen dat hij het beu is, er moet eens iets gebeuren hier. Dit onrecht kan niet blijven doorgaan.
Hij besluit dus om, als de controleur komt het onrecht bekend te maken, zo kan dit niet.
Nu, zo gezegd zo gedaan. De dag dat meneer de controleur op bezoek komt zegt hij dus wat al vele jaren op zijn hart ligt. De controleur natuurlijk geschrokken, zo een dingen kunnen niet in het huidige Peru, denkt hij voor even. Onmiddelijk roept hij de directeur erbij en vraagt hem wat dit te betekenen heeft. Waarop de directeur hem antwoordt, "man man maak je geen zorgen, die trabajador liegt". "Zo een dingen gebeuren hier niet" zegt hij, waarna hij de controleur een handdruk geeft met zomaar eventjes 1000 sol in. Waarna de controleur zijn winst naar de meest afgelegen holten van zijn portefeuille begeleidt.
"Zoals altijd, geen problemen in dit betrouwbare bedrijf", waren zijn laatste woorden.
Waarna hij huiswaarts rijdt en onderweg zich een mooi cadeau'tje voor zijn knappe vrouw verschaft.
De Peruaan trekt ook huiswaarts, weliswaar iets verder en in de hobbelige micro.
De volgende morgen vroegen zijn kameraden zich af, waarom hij niet op het werk was...
En de morgen daarop...
Dit is een voorbeeld van een typisch scenario hier in Perú. Zo is het dus ongeveer in elke institutie, zo ook in de regering. En is het niet zelden gebeurd in de geschiedenis dat een Peruaanse president betrapt werd op het beroven van staatsgeld en dergelijke activiteiten, zie Fujimori. Maar ook de huidige president, Alan Garcia was in 85-86 aan de macht en heeft toen ook vergelijkbare dingen uitgehaald. Doch is hij nu terug president. De corruptie zit dus overal. En dat merk je alle dagen. Wat ik wil zeggen is dat niet alleen buitenlandse bedrijven de Peruanen in de zak zetten, ook Peruanen zetten elkaar in de zak. Waarom vroeg ik me af.
De huidige Peruaanse cultuur is er één met een recente koloniale geschiedenis.
Een onderdrukt volk dus. Een onderdrukt volk is een volk dat van dag tot dag leeft omdat het geen keuze had of heeft, wat nog altijd doorschijnt in het heden. Peruanen denken in het algemeen niet aan de toekomst, ze zijn blij als ze hun eten hebben en daar stopt het ongeveer. Zo zijn de meeste mensen gewoon blij dat ze eten hebben, en de rijken blij dat ze rijker zijn dan de est. Ook de president is blij dat hij president is, een president verdient namelijk erg veel geld...
Soms denk ik dat er vooruitgang is en het engeltje in mijn hoofd gelooft daar wel in. Maar het duiveltje komt af en toe eens boven met de boodschap dat niets verandert, en meer en meer begin ik dit bevestigd te zien.
Er mist constructief denken.
Er mist structuur.
En er mist onderwijs...
Dit merk ik elke dag op mijn werk. Sommige kinderen van 10 jaar kunnen met moeite schrijven.
Er missen algemene waarden. De scholen proberen die wel aan te leren, maar als de kinderen dan thuiskomen worden die weer tegengesproken door het gedrag van de vader, die een rolmodel zou moeten zijn.
Zo is het allemaal een vicieuze cirkel. Als er dan iets gebeurt om de situatie te verbeteren, dan profiteert er iemand van en verandert er helemaal niets. Er worden wel oplossingen gegeven maar geen middelen. Er wordt veel gezegd maar niets gedaan. Zo is er wel overal op straat propaganda om je vuilnis niet op straat te gooien, maar zijn er geen vuilnisbakken. Zo staat wel in de bus dat je je centuur moet aandoen, maar zijn er geen centuren.
Maarja, wat kan één iemand eraan doen,
hoor ik weer een Peruaan zeggen.
Ilja
Er was eens een Peruaan.
Deze Peruaan moest zoals alle Peruanen trachten te overleven en zijn brood te verdienen om zijn vrouw en vele kindertjes te onderhouden.
Hij ging dus aan het werk bij een groot buitenlands bedrijf, op het land, in de mijn, of in een fabriek, dat herinner ik mij niet meer honderd procent.(Je moet weten, het minimumloon hier is 550 sol per maand en men mag maximum 8 uur per dag werken. Dat erbetekent dus ongeveer 137 euro, maar dat is natuurlijk niet in vergelijking met de prijzen van hier van bvb een brood enz..., je weet wel wat ik bedoel. Ge kunt het eigenlijk zo zien dat de prijzen ongeveer hetzelfde zijn, maar dan in sol, een koek kost ongeveer 50 cent, in belgié 50 eurocent enz... Zo zou het minimumloon dus ongeveer 550 euro zijn, wat nog altijd erg weinig is ivm de 1200 euro in België.)
Maar wat gebeurt er nu, en is zoo typisch Peru. Het bedrijf zegt tegen de Peruaan, "zeg manneke wat denkte gij wel, maar acht uur werken per dag, gij werkt ier 12 uur en ook op zaterdag voor hetzelfde loon". Oneerlijke toestanden dus..
Natuurlijk, lieve mensen, zorgt de Peruaanse regering hiervoor. Zo komt de controleur geregeld langs.
Onze arme Peruaan beslist dus dat het nu wel genoeg geweest is en wil zijn stem verheffen, doch twijfelt hij zeer omdat hij zijn job niet kwijt wil zijn. De rebellie in zijn hart, en de moeheid van het werken, doen hem beseffen dat hij het beu is, er moet eens iets gebeuren hier. Dit onrecht kan niet blijven doorgaan.
Hij besluit dus om, als de controleur komt het onrecht bekend te maken, zo kan dit niet.
Nu, zo gezegd zo gedaan. De dag dat meneer de controleur op bezoek komt zegt hij dus wat al vele jaren op zijn hart ligt. De controleur natuurlijk geschrokken, zo een dingen kunnen niet in het huidige Peru, denkt hij voor even. Onmiddelijk roept hij de directeur erbij en vraagt hem wat dit te betekenen heeft. Waarop de directeur hem antwoordt, "man man maak je geen zorgen, die trabajador liegt". "Zo een dingen gebeuren hier niet" zegt hij, waarna hij de controleur een handdruk geeft met zomaar eventjes 1000 sol in. Waarna de controleur zijn winst naar de meest afgelegen holten van zijn portefeuille begeleidt.
"Zoals altijd, geen problemen in dit betrouwbare bedrijf", waren zijn laatste woorden.
Waarna hij huiswaarts rijdt en onderweg zich een mooi cadeau'tje voor zijn knappe vrouw verschaft.
De Peruaan trekt ook huiswaarts, weliswaar iets verder en in de hobbelige micro.
De volgende morgen vroegen zijn kameraden zich af, waarom hij niet op het werk was...
En de morgen daarop...
Dit is een voorbeeld van een typisch scenario hier in Perú. Zo is het dus ongeveer in elke institutie, zo ook in de regering. En is het niet zelden gebeurd in de geschiedenis dat een Peruaanse president betrapt werd op het beroven van staatsgeld en dergelijke activiteiten, zie Fujimori. Maar ook de huidige president, Alan Garcia was in 85-86 aan de macht en heeft toen ook vergelijkbare dingen uitgehaald. Doch is hij nu terug president. De corruptie zit dus overal. En dat merk je alle dagen. Wat ik wil zeggen is dat niet alleen buitenlandse bedrijven de Peruanen in de zak zetten, ook Peruanen zetten elkaar in de zak. Waarom vroeg ik me af.
De huidige Peruaanse cultuur is er één met een recente koloniale geschiedenis.
Een onderdrukt volk dus. Een onderdrukt volk is een volk dat van dag tot dag leeft omdat het geen keuze had of heeft, wat nog altijd doorschijnt in het heden. Peruanen denken in het algemeen niet aan de toekomst, ze zijn blij als ze hun eten hebben en daar stopt het ongeveer. Zo zijn de meeste mensen gewoon blij dat ze eten hebben, en de rijken blij dat ze rijker zijn dan de est. Ook de president is blij dat hij president is, een president verdient namelijk erg veel geld...
Soms denk ik dat er vooruitgang is en het engeltje in mijn hoofd gelooft daar wel in. Maar het duiveltje komt af en toe eens boven met de boodschap dat niets verandert, en meer en meer begin ik dit bevestigd te zien.
Er mist constructief denken.
Er mist structuur.
En er mist onderwijs...
Dit merk ik elke dag op mijn werk. Sommige kinderen van 10 jaar kunnen met moeite schrijven.
Er missen algemene waarden. De scholen proberen die wel aan te leren, maar als de kinderen dan thuiskomen worden die weer tegengesproken door het gedrag van de vader, die een rolmodel zou moeten zijn.
Zo is het allemaal een vicieuze cirkel. Als er dan iets gebeurt om de situatie te verbeteren, dan profiteert er iemand van en verandert er helemaal niets. Er worden wel oplossingen gegeven maar geen middelen. Er wordt veel gezegd maar niets gedaan. Zo is er wel overal op straat propaganda om je vuilnis niet op straat te gooien, maar zijn er geen vuilnisbakken. Zo staat wel in de bus dat je je centuur moet aandoen, maar zijn er geen centuren.
Maarja, wat kan één iemand eraan doen,
hoor ik weer een Peruaan zeggen.
Ilja
Abonneren op:
Posts (Atom)
